Soms is het voor bepaalde artiesten nog te vroeg om met een volledige langspeler op de proppen te komen, soms moet een nieuw geluid eens laagdrempelig getest worden of soms doen enkele bandleden gewoon graag eens een projectje tussendoor. In digitale tijden, waar het ook gewoon snel kán gaan, is de ep dan de deus ex machina. Uiteindelijk is dat echter niet het makkelijkste medium, want het is niet simpel om in een vijftal nummers een verhaal te vertellen. Gelukkig lukt dat minstens even vaak wél, en dus lijsten we hieronder de 40 ep’s op die ons de afgelopen maanden het meeste bijbleven.
Zoals altijd zal je ook hier geen enkele artiest terugvinden die al een plekje kreeg in een van onze andere lijstjes. Zo kunnen we zoveel mogelijk acts in de kijker zetten. Onderaan het artikel vind je overigens ook nog eens een playlist terug, met uit elke ep ons favoriete nummer. Dus ook vandaag: ontdek en geniet!
Adult DVD – Next Day Shipping
Adult DVD verscheen vorig jaar op Left of the Dial op onze radar en bracht kort daarna al een single van het jaar uit. Dit jaar was er een ep aan de beurt, en die moet ook niet onderdoen. Eigenlijk is het al het tweede mini-album van de Britten, maar waar het eerste eerder probeersels bevatte, is hun aparte sound hier gekristalliseerd in een geheel dat werkt van begin tot eind. Ze maken nu dansbare en toegankelijke elektropunk en toegankelijke elektronische muziek zoals Working Men’s Club en LCD Soundsystem, met hier en daar nog die eigenwijze bleepjes en bloopjes die oudere nummers zoals “Sadman Mancave” cool maken. Alle nummers op Next Day Shipping treffen doel en zitten op min of meer hetzelfde level.
Andromedik – Rise
Wie eerder thuis is in de popmuziek, het rockgenre of de jazzscene, maar ook wel eens van een partijtje raven houdt, moet eens bij Andromedik aankloppen. Zijn Rise is het toonbeeld van hoe drum-‘n-bass de energie permanent hoog kan houden en toch ook de leek kan overtuigen. Op nummers als “Comedown” en “With You” blijft de bpm-meter ritmes rond de 175 aangeven, al zitten er ook heel wat herkenbare popelementen en solide vocale bijdragen van onder meer Luka en Idle Days in verwikkeld. Het bekende recept 180 graden omgooien deed de Edegemnaar zeker niet, en zo bleef Rise fris, zuiver en hitgevoelig klinken, zonder in te boeten aan fut (op relatieve pauzeknop “Stay” na).
Andromedik – Rise (★★★★): Massage voor je trommelvliezen
Baby Rose & BADBADNOTGOOD – Slow Burn
Met Slow Burn tilde Baby Rose haar muziek naar een hoger niveau. Dit had ze enerzijds te danken aan haar stem die je van het begin vastgrijpt. Daarnaast voorzag BADBADNOTGOOD de productie van de plaat, waardoor deze ep tot in de puntjes afgewerkt is. We horen zes jazzy nummers met hier en daar wat zwoele soul, waarin Baby Rose zingt over onder meer verlies, het stellen van grenzen en het vieren van haar vrijheid. Slow Burn is een parel in haar oeuvre en verdient haar plaats in deze lijst met vlag en wimpel.
bathhat – The Closest We Got To Nothing
bathhat, de band rond bezieler Alex Pascalidis, bracht in het midden van de zomer zijn ep The Closest We Got To Nothing uit. Vijf nummers die samen net boven de vijftien minuutjes afklokken. “Drowning In The Park” had ons verrast in positieve zin, omdat we de vergelijking konden maken met artiesten zoals Mark Linkous en Vic Chesnutt. We zijn heel blij dat de complete miskleun “i’m a loser” de eindmeet niet heeft gehaald. Dat pleit zeker ook voor de kwaliteit van deze ep. bathhat maakt met zijn kortspeler goede indierock met armpjes en beentjes naar de dreampop. Het zit allemaal best mooi in elkaar en Pascalidis heeft een stem als een klok. Het is een geschenk van de goden dat hij heel goed gebruikt. De vergelijking met Matt Berninger van The National kan zeker gemaakt worden. Wat zou bathhat nog meer in zijn mars hebben?
Bon Iver – SABLE,
Bon Iver maakte dit jaar heel wat fans warm met teasers waarin hij nieuwe muziek aankondigde. Die verscheen ook in de vorm van SABLE,, een verzameling van vier nummers. Het is een ep waarmee hij terugkeert naar zijn oude, vertrouwde sound. In tweeluik “THINGS BEHIND THINGS BEHIND THINGS” en “S P E Y S I D E” horen we dat typische gitaargetokkel uit zijn beginjaren. Bon Iver reflecteert over het verleden, de fouten die hij maakte en over het accepteren van een schuld- en angstgevoel. SABLE, is een korte, maar krachtige ep.
BRACES – Ugly World
Voor nieuwe, spannende hardcorebands hoeven we anno 2024 niet meer met de vlieger de plas over te steken, want met BRACES is bij onze noorderburen een nieuwe hardcoretitaan in wording opgestaan. Dat bewees de groep ook op Ugly World, de debuut-ep van de groep die zonder pardon binnenkwam en daarmee de scharnieren van de deur meetrok. De groep schudt op de plaat de fundamenten van het genre door elkaar met een sound die even rauw als energiek is, terwijl de ep bulkt van de woeste riffs en snerpende vocals die je direct bij het strot grijpen. BRACES zal alleen maar groter en groter worden, maar met Ugly World heeft het in ieder geval al de juiste eerste stap gezet.
Albumreviews: Beire Kort #44: BRACES – Ugly World (★★★½)
Brutalismus 3000 – GOODBYE SALÒ
Als Brutalismus 3000 de tent betreedt, kan het feest beginnen. Het duo neemt zijn ravestad Berlijn overal mee. Of het nu knetterhard doorbeuken, melancholisch mijmeren of opstandig meeschreeuwen is; op GOODBYE SALÒ is het allemaal aan de orde, zolang er maar vaart en een hoog punkgehalte in zit. De invloeden zijn gevarieerder, van hardstyle uit de grote stadia over eurotrance uit de jaren nul en tien (“Europaträume“) tot een ode aan overleden Zweedse superster Avicii (“badthiings (rip avicii)”). Hoewel de titel GOODBYE SALÒ verwijst naar de Italiaanse politieke art-horrorfilm Salò, is de ep geen marteling, maar een stevige streling voor het oor.
Counterparts – Heaven Let Them Die
2024 zat vol met verrassingen, maar in de hardcorewereld was Heaven Let Them Die van Counterparts toch wel de grootste verrassing. Twee jaar na haar laatste release kwam de Canadese band onverwacht met een ep die genadeloos toesloeg op alle fronten. Van de eerste noot op “A Martyr Left Alive” tot aan het slotakkoord: Counterparts geeft geen enkele seconde ademruimte. De riffs zijn beukend, de breakdowns intens en de lyrische thema’s net zo duister als altijd, terwijl de band een donkerdere, zwaardere sound verkent die meer richting metalcore schuift. Dit is Counterparts op zijn scherpst: strak, verfijnd en vernietigend, met een perfecte balans tussen furie en emotie.
Dad Magic – Vicious Mockery
In ons land bulkt het van woest talent. Een adjectief dat je vrij letterlijk mag nemen, want Dad Magic is een van de blikvangers van onze bruisende gitaarrockscene. Noem het hardcore of punk, maar sinds Vicious Mockery noemen we Dad Magic gewoon ‘de hype waard’. Eerder dit jaar kondigden we de band aan als een van de ‘Grote Beren van Morgen‘, en in slechts zes nummers die zich laten opstapelen tot een dik kwartier bewees ze dat ze die titel meer dan verdient. Wie het vijftal trouwens live aan het werk zag dit jaar, zal kunnen getuigen dat het buiten de studio zijn oeuvre ook kan omzetten in een nietsontziende stormram. In de gaten houden dus, deze bende!
Droom Dit – Of Het Terugkomt
We zijn bij Dansende Beren al langer fan van Droom Dit, en het wordt tijd dat de rest van het land volgt. De Nederlandse band doet namelijk iets dat niemand anders doet en onderstreepte dat afgelopen jaar nog maar eens met tweede ep Of Het Terugkomt. Onder leiding van zanger Sam de Laat bouwt de band een geheel eigen wereld, vol invloeden uit alle uithoeken van het muzieklandschap; van indierock tot postpunk, pop tot psychedelica. En dat telkens in het Nederlands. Op papier misschien niet de meest aantrekkelijke ingrediënten die op een hoop worden gegooid, maar in praktijk weet Droom Dit vaker dan eens monden te doen openvallen. Vier nummers en een klein kwartier lang lukt dat de band ook op deze Of Het Terugkomt – opnieuw een stap richting welverdiende doorbraak.
Droom Dit – Of Het Terugkomt (★★★½): Wanneer dromen werkelijkheid worden
Ontdek meer op de volgende pagina!
