© Hugo Thomassen
Na een reeks van meer dan driehonderd concerten zit deze tournee van Les Negrésses Vertes er bijna op. Die tournee bracht de iconische Franse band ook langs het Koninklijk Circus, waar we zanger en gitarist Stéfane Mellino spraken over de cultstatus van de debuutplaat, zijn grootste invloeden en, jawel, over een ontmoeting met The Queen of Pop.
Het is deze maand zessendertig jaar geleden dat jullie debuutalbum Mlah verscheen. Hadden jullie op voorhand durven dromen dat de plaat zo’n cultklassieker zou worden?
Zeker niet. Het was iets dat zelfs onmogelijk was om te verwachten. Destijds maakte helemaal niemand akoestische platen. Ik denk zelfs dat Mlah de eerste akoestische plaat was die in Frankrijk onder de rockgroepen verscheen. We waren dus heel erg verrast om te zien hoe de plaat over de hele wereld succes had. Het was simpelweg ongelooflijk.
Voelden jullie na het succes van het eerste album een grote druk bij het maken van de tweede?
Ja, natuurlijk. Aangezien het eerste zoveel succes had, werd dat van het tweede ook verwacht. Die moest dus net zo goed zijn als de vorige en dat is nooit makkelijk, integendeel, het was heel moeilijk. We hebben onszelf gegeven en er veel voor gewerkt. Bovendien was er twee jaar verstreken tussen die twee platen en in die tijd waren we betere muzikanten geworden, wat we dan ook wilden laten zien. Daar zit het grootste verschil tussen de eerste en de tweede plaat. Ze liggen wel in dezelfde lijn, waarop je dan ook de progressie merkt.
Waar kwam de meeste druk dan vandaan?
Echt overal: het label, de fans, onszelf en de concertpromotor; ze legden ons allemaal druk op. Je kon niet langer zomaar ja of nee zeggen.
Denk je dat de band een andere sound zou hebben gehad moest de band in een andere Franse stad dan Parijs zijn ontstaan?
Ik denk dat die wel hetzelfde zou zijn geweest. We kwamen allemaal uit andere steden en hebben elkaar in Parijs ontmoet omdat we daar toen allemaal woonden. Velen van ons kwamen uit Zuid-Frankrijk en anderen uit Parijs. Nou ja, eigenlijk van overal dus.
Zijn er andere artiesten die volgens jou mee de sound van Les Négresses Vertes hebben gemaakt?
Nou, we werden beïnvloed door de hele geschiedenis van Franse chansons. Van Damia en Edith Piaf tot George Brassens en Jacques Brel, ook al is dat dan wel een Belg. Verder groeiden we op in de generatie van de grote rockgroepen, dus ook bands zoals The Beatles, The Rolling Stones en Led Zeppelin hebben ons beïnvloed. En dan waren er ook nog de zangers zoals Khaled en Salam Halali en heel wat Spaanse muziek, zoals flamenco. Er zijn inderdaad echt wel allerlei invloeden en die kwamen als een melange terecht in Les Négresses Vertes.
En wie heeft jou als gitarist het meest beïnvloed?
De eerste gitarist die mij beïnvloedde was Keith Richards, want daar was ik helemaal dol op toen ik jong was. Ik was toen ook echt jong. Nu ben ik vierenzestig, dus toen de jaren zeventig begonnen was ik tien. Ik ben opgegroeid tijdens de jaren zeventig en The Rolling Stones waren toen echt iets geks. Ik hield ook van Jimmy Page en eigenlijk van alle Britse gitaristen uit de seventies. Daarna kwamen er de jaren tachtig met voor mij Wilko Johnsons en er zijn er zoveel die ik nog zou kunnen noemen, te veel. Los daarvan heb je ook nog gitaristen zoals Paco de Lucia en Sabicas, die ik heel erg leuk vond, maar ook Tomatito. Ook hier komt die melange weer terug en daarin zitten zelfs gitaristen zoals Nile Rodgers van Chic, waarvan ik ook heel erg houd. De gitaar is zoveel en er zijn zoveel geweldige gitaristen.
Je invloeden behoren tot de allerbesten en zijn inderdaad heel breed.
Ik denk dat het gitaristen zijn die mij weerspiegelen en die allemaal ook iets gemeen hebben. Het zijn mensen die de gitaartechniek heel hard naar een ander niveau hebben gepusht. Het gaat verder dan de techniek, het is het spel en de prachtige melodieën zoals iedereen die zich herinnert. Noodzakelijkerwijs zijn het niet de technische hoogstandjes, maar het gevoel en het hart.
Hoe werden de nummers binnen de grote bezetting van Les Négresses Vertes geschreven?
Ik heb zelf aardig wat nummers geschreven en in mijn geval schreef ik eerst altijd de muziek, waarna de band eraan meewerkte. We schreven toen de rest van de muziek om zo op ideeën en teksten te komen, waarna die weer in de muziek moesten passen. Eens we gitaar en zang hadden, konden we echt met heel de groep aan de slag en werden accordeongedeeltes, blazers en drums uitgedacht. Het hele schrijven begon dus telkens met een of meerdere specifieke personen die een idee hadden, waarna de rest zijn schouders er ook onder zette.
Deze tournee loopt na meer dan driehonderd concerten op zijn einde. Wat ga je hierna doen?
Volgend jaar ga ik rusten en werken om in 2026 nog een tournee te doen. We gaan werken om te proberen onze show nog beter te maken.
Welke nummers speel je live het liefst?
Ach, ik vind ze allemaal leuk, al zijn er wel een paar die ik het liefst speel. De nummers zijn zo lang geleden geschreven dat je soms ‘verdomme’ tegen jezelf zegt wanneer je ze opnieuw speelt en terugdenkt aan het hele tijdperk. We hebben die liedjes al die tijd gedaan. Ze laten ons leven en wij brengen ze tot leven. Het is ongelooflijk hoe liedjes tot leven kunnen komen en als die ook nog eens bekend zijn dan zingen en kopen mensen ze ook.
Het draait dus echt om de dynamiek tussen de band en het publiek?
Inderdaad. Het is een symmetrie waarbij je wat geeft en het altijd weer terugkrijgt. Dat zit simpelweg in de liedjes en ook in het beroep van een muzikant. Ook al hebben we de liedjes meer dan dertig jaar geleden geschreven, vanavond speel ik ze alsof het de eerste keer is. Dat ben ik het publiek verschuldigd.
Is jullie benadering van concerten door de jaren heen veranderd?
Nee, dat is altijd hetzelfde geweest. Momenteel zijn we, na driehonderd concerten, wel meer ontspannen en weten we ook heel goed dat het goedkomt. Last van plankenkoorts hebben we niet, dus ons omkleden en wat opwarmen volstaat. Het gaat makkelijk omdat we het makkelijk hebben gemaakt.
Zijn er zalen of steden waar je nog liever komt dan in andere zalen?
Nee, we houden wel van alle zalen. Bon, vanavond is het wel echt een prachtige plek en we zijn heel blij dat we hier voor het einde van onze tournee nog mogen spelen. In Parijs hebben we zelfs nog niet op zo’n mooie locatie mogen spelen.
Welk weetje over de band zou de fans heel hard verbazen?
Welnu, er zijn ons in al die tijd heel veel dingen overkomen. Het eerste dat in me opkomt dat de fans echt zou verbazen is dat Madonna ons kwam bezoeken in de Verenigde Staten. We speelden in The Roxy Theatre en merkten opeens heel veel opwinding bij de fotografen. Toen we vroegen wat er gaande was, zei iemand dat Madonna er was. We hebben haar toen ontmoet.
Hoe was dat?
Heel veel bla bla bla, maar het is wel echt buitengewoon dat Madonna speciaal gekomen is om ons te zien spelen.
Moest je een fruitsoort zijn, welke zou dat dan zijn?
Une peche, parce qu’on a la pêche.
