© CPU – Senne Houben
Doordat België zo’n festivalland is, is het soms eerder de uitzondering dan de regel als een band in een concertzaal eindigt voor een soloshow. Voor Amyl and The sniffers was het zelfs al van 2022 en daarvoor van 2019 geleden, en dus was het weinig verrassend dat alle tickets voor de doortocht in de Ancienne Belgique gisterenavond in een oogwenk over de toonbank vlogen. Dat hadden de Australiërs daarnaast ook niet enkel te danken aan hun knallende livereputatie, maar eveneens aan het feit dat ze met Cartoon Darkness een nieuw album onder de arm hadden. Op plaat, en in vergelijking met diens voorgangers, misten we toch vooral de roekeloze chaos en de scherpe randjes, want het viertal leek resoluut voor volwassenwording te kiezen. Wie dacht dat het er daarom in Brussel kalm aan zou toegaan, had het weliswaar serieus mis.
Nadat voorprogramma Party Dozen de al vrij volgelopen zaal had opgewarmd, werd nog voor Amyl and The Sniffers op het podium stond duidelijk wat voor een avond het zou worden. Het publiek ademde punk, maar toen de tonen van “Yes Sir, I Can Boogie” van Baccara door de speakers knalde, brak het feest meteen los. Amy Taylor was uitgedost in bikini met daarover een leren motorjack en een gigantische smile; dat de pinten de lucht invlogen op “Doing In Me Head” was achter af gezien volledig haar deel. De frontvrouw straalde een dik uur lang namelijk zo’n puur plezier en enthousiasme uit, dat het een vanzelfsprekendheid was dat de helft tot drievierde zaal zowat permanent een grote moshpit was.
Mocht het dus nog niet duidelijk zijn: de vlam zat meteen in de pan. Na de pinten, torenden ook de vuisten en niet veel later ook crowdsurfers boven de grimmige massa uit; Amyl and The Sniffers bleef zich voeden met al die energie en pakte telkens met een verschroeiender tempo uit. De security draaide tegen het derde nummer al overuren, en dan te weten dat er na zo’n dikke tien minuten al een zestal songs waren gepasseerd. Om maar te zeggen dat het gisterenavond een plezier was om mee te verdrinken in de chaos die de Australiërs in overvloed doorheen Brussel zaaiden. De riff van “Tiny Bikini” ontpopte zich zo tot een meebrulbaar anthem, terwijl Taylor “Freaks to the Front” letterlijk nam en de eerste rijen van de zaal opzocht. Mocht je tegen dan nog niet nat zijn van het rondvliegende bier, dan ongetwijfeld wel van het zweet.
Tegen “Motorbike Song” had de zangeres al een dozijn imaginaire boksmatchen met de lucht gewonnen, was haar stappenteller ontploft en was ze zo’n vijftien fluimen lichter, maar dat paste allemaal perfect binnen de energiebom die de band maar tot ontploffing bleef brengen. “Chewing Gum” was op plaat misschien maar zo zo, live bleek het nummer het ideale tempo te hebben voor een enorme pogo. En dat bracht vooral het idee dat, ondanks dat Amyl and The Sniffers geen superstrakke liveband is – laat staan dat Taylor een sterke zangeres is, de band dat allemaal met het allergrootste gemak goedmaakt met haar energie, tempo en enthousiasme. En dat was er dus in overvloed, wat voor een fantastische chemie zorgde: tegen “Security” bereikte de moshpit – ironisch genoeg tot grote paniek van de echte beveiliging – een hoogtepunt, voor “Some Mutts (Can’t Be Muzzled)” maakte bassist Kevin Romer een anthem van de woorden ‘oi oi’. Hoe punk wil je gaan?
Het valt door die opperbeste sfeer misschien moeilijk te begrijpen dat Amyl and The Sniffers een band van weinig woorden is tussen de nummers door, maar als het zover was, dan waren ze groots. Van een dikke fuck you naar de rechtse maatschappij tot een ‘Free Palestine, Free every fucking one’; Amy Taylor heeft het hart op de juiste plaats en wéét dat dat geapprecieerd wordt door haar publiek. Dat hitje “Guided by Angels” meteen volgde op die woorden en voor ongeziene taferelen zorgde, was opnieuw weinig verrassend. Het was op dat moment zelfs de vraag of er überhaupt rustpunten zouden volgen, of dat de band gewoon een dik uur lang aan een ongezien tempo zou blijven doorrazen. Wel, je zou kunnen zeggen dat nummers als “Knifey”, “Jerkin’” of “Big Dreams” het tempo algemeen gezien wat omlaag haalden, maar daar moest het volk in de moshpit tegelijkertijd allemaal niets van weten.
En dat volk zou uiteindelijk ook nog op zijn wenken bediend worden, want natuurlijk had Amyl and The Sniffers nog splinterbommen achter de hand. Het was een plezier om de band alles kapot te zien spelen met “Got You”, om niet veel later het tempo nog een laatste keer nóg meer de hoogte in te jagen door de eindspurt in te zetten. De nummers begonnen alsmaar meer anthems te worden, met onder meer “Facts” en “Hertz” als definitieve hoogtepunten. Op zich had de bisronde met “Maggot” en “GFY” erna niet per se meer gehoeven, maar dan had de set misschien net iets te kort geweest, en had de band niet elke kans gegrepen om álle energie uit de AB te persen.
Want hoe je het ook draait of keert, Amyl and The Sniffers heeft gisteren slechts een dik uur op het podium gestaan, maar speelde in die korte tijdspanne zomaar even tweeëntwintig nummers. Om dus maar een idee te geven van hoe hoog het tempo wel lag. Dat de band daarbij een energie uitstraalt die de perfecte concertervaring benadert, zorgde er mede voor dat de liefde voor elkaar en haat tegen het systeem permanent zichtbaar in de lucht hing. Amyl and The Sniffers zorgde voor een ongeziene synergie, waarbij alles klopte – van de styling van de leden tot het VHS-achtige enorme scherm op de achtergrond. Dat sommige nummers, misschien niet toevallig van de recentste plaat, niet geruisloos opgingen in de rest van de set, is een euvel dat tegen de zomer ongetwijfeld verwerkt moet zijn. Iets dat we overigens niet zomaar zeggen, want ondanks dat de band ervoor kan zorgen dat het zweet letterlijk van de clubplafonds druipt, komen de anthems even goed tot hun recht in het zonnetje op een festivalweide. En laat de Australiërs nu al een aantal festivaldata rond Rock Werchter hebben aangekondigd. Tot in juli?
Setlist:
Doing In Me Head
Pigs
Do It Do it
Tiny Bikini
Freaks to the Front
Motorbike Song
Chewing Gum
Security
Some Mutts (Can’t Be Muzzled)
Guided by Angels
Knifey
Jerkin’
Me and the Girls
Balaclava Lover Boogie
Big Dreams
It’s Mine
Got You
U Should Not Be Doing That
Facts
Hertz
Maggot
GFY
