High Fade heeft meer dan dertig miljoen streams over verschillende platformen, allemaal verzameld sinds “Burnt Toast & Coffee” in 2022 de hypemachine met een welgemikte trap in gang schopte. Dit terwijl High Fade evengoed niet had kunnen bestaan. Oprichter, gitarist en zanger Harry Valentino begon pas op z’n vijftiende gitaar te spelen na een rugbyblessure. Hij raakte ook zijn pink kwijt tussen een deur, maar die werd er terug aangezet. Hij startte High Fade na het verongelukken van zijn beste vriend, met wie hij in een groepje speelde. Kortom, veel miserie, maar toch is het nog goedgekomen. High Fade heeft nu z’n debuutalbum Life’s Too Fast uit. Dit jaar alleen al hebben ze meer dan tweehonderd shows gespeeld. En volgend jaar zullen het er niet veel minder zijn. Wij vonden een gaatje in hun belachelijk drukke tourschema en spraken via Zoom af met Harry Valentino, die zich al snel ontpopte tot een ware spraakwaterval. Zo ging hij dieper in op, ondere andere, sociale media, de muziekwereld en een hallucinant eerste optreden in Amerika.
Harry, je ziet er nog redelijk goed uit voor iemand die al een eeuwigheid op tournee is. Hoe gaat het met je?
Goed, man. Onze tournee is begonnen op 3 januari, dus ja, het is een druk jaar geweest. We hebben nu nog vijf shows te gaan en dan zijn we december zo goed als volledig thuis. Begin januari 2025 gaan we stevig repeteren en dan trekken we op 6 januari naar Georgia. Dan begint de Life’s Too Fast Tour.
Ben je na al die tijd ‘on the road’ niet bang om in een zwart gat te vallen?
Ik ga mezelf heel erg bezig houden met alle sociale media. Ik ben degene die onze sociale media en alle marketingdingen doet die daarbij horen. Ja, ik hou van muziek maken, en ik hou van rondtoeren, maar ik hou er ook van om mijn handen vuil te maken en alle zakelijke dingen te doen. Voor mij gaat het altijd om te leren hoe en wat werkt. Ik probeer ook graag nieuwe dingen uit. Ik hou er niet van om vast te houden aan de dingen waarvan ik weet dat ze werken, want ik probeer liever iets nieuws te vinden dat ook werkt. Ik vind het leuk om de grens op te zoeken van hoe ik High Fade opbouw.
Heeft een jonge band eigenlijk een platenmaatschappij nodig?
Ik zou zeggen van niet, nee. We hebben sinds 2,5 jaar een manager, Simon, en sinds een jaar een boekingsagent, Angelo. We doen dit nog altijd volledig onafhankelijk, we hebben ons eigen team, we zitten dus niet bij een groot label. Op dit moment wil ik dat ook niet. Van wat ik tot hiertoe gezien heb, lijken labels niet echt iets te doen voor de artiesten.
Weet je, ik wil niet alle grote platenlabels of alle deals over één kam scheren. Maar ik zou wel durven zeggen dat veel van hen aanvoelen als een banklening in ruil voor je muziek. Ik denk dat onze muziek meer waard is dan dat. We zijn het onszelf ook verschuldigd, gezien hoeveel werk we hebben verzet om door te gaan op de manier waarop we nu bezig zijn. Ik probeer wel een team samen te stellen, zodat ik me uiteindelijk kan focussen op de muziek en het toeren en niet op alle zakelijke dingen. Onze manager Simon is daar alvast een geweldige hulp bij.
In de afgelopen tweeënhalf jaar begon alles echt goed te gaan. Ik heb het gevoel dat ik echt mijn vaardigheden heb moeten verbeteren en veel meer kennis moest opdoen over een heleboel dingen die ik eerst niet wist. Gewoon een goede muzikant zijn is helaas niet genoeg. Niet begrijpen hoe het er in de muziekbusiness aan toegaat zal je uiteindelijk tegenhouden om meer te doen met je muziek. Alles vergt ook een serieuze organisatie en planning. Oli, onze bassist, regelt veel van de reisdingen. Onze drummer Calvin helpt me met de onlinewinkel en sociale media, die ik dan weer volledig beheer. Ik doe ook de e-mailmarketing en al dat soort dingen.
En interviews! Die doe ik graag, ik geniet er echt van. Gewoon mijn hersens openzetten en gààn. Ik ben blij dat ik veel dingen met mensen kan delen. Ik hoop dat iemand deze dingen waardevol vindt en dat is alles wat ik echt wil. Dan help ik misschien iemand om iets te bereiken of moedig ik hem of haar aan om iets te doen. Want beginnen in de muziek is heel eng. Het eerste, moeilijkste deel is gewoon beginnen.
Als je dan toch graag dingen deelt: vertel eens wat het leukste was wat je op tournee hebt meegemaakt?
Oh, dit gaat misschien raar klinken, maar het was de Grand Canyon zien in de Verenigde Staten. We reden de hele dag door de woestijn en er was urenlang niets te zien. Geweldig! Ik weet nog dat Oli en ik achterin de camper zaten en uit het raam keken, en we zeiden: ‘Dit is waanzinnig!’ Het voelde alsof er nooit een einde aan kwam. En toen we eindelijk aan de Grand Canyon waren, ging de zon net onder. We zaten op de rand van de klif en rookten een sigaret. Het was een vreemd moment voor ons allemaal. We hadden zoiets van ‘we hebben een zware tour achter de rug, veel slapeloze nachten, veel gereden, veel gereisd’ en dan was daar dat moment samen, als een soort cement. We dachten: ‘Dit is waarom we doen wat we doen.’
Herinner je je het moment nog dat je voelde dat alles in een stroomversnelling kwam voor High Fade?
Toen we gevraagd werden om op tournee te gaan met The Cat Empire in de States. Ik dacht ‘Oké, we zijn niet meer gewoon wat aan het klooien.’ We hebben toen zelf de visa geregeld, we hebben alle reizen zelf georganiseerd, we hebben zelf de camper geregeld. We wilden een busje nemen en toen hadden we zoiets van, nee, laten we een camper nemen. Dan kunnen we erin slapen en dat zal ons helpen geld te besparen, want je weet dat het duur is. Je moet veel geld sparen en veel optreden. We hebben zelfs een crowdfunding gedaan.
Ondertussen ging het echt goed op sociale media. Al moet je weten dat honderd miljoen views hebben niet betekent dat je er ook iets mee kunt doen. Het betekent eigenlijk niets, het zijn alleen maar views op het eind van de dag. Wat je doet met die informatie en hoe je dat omzet in daadwerkelijke volgers, hoe je contact maakt met fans, daar gaat het om. Je hebt geluk als misschien nog niet één procent van al die mensen fan wordt. Wij antwoorden dan ook altijd op alles. Wij zelf, hè, niet een of andere bot.
Ik wil dat mensen weten dat het persoonlijk is. We zijn hen heel dankbaar. Pak je YouTube, Facebook, Instagram, TikTok en Spotify samen, dan hebben we een miljoen volgers. Dat is krankzinnig voor iemand die ooit muziek beginnen spelen is op een straathoek in Edinburgh. Mensen vragen dan wel eens of ik een groot plan heb, maar dat heb ik niet. Ik wil dit gewoon blijven doen. Doelstellingen zijn gevaarlijk. Als je dat doel niet bereikt, ben je kwaad. Als je dat doel wel bereikt, dan realiseer je je dat dat eigenlijk niet het ding is dat je gelukkig maakt. Ik zet ook geen tijdslimiet op dingen. Alles wat moet gebeuren zal gebeuren, wanneer het moet gebeuren.
Heb je dan echt geen ambities?
Ja, er zijn altijd bepaalde dingen, zoals in een stadion spelen. Maar weet je, het afgelopen jaar heb ik geleerd dat als dingen niet volgens plan verlopen, dat dat het perfecte moment is om iets te leren. Die eerste Amerikaanse tournee, bijvoorbeeld. Ik denk eigenlijk dat ik mezelf ziek heb gemaakt door de stress die de hele organisatie met zich meebracht. We kwamen aan in Amerika en de eerste drie dagen belandde ik in het ziekenhuis omdat we er eindelijk waren. Ik denk dat mijn lichaam het gewoon opgaf.
Ik heb onze eerste show gespeeld nadat ik die dag op de operatietafel had gelegen. Toen we klaar waren, had ik bloed over mijn hele been en ik dacht ‘Oh oh, dit is niet goed’. Ik heb nog nooit zoveel pijn gehad tijdens een show, ik moest me er echt doorheen vechten. Daarna hadden we twee dagen vrij, en daarna speelden we vijf avonden na elkaar.
Krankzinnig!
Ja, maar ik dacht toch ook ‘Dit is wat me beter maakt’. Gelukkig ontmoetten we ook een jongen die Rod Parks heet. Sindsdien is hij voor ons alle drie een van onze beste vrienden. Hij gaf ons een plek om te verblijven terwijl we daar waren en een parkeerplaats voor de camper. Ik was eerst wat achterdochtig, het was bijna te mooi om waar te zijn. Maar Rod heeft me zelfs naar het ziekenhuis gereden en me weer opgepikt. Dit is het soort dingen dat mijn geloof in de mensheid weer herstelt.
Over naar jullie debuutalbum Life’s Too Fast. Dat is in januari opgenomen, maar pas eind november uitgebracht. Waarom heeft het zo lang geduurd?
Nou, voor mij lijkt dat niet te lang, om eerlijk te zijn. We besloten te wachten omdat ons tourschema zo zwaar was. En we wilden ons ook niet overhaasten. Het gaat hier over een debuutalbum, hè. We hadden het twee weken na de opname kunnen uitbrengen, als we dat echt wilden, maar ik wilde er de tijd voor nemen.
Ik wou er ook een echte campagne rond bouwen en hard werken aan de promotie. Ik denk ook dat we aan het begin van het jaar niet klaar waren om een album uit te brengen. We waren klaar om er een op te nemen, maar we waren niet klaar om er een uit te brengen. We hadden nog niet wat we nu wel hebben.
In ieder geval, we hebben in totaal 26 nummers opgenomen op acht dagen tijd. Toen hebben we er tien uitgekozen om op het album te zetten. Misschien heeft het iets langer geduurd dan had gekund, omdat we zoveel nummers hadden. Maar uiteindelijk is dit een geweldige weergave van wat we doen. We probeerden een goede balans te vinden. Ik denk dat we de tracklist wel drie of vier keer hebben veranderd. We hebben er misschien twee maanden aan besteed om er alleen maar naar te luisteren. Calvin, Oli en ik schreven elk apart onze tracklist en over het algemeen waren we het er redelijk over eens. Toen kwamen onze manager Simon en onze producer Graeme met hun tracklist en die verschilden toch van wat hij hadden. Ik denk dat we elkaar ergens in het midden hebben gevonden.
Hoe heb je je producer, Graeme Young, leren kennen?
Hij had Chamber Studio in Edinburgh. Andere mensen in Edinburgh werkten met hem samen en toen heb ik hem gewoon benaderd. Samen hebben we “Scorpion” opgenomen in die studio, “Fur Coat”, “Burnt Toast & Coffee” en nog een paar andere nummers.
Voor Life’s Too Fast gingen we naar Rak Studios omdat we iets nieuws wilden proberen. Het was ook een niveau hoger dan waar we eerder waren geweest. Je voelde meteen een soort van vibe van, je weet wel, we zijn hier om een statement te maken, we zijn hier niet gewoon om iets op te nemen. De Rolling Stones hebben er ook ooit gezeten, dus ja…
Wat is jullie schrijfproces, eigenlijk?
We stellen elk apart ideeën voor en daar jammen we mee. Laatst hadden we een jam van een uur en ik denk dat we ongeveer vijf nummers hebben geschreven. Een nummer is pas een nummer als we het alle drie samen spelen en we allemaal onze eigen rol voor dat nummer schrijven.
Voor ons gaat het er niet echt om wie welk nummer heeft geschreven. Alles is in drieën gedeeld wat betreft songwriting, weet je. Uiteindelijk heeft de band het nummer geschreven. Dat is hoe wij er tegenaan kijken omdat we het zo vaak fout hebben zien gaan.
Jullie doen het goed in de hitlijsten. Hoe voelt dat?
We staan momenteel op nummer 81 in de UK Download Charts, dus we staan in de top 100 van de officiële charts. Waanzinnig. Onze manager Simon belde me erover en ik dacht dat hij een grapje maakte. Het album was nog maar twee dagen uit. Ik had het helemaal niet verwacht. Ik denk dat de afgelopen zeven jaar me hebben geleerd dat je nooit weet wat er kan gebeuren. Je weet het gewoon niet, en dat is het ‘m juist. Soms overtreft wat er gebeurt je eigen verwachtingen. Ik heb vaak meegemaakt dat ik dacht dat er iets ging gebeuren dat niet gebeurde, maar dat er iets nog beters gebeurde. Dat is echt verwarrend, omdat je het nooit volledig kan plannen.
Ik zeg dat we graag het proefkonijn zijn, wat betekent dat we graag nieuwe dingen uitproberen. We werken graag met nieuwe mensen, nieuwe bedrijven, wat dan ook! In Frankrijk werkten we met een promoter die voornamelijk hiphop en r&b en dansmuziek doet. Ze hadden nog nooit echt met bands gewerkt en we verkochten een show in Parijs uit, onze grootste Europese show ooit, op een dinsdagavond. En we werkten met een promotor die eigenlijk nog nooit met een band heeft gewerkt. Onze manager heeft nog nooit een band gemanaged, maar hij heeft wel verschillende projecten gemanaged binnen muzieklabels. Maar nu managet hij ons, dus, en hij doet het fantastisch. Onze agent is nog nooit een boekingsagent voor een band geweest.
We houden ervan om nieuwe dingen te proberen. En echt de grens te verleggen. Ik denk dat we de weg vrijmaken voor nieuwe bands om iets nieuws te proberen. Want de manier waarop bands dingen hebben gedaan, is altijd hetzelfde geweest. Het is saai en afgezaagd geworden en mensen zijn het beu. Je moet gewoon nieuwe dingen proberen en ja, je zal veel falen. Mensen hebben het bijvoorbeeld over video’s van ons die viraal zijn gegaan, maar er zijn ook honderd video’s die nooit verder zijn gekomen dan tienduizend views. Je kan het niet voorspellen. Je moet gewoon volhouden, blijven doen wat je doet en er plezier in hebben.
Laatste vraag, en misschien wel de belangrijkste: kan je echt je neus aanraken met je tong?
(Harry steekt z’n tong uit en raakt er zijn neus mee aan)
Welbedankt, Harry Valentino!
