Franstalige muziek vindt nog steeds maar moeilijk zijn weg naar Nederlandstalig België, en dat is bij Clio geheel onterecht. Deze Française brengt elektronische dreampop met zoete, zachte Franse teksten en aanstekelijk filmische ritmes waar ook de niet talenknobbels maar moeilijk kunnen bij stilzitten. Dat bewees ze gisteren in de Club van Cirque Royal. In 2023 kwam haar vierde album Carambolages uit waarmee ze sindsdien vooral enkel nog maar Parijse zalen heeft doen meewiegen. Gisteren in Brussel was haar eerste en enige Belgische stop in een op deze na uitsluitend Franse tournée – en bovendien ook haar eerste passage in België tout court.
Op ‘baskets’ en in haar trainingspakje komt Clio enkele seconden in het applaus na haar band het podium op. De coole singer-songwriter die zingt over ‘la vie sans toi’ en ‘je vais seule’ verrast haar publiek met een hoogzwangere buik. ‘Félicitations’ wordt er meteen vanuit het publiek geroepen, ze praat zacht en lijkt timide, maar voelt zich duidelijk goed tussen haar drie muzikanten en mopt over hun gekozen blauwe joggingpakjes. Augustin, de toetsenist is het zijne vergeten. Het wordt de rode draad van de avond en het publiek wordt zo meteen deelgenoot van een inside joke onder vrienden.
Het openingslied wordt driestemmig gezongen, wat afwijkt van de poppy stijl hoe we haar muziek herkennen. Ze begroet en bedankt alvast het publiek. Met haar handen in haar zakken en haar stille stem die tussendoor kleine dingetjes tegen het publiek (of tegen zichzelf?) zegt, ben je niet zeker of ze het tienerwoord van het jaar ‘noncha’ belichaamt of of ze met haar lichaam en hoofd ergens anders is. Maar het blijkt snel dat we haar gewoon een beetje moesten leren kennen. Ze is cool, ze is casual en zingt o zo filmisch gedetailleerd romantische teksten op hoge tonen. Ze maakt mopjes en het publiek wordt heel snel vertrouwd aan haar manier van doen.
Clio laat zien wat ze van talenten in huis heeft, bemant solo de micro, vervolgens de synthesizer waaraan ze casual met één been opgetrokken plaatsneemt, deuntjes toetst en zingt, en neemt later nog een gitaar vast en grapt of het er niet al belachelijk uitziet omdat er iets veel plaats inneemt. Allesbehalve. Het publiek is nu al helemaal dol op haar. Zingt alle teksten mee, en waren het geen zitplaatsen geweest, had dit een heus dansfeestje kunnen zijn.
Zowel de akoestische nummers die ze solo speelt, als de uitermate dreampopnummers die de vier als band brengen, doen je langs de Seine wanen of heimwee ontwikkelen naar Eric Rohmer-films. Of je het Frans verstaat of niet, of je al fan was van ervoor of niet, in amper één uur tijd is een stil en ingetogen publiek ontpopt tot meezingende, aanmoedigende verwanten die meer ‘chaud’ waren dan de zittende infrastructuur van het zaaltje toeliet.
‘Dit is ons laatste liedje’, zegt ze met haar intussen gekende en geliefde coole zachtheid. Het publiek gaat niet akkoord. ‘Dat is fijn’, zegt ze, ‘soms komt daar helemaal geen reactie op’. De fans vragen luidkeels (en doch nog steeds flink zittend) om ‘une autre’ waarbij ze titels de zaal in roepen die ze nog graag willen horen. Het wordt “ai-je perdu le nord” en niemand zit stil en iedereen kent de woorden.
Op één uur tijd bracht Clio een mooie mix van haar vier verschillende albums en zijn we allemaal een beetje in een Parijse polaroid beland, in een vrolijke roes die we hopelijk nog even kunnen aanhouden eens we na het zaaltje uit te stappen, meteen op de stoep staan.
