© CPU – Stijn Verbruggen
De tijd vliegt wanneer je je amuseert. Reeds dertig jaar zijn voorbij sinds Therapy? doorbrak bij het grote publiek met Troublegum. De AB liep vol met mensen die de gloriedagen meemaakten. Mocht je iemand aanspreken over de herinneringen aan de band en het album uit die periode, dan zouden de woorden rijkelijk vloeien. De tijd is Troublegum goedgezind gebleken. Dertig jaar na datum zit het nog steeds in de harten van menig rockfanaat. Tijdloze klassiekers als “Screamager”, “Nowhere”, en “Die Laughing” maken dit huzarenstukje al iets gemakkelijker. Toch blijft het een ongelooflijke prestatie van Andy Cairns en zijn bende om niet eenmaal, maar tweemaal de AB te laten vollopen.
De verwachtingen waren hooggespannen, maar voordat het trio aan de beurt was, mocht Deux Furieuses de planken op. Ze waren met twee en maakten heel wat kabaal. De naam, vrij vertaald ‘twee furiën’, was dus accuraat gekozen. Wat je niet meteen uit de naam zou afleiden, is dat deze twee jonge dames uit Schotland en Griekenland kwamen. Later tijdens de set vertrouwden ze ons toe dat hun naam zijn oorsprong vond na een show in De Charlatan in Gent. Ondanks de beperktheid van slechts twee instrumenten pakten ze dit op geheel eigen wijze goed aan. Drumster Vas Antoniadou hield de songs ritmisch uitdagend, terwijl zangeres/gitarist Ros Cairney gelijke tred hield en geregeld de gitaar flink liet scheuren. Zonder echt buiten de lijntjes te kleuren experimenteerden de twee af en toe. Toch waren het de meer toegankelijke songs die het publiek meekregen. En zo kweet Deux Furieuses zich goed van hun taak als publieksopwarmer.
Toen de lichten doofden voor de hoofdschotel van de avond, zat iedereen klaar om “Knives” mee te brullen. Verbazing alom toen niet het openingsnummer van Troublegum door de boxen weerklonk, maar “Stop It You’re Killing Me.” De fans lieten het niet aan hun hart komen en gingen meteen los. Vanaf de intro van de tweede song, Joy Division-cover “Isolation,” ontplofte de AB voor de eerste keer. Dat zorgde voor een voorzichtige eerste moshpit. Het bleek de voorbode van wat ons anderhalf uur lang te wachten stond; een ware viering van de succesplaat. Maar meer dan een albumviering was het misschien toch een ritje naar een lang vervlogen tijdperk. Zo sierden onder andere “Totally Random Man” en “Auto Surgery” de setlist. Ze belichamen de geest van Therapy? uit die tijd, ook al staan die snummers niet op de plaat. Het zouden niet de enige oude songs zijn die de revue passeerden.
Als Noord-Ieren hebben de drie heren in het verleden genoeg oorlog van dichtbij meegemaakt. De boodschap van “Brainsaw” tegen genocide bleek vandaag de dag nog steeds relevant. Muzikaal schakelde de band toen een tandje hoger en ging de volumeknop een paar standjes verder open. Jammer genoeg volgde op dat moment een rondje minder bekende songs. Gelukkig kon elke fan in de AB Troublegum van begin tot eind meezingen. Het was de ideale gelegenheid om enkele obscuurdere tracks, die normaal geen plaats in de set krijgen, in de spotlights te zetten. Zo wist deep cut “Femtex” zeker te bekoren. Hierdoor zakte de set niet echt in.
De originele drummer, Fyfe Ewing, is al sinds Semi-Detached niet meer van de partij. Hij gaf Troublegum met zijn typische drumgeluid misschien wel de karakteristieke sound. Toch bewijst Neil Cooper al jaren een waardige opvolger te zijn. Bassist Michael McKeegan lijkt nog geen haar veranderd sinds 1994. Zijn basgitaar hangt nog steeds laag tot op zijn knieën, en zijn brede grijns blijft onafgebroken aanwezig. Hij ademt pure speelvreugde uit. Zanger Andy Cairns oogde fit en energiek. Zijn oprechte interacties met het publiek maakten de ervaring des te intenser. De combinatie van al deze ingrediënten zorgde ervoor dat Therapy? diep in hun carrière nog steeds op handen gedragen wordt door de Belgische fans.
Toch bereikte de sfeer telkens nieuwe hoogtes bij de echte hits. “Die Laughing” liet iedereen luidkeels meezingen, terwijl “Nowhere” de reguliere set op een rockende manier afsloot. Maar niemand geloofde dat het trio niet zou terugkeren voor een reeks bisnummers. Wie goed had opgelet, wist dat nog niet alle songs van de plaat de revue waren gepasseerd. Een groot vat oude nummers werd opgetrokken. “Nausea” mocht de spits afbijten, gevolgd door “Meat Abstract” en “Teethgrinder,” die het publiek deden dansen alsof we op een Chirofuif in de jaren negentig waren. De “jarige” Neil Cooper kreeg zijn moment in de spotlights met een uitgebreide drumsolo tijdens “Potato Junkie,” compleet met een Black Sabbath “Iron Man”-intermezzo.
Grootste hit “Diane” ontbrak niet op het appel. Wie hoopte op de ingetogen versie met cello kwam bedrogen uit. Zoals de laatste jaren werd het nummer gespeeld door de volledige band, wat helaas wat intensiteit inboette. Toch lieten amper mensen zich hierdoor uit het veld slaan. Het dak ging er helemaal af bij het afsluitende duo “Knives”/“Screamager.” Een kolkende massa perste nog één keer alles eruit.
Therapy? vierde in schoonheid de dertigste verjaardag van het album dat hun leven én dat van vele aanwezigen veranderde. Klinken ze nog zoals in 1994? Waarschijnlijk niet, maar het pad dat ze sindsdien bewandelden was allesbehalve rozengeur en maneschijn. Er was niet altijd een uitverkochte AB bij hun passages in ons land. Maar de liefde die ze ontvingen, was diep en oprecht. En vooral wederzijds. Dat maakte de avond nog zoveel mooier: dertig jaar na datum zit er nog geen spatje sleet op Troublegum. Het album heeft allang zijn plaatsje in de kast met de klassiekers.
Op 11 december speelt Therapy? nog een extra show in de Ancienne Belgique.
Facebook / Instagram / Website
Setlist:
Stop It You’re Killing Me
Isolation (Joy Division cover)
Totally Random Man
Turn
Auto Surgery
Trigger Inside
Brainsaw
Unrequited
Unbeliever
Femtex
Hellbelly
Opal Mantra
Die Laughing
Lunacy Booth
Nowhere
Nausea
Meat Abstract
Potato Junkie (met drum solo and Black Sabbath “Iron Man”)
Teethgrinder
Diane (Hüsker Dü cover)
Knives
Screamager
