Is er nog een introductie nodig voor de man op de tweewieler? Maarten Devoldere fietst intussen al een kleine twintig jaar als vaste kopman door de Belgische muziekwereld en dat doet hij met standvastige cool. Door al die tijd heeft hij nog steeds geen teken van zure benen getoond, bij Balthazar noch Warhaus. De eerste moest in 2016 tijdelijk baan ruimen voor de tweede toen alle Balthazarleden een eigen avontuur opzochten, waaruit ook onder andere J. Bernardt (Jinte Deprez) en Zimmerman (Simon Casier) ontstonden. Devoldere wist tijdens die eerste pauze samen met toenmalig lief Sylvie Kreusch twee fenomenale platen af te leveren. Nochtans kan zowel een gevuld als een gebroken hart voor creatieve vonken zorgen, dat bewees hij twee jaar geleden met het stijlvolle Ha Ha Heartbreak. “Popcorn” bleek daarna een zoet voorproefje voor nieuwe samenwerkingen met Kreusch, want we gaan het maar meteen op tafel gooien: haar magische stem kruipt op verschillende nummers van Karaoke Moon opnieuw onder ons vel. En die combinatie kunnen we alleen maar warm toejuichen.
Met Karaoke Moon levert Warhaus gewoon opnieuw een dijk van een plaat af. Ook op de vierde draait de tandem met producer en multi-instrumentalist Jasper Maekelberg op volle toeren. Tijdens opener “Where The Names Are Real” laat Devoldere meteen weten dat, ondanks enkele permanente barsten, de scherven van zijn Ha Ha Heartbreak opnieuw aan elkaar zijn gelijmd. Het liefdesvuur brandt weer en dat toont hij de wereld met een ondubbelzinnige liefdestekst en een clip die een rechtstreekse verwijzing is naar de Russische film Nostalghia van Andrej Tarkovski. Geen film noir meer in de muziek van Warhaus zoals op We Fucked a Flame Into Being. Er is plaats voor meer licht, dat in de vorm van Kreusch een eerste keer door de stem van Devoldere heen schijnt tijdens het onweerstaanbare “No Surprise”. Wat eerder in de demoversie als een pompend disconummer werd afgeleverd, kreeg in de productie achteraf een stevige dosis zwoelheid. De invloed van Maekelberg valt echt niet te onderschatten bij Warhaus. Hij doet ook op dit album de confetti door de lucht dwarrelen, zonder dat die ooit de grond bereikt.
“What Goes Up” is een coole trip in een duistere loop, met af en toe een scherpe steek van de gitaar van Maekelberg. Het is een nummer dat weinig pieken en dalen kent, maar wel gewoon op een heerlijke beat door kabbelt. De stem van Devoldere klinkt trouwens beter en donkerder dan ooit, wat zijn teksten alleen maar ten goede komt. Zo zit “Jim Morrison” bijvoorbeeld vol snuggere en vooral grappige oneliners waar we maar geen genoeg van krijgen. We zien Devoldere zo over podia slingeren op dit nummer en hoewel er veel potentiële winnaars zijn, krijgt deze de prijs voor het beste lied op het album. ‘I am working on an idea David Bowie had ages before me’, schreeuwt hij ergens in zeven minuten die voorbij vliegen. Die buiging voor Bowie maakt hij op “The Winning Numbers” nog eens, fantastisch filmische poëzie dat opnieuw de ene fenomenale zin na de andere bevat. De zorgvuldig geplaatste woorden worden door strijkers en piano prachtig naar voor geblazen, waardoor we alleen maar onze ogen kunnen sluiten en wegdromen.
Of kaapt “Jacky N.” de hoofdprijs nog weg? Tijdens de Radio 1 Sessie van Warhaus kreeg Devoldere bezoek van professioneel pianist Julien Libeer. Ooit vrienden in het middelbaar, nu elk in zijn eigen genre een ijzersterk muzikant. De Arenberg werd stil van het pianospel van Libeer en de ‘hmmm’s’ van de rest van de band, een moment dat meer dan terecht een plek krijgt op Karaoke Moon. De melodie van “Jacky N.” krijgt daarna op “Hands Of A Clock” een Warhausjas. De piano heeft op die manier nooit eerder zo’n duidelijke plaats gekregen in het Balthazaruniversum. Het is een frisse wind die waait door de sterke arrangementen zoals we ze al langer van hen gewoon zijn. Tijdens het paniekerige “Zero One Code” wordt er daarna nog eens gas gegeven en vliegen de Westernbeats in het rond. Sylvie Kreusch krijgt opnieuw een dankbare rol in een nummer dat ontzettend dansbaar is, maar nog steeds gehuld wordt in de gekende, heerlijke mysterie.
Alles bij elkaar weet Warhaus opnieuw met zijn vaste potje verf tien fantastische nummers te schilderen. Met maar enkele penseelstreken weet Sylvie Kreusch er daar een aantal van nóg beter te maken. En zo fietst Maarten Devoldere onder de naam Warhaus met de wind in de rug verder. Met een versnelling die al jaren consistent hoog staat, gooit hij er vandaag nog een demarrage bovenop. Het is zeker geen officiële race, maar misschien snelt hij daarmee Balthazar wel voorbij.
Warhaus gaat met Karaoke Moon opnieuw uitgebreid op tour. Shows op 31 maart en 1 april volgend jaar in de AB zijn nu al hopeloos uitverkocht.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Jim Morrison”, ons favoriete nummer van Karaoke Moon in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
