Elmer @ Cactus Club (Box): Doordacht provoceren

Op het Kanaaleiland in Brugge worden geregeld verse ladingen toeristen per bus aangevoerd. Mocht een van die toeristen zich van de volksverhuizing richting binnenstad hebben afgekeerd en zich naar een avondje ‘plaatselijke muziek’ in de Cactus Club hebben begeven, dan had niks hem of haar kunnen voorbereiden op wat daar gisteravond te zien was. Nauwelijks enkele honderden meters verwijderd van de historische binnenstad waren daar immers twee van de origineelste muzikale ‘performance acts’ van het moment te aanschouwen.

Origineel zijn is een kwaliteit, maar of het volstaat, dat liet voorprogramma Brik Tu-Tok toch open voor discussie. Dat Linde Carrijn en Maxim Storms zich stonden te amuseren, was dan weer geen voer voor debat. De schmink, pruiken en instrumenten Van Dunaldy (tot een rubberen fluokip toe) vlogen in het rond en de op dat moment matig gevulde Cactus Club Box leek er wel schik in te hebben. “Weirdo doll” zette meteen een dreigend sfeertje neer, en nadien ging het even vlot van artpop over jazz naar freaktronica. Alleen verwacht je bij zo’n sfeertje niet meteen een besnorde vent in jeansjurk, wit geschminkt, die op een tamboerijn staat te slaan, terwijl zijn vrouwelijke collega, niet minder extravagant gekleed, er een gele jerrycan van langs geeft. Twijfel dus tussen het betere, naar Cocorosie of The Knife neigende werk en de doorsnee passage op Oilsjt Carnaval. Maar geen moment vervelend.

Veel gestroomlijnder ging het eraan toe bij hoofdact Elmer. Die is intussen al festivals en grotere zalen dan deze Cactus Club gewoon (recent nog de Lotto Arena, als voorprogramma van MEROL). Maar gisteren stond ze helemaal alleen in Brugge (de dansers zijn voor donderdag in De Roma). Nu ja, helemaal alleen… speciaal voor dit optreden had ze nog (een laatste keer?) dj-hond Skipper uit zijn welverdiende pensioen gehaald. Die strooide de vette beats rijkelijk in het rond, al dan niet doorspekt met een stukje Suzan & Freek en wat airhorns. Dat leidde geregeld tot een ludieke ‘interactie’ met Elmer, soms hilarisch, op andere momenten (iets té) gemaakt. Dat toneelmatige kwam trouwens wel vaker terug in het optreden, wat bij wijlen de vraag opriep of we nu naar een doorleefde muziekperformance dan wel naar een gerepeteerd toneeltje zaten te kijken. Verwarring zaaien, het is altijd al een doel geweest van Merel ‘Elmer’ Pauw en dat was vanavond niet anders.

Maar dat het er allemaal retestrak aan toe ging, meer nog dan bij vorige shows, was een feit. Elmer stond messcherp en heeft intussen al genoeg knallers verzameld om een uur lang van jetje te kunnen geven. Van opener “Prototype” tot afsluiter “Je Vader”: de show denderde aan een sneltreinvaart door en stampte de Cactus Club helemaal plat. De ‘Hebben jullie zin in een feestje?’ van in het begin werd dan ook met een volmondige ‘JA!’ beantwoord door een publiek van hoofdzakelijk Elmer-bekeerden (‘Sukkels’ noemt ze zelf). Óns aanvankelijke voorbehoud smolt intussen als sneeuw voor de zon, zeker toen lijflied “DRUK” ons met de neus op onze overvolle agenda drukte: ‘Mijn identiteit is druk zijn, anders weet ik niet wie ik ben’. Die kwam binnen.

Intussen haalde Elmer, naar eigen zeggen gehuld in haar beste goochelarenpak, haar meest verleidelijke dansmoves boven, en ging ze over tot een liefdesverklaring aan ons land. Dat we hier altijd zo aandachtig staan te luisteren, terwijl er in Nederland veel meer door de nummers door getaterd wordt. Mja, ’t zal aan de West-Vlaamse volksaard liggen, want we hebben elders al wat anders meegemaakt. Maar dat ze ook de Belgische interviewers prees, die ook altijd zo geïnteresseerd waren in wat ze te zeggen had, was een leuk bijkomend compliment. En stond in schril contrast met het wegvallen van de trots op haar eigen land en ‘de regering die me niet laat zijn wie ik wil zijn’. Nou!

Dat mogen zijn wie je wil zijn, was alleszins een rode draad in het optreden en in haar teksten. ‘Wij zijn meerdere mensen’ (uit “Wij”) was niet voor niets het eerste echte meezingmoment, een ode aan de diverse persoonlijkheden die in onszelf huizen en die ons geregeld tegenstrijdig en chaotisch doen overkomen (en dat is ok). Iets minder introspectief werd het bij het massaal gescandeerde “alle buren moeten dood”, want ‘iedereen heeft toch kloteburen, niet?’. Een meezinger die je nog niet meteen in #LikeMe of Liefde Voor Muziek zal horen passeren, maar ze stonden er wel tot achter de draaitafel op te dansen.

Intussen speelde Elmer beetje bij beetje haar kostuum uit, tot alleen nog (witte) kousen, de gekende (witte) onderbroek en een (wit) marcelleke overbleven, gaf ze nog een masterclass rappen te berde in “Petteflat” en kwam ze via de technodreunen van “platland” (stampen!) uit bij doorbraakhit “Je Vader”. Het laatste meezingmoment vatte zo perfect de essentie van Elmer. ‘Ik neuk je vader zonder condoom’ is al niet de meest gebruikelijke lyric in de Nederlandstalige muziekgeschiedenis, maar om dat door een honderdtal concertgangers te horen scanderen, nou ja, we zien het nog niet gebeuren in een vol Jan Breydelstadion. Maar het gaf wel aan waar het bij Pauw en haar alter ego om draait: provoceren (met mate), cringe (maar niet té), spelen met verwachtingen, een statement hier en daar, maar vooral: een dolle boel. Of zoals ze het zelf zegt: ‘Gewoon wat domme shit.’ Doordachter dan je zou denken wel.

Elmer speelt op 12 december nog in De Roma in Antwerpen en op 14 december in Bootstraat in Hasselt. Ze cureert ook haar eerste eigen festival op 29 december in Paradiso in Amsterdam, met ook heel wat Belgische gasten (Borokov Borokov, Johannes Is Zijn Naam, Maria Iskariot, Brik Tu-Tok).

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Prototype
DRUK
Sorry
Ik Weiger
haat
Politiek Statement
nooit nu
Ga Vreemd
Wij
Fantastisch
alle buren moeten dood
Petteflat
platland
Je Vader