© CPU – Ymke Dirikx
Hanne Torfs is een creatieve duizendpoot. Ze durft zich eindelijk ook kunstenaar te noemen, met muziek als belangrijkste uitingsvorm. Resulterend in haar artistieke dj-project Holy Hannah en in haar bandproject Fortress. Hiermee brengt ze nu een tweede ep uit: Chroma. ‘Ik vond die naam wel mooi passen bij Fortress.’ We gingen op zoek naar de reden…
Hanne Torfs zit nog in een verhuizing uit haar hometown Antwerpen. Ze trekt in bij Nils Tijtgat in Gent. Dat is haar maatje bij Fortress én haar geliefde. ‘We gaan ook een muziekruimte inrichten, waar we samen kunnen werken. Voor Fortress, maar ook voor Holy Hannah, en Nils voor zijn eigen projecten.’ Daarnaast is Hanne ook nog toetseniste bij School Is Cool. ‘Maar dat maak ik niet zelf, hé. Juist bij Fortress kan ik al mijn esthetische gevoelens, fantasieën en dromen kwijt.’ En bij Holy Hannah, natuurlijk. ‘Ja, dat ben ik zeker ook honderd procent’, glimlacht ze, ‘maar Fortress is iets meer mainstream qua popcultuur. Daarin kan ik heel goed de ambacht van songwriting kwijt. Goede nummers schrijven en een show maken die daar bijhoort. Holy Hannah is meer de dancemuziek voor in een club. Ik ben dan een dj die een theatrale performance doet. Dat is een heel andere invalshoek. Zij is een afbeelding zoals ik mezelf als een godin zou portretteren. Het is een karikatuur, maar is ook een verlengde van wie ik ben. Ik voel me echt mezelf als ik dat doe. Er komt dan een rust over me heen: ‘Dit is de plek waar ik wil zijn’.’
Daarnaast geeft het haar de mogelijkheid om meer op te treden. ‘Als ik live ben en ik zie instant de reacties van het publiek… dat is pure magie. Het geeft me echt het gevoel: ‘Hier doe ik het voor.’ Ik kan zien dat het bij mensen komt. En dat mis ik als ik iets online uitbreng. Ik wil gewoon vaker iets delen. En het liefst met een groter publiek.’ En daar klinkt Hanne opeens een stuk somberder. ‘Ook met de deze tweede ep zal er waarschijnlijk niet zoveel veranderen. Ik bedoel qua bereik, de kansen om ergens te spelen.’ Ze zucht. ‘De Vlaamse bands zijn kwalitatief goed, maar moeten allemaal strijden om dat kleine beetje aandacht. Een soort trechter die verstopt zit. Dan is het de kunst om dicht bij jezelf te blijven. En te blijven geloven in wat je maakt. Ik spreek me daar nu veel meer over uit. Dat het niet altijd makkelijk is om de muziek te verspreiden. Dat hoor ik ook heel veel terug van andere artiesten. We zouden eigenlijk meer met elkaar in contact moeten komen, om al die individuele eilandjes te verenigen.’
© CPU – Kathleen Ooms
Het pad van Fortress was ook niet altijd gemakkelijk. Nu bestaat de band uit Hanne en Nils, samen met Joppe Vanwetswinkel op toetsen. Maar ze is ontstaan met Ruben den Brock. Hij ging weg vlak voor de finale productie van de vorige ep Dreamscape (2023). ‘Hij kon zijn werk niet meer combineren met Fortress, dus ik begrijp het ook. Maar hij was in eerste instantie diegene die producete. Nu doe ik dat.’ Zijn vertrek heeft zeker gevolgen gehad voor de sound. ‘Het dromerige, de magie, het gevoel of je door het heelal zweeft… Dat gevoel komt van mij. Dat zit er nu veel meer in. Ik zie dat ook als het vrouwelijke aspect in de muziek: zacht, liefdevol, troost biedend. Daarnaast heb je ook het donkere, aardse en hoekige met de scherpe bassen en beats als een mannelijke kracht. Ik houd van die contrasten. Dat vind ik nu ook terug bij Chroma: Ik toon alle kleuren en gooi er nog alle glitters over!’
Hanne heeft het geregeld over het live aspect. En dan spreekt haar gezicht boekdelen. ‘De muziek van Fortress is dan wel echt sound design. Op ieder klein detail heb ik met liefde en gevoel geboetseerd. Maar het komt live het best tot zijn recht, en op de dansvloer. Daar zit juist die creërende energie.’ Ze denkt even na. ‘Ik heb wel eens gedacht om eens wat rustigere muziek te maken. Dat bij een etentje kan opstaan, of op gewoon op dagelijkse momenten. Maar dan zou ik er niet zo naar uitkijken om dat live te brengen. Dat is de hele motor, het vuur, de essentie.’ Niet voor niets staat in de bio: ‘Chroma nodigt luisteraars uit om door de duisternis heen te dansen en het licht te omarmen.’
Met Fortress word je inderdaad al snel naar een dansvloer getrokken. Met de kans dat de teksten minder binnen komen. ‘Ik luister zelf ook meer naar de muziek en de sfeer dan naar een verhaal. Maar ik besteed toch veel aandacht aan mijn teksten. Ze hebben ook altijd een link met mijn persoon. Dat is soms concreet, soms meer een gevoel. Zo gaat “Holding On” meer over een verlangen. Ik denk dan goed na hoe ik dat onder woorden kan brengen. En dat zegt dan weer iets over mijzelf, over bijvoorbeeld de fase in mijn leven. Het zet echt aan tot zelfreflectie.’ We kruipen wat dieper de ep Chroma in. ‘“Full Moon” was altijd mijn ultieme favoriet. Het heeft dat heel energieke, donkere en dansbare. En “Forest Fire” vind ik gewoon een heel mooi nummer. Ik ben vooral trots op de songwriting.’
© CPU – Ymke Dirikx
Al pratende komen we tot de rode draad: ‘Het verlangen naar iets groots, iets meer, naar het avontuur, groei, intensiteit in uw leven. Los komen van je patronen. “Holding On” is daar de voortrekker van, maar je ziet het in bijna ieder nummer. In “Delirious Dancers” heeft dat ook een destructieve kant. Dat je midden in de nacht in je eentje naar een club gaat, op zoek naar verbinding. En denkt dat je daar nieuwe vrienden en geliefden vindt, maar je ondertussen heel eenzaam voelt.’ Er staan ook twee ballads op: “Forest Fire” en “Still Here”. ‘Dat zijn twee rustpunten, heerlijk kwetsbaar. “Still Here” is de bewuste afsluiter. Het is wel een ballad, maar het eindigt supergroots. Alle registers gaan open, met een lang uitklinkend staartje. Waarna er eigenlijk niet meer kan volgen, vond ik.’
En hoe zit het dan met de titel: Chroma? Het is niet vernoemd naar een song op de ep… ‘Nee, het komt uit het Grieks en betekent zoiets als ‘de intensiteit van een kleur’. Ik vind dat een heel mooi klinkend woord. Dat intuïtief ook goed past bij Fortress. Ik zie daar ook verschillende kleuren en schakeringen bij, chroma’s eigenlijk. Ik noem de songs van Fortress ook wel kleurrijke landschappen.’ Maar of het artistieke Chroma ook een commercieel een succes wordt, dat valt nog te bezien. Hanne hoopt het, maar ze ziet de hindernissen op weg naar succes. Maar wat ís succes? Die vraag leverde een mooi gesprek op. Met inzichten en weerspiegelingen, in haast alle denkbare kleuren. Niet voor niets heet de ep Chroma, toch?
De release show van Chroma vindt plaat op 11 december in Trix, Antwerpen
