Elmiene – Anyway I Can
Elmiene heeft een stem die wonden doet helen. De muzikant en zanger uit studentenstad Oxford werd begin dit jaar getipt als een van de artiesten om in de gaten te houden, maar uiteindelijk liep het niet zo’n grote vaart. Misschien maar goed ook, want de druk die op zijn schouder ruste, was niet min. In plaats van een debuutalbum kregen we dit jaar weliswaar een knappe ep met de titel Anyway I Can. In acht nummers evolueert Elmiene’s ‘signature sound’ tot iets dat behoorlijk wat perspectief geeft op de toekomst. Zijn pen werd nog vloeiender, zijn stem veelzijdiger en zijn nummers nog mooier. Anyway I Can is dus alles behalve een tussenstap, maar eerder een opstap naar de volgende mijlpaal.
Eosine – Liminal
Eosine is een van de weinige Belgische bands in deze lijst en de enige die we vorig jaar zelf nog geboekt hebben. De Belgische ‘Grote Beer van Morgen‘ uit 2024 loste dit jaar met Liminal hun eerste ep, met onder andere heropnames van twee songs uit hun tweede demo. Het Luikse viertal rond de 22-jarige Elena Lacroix neemt er enkele typische elementen uit shoegaze over, zoals slome gitaareffecten en vocale harmonieën, maar sommige delen klinken meer als jangle- of noisepop. Ze spelen dus waar ze zelf zin in hebben en behouden daarbij telkens een strakke groove, waarbij alle leden eens in de spotlights mogen staan.
Eosine – Liminal (★★★½): Belofte nu al ingelost
Fcukers – Baggy$$
Het gebeurde misschien allemaal wat onder de radar, maar het Amerikaanse Fcukers zette afgelopen jaar echt wel iets neer. Debuut-ep Baggy$$ werd zo bijvoorbeeld meteen opgepikt door tal van gerenommeerde muziekmagazines, terwijl openingsnummer “Bon Bon” werd gebruikt om de line-up van Primavera Sound Barcelona aan te kondigen. Je voelt meteen aan alles dat het drietal niet het zoveelste indietronische project is, maar dat de meerwaardezoeker hier ook wel echt zijn gading bij vindt. Dat “Homie Don’t Shake” opgebouwd is rond de riff uit Becks “Devil’s Haircut”, bevestigt dat feit misschien nog wat meer. Baggy$$ is twintig minuten lang opgezogen worden in een blurry wereld waar de lichtsnelheid een stuk trager lijkt te liggen. Om maar te zeggen, we zullen nog van Fcukers horen.
Flip Top Head – Up Like A Weather Balloon
We merkten op Left of the Dial al de rijke sound en het talent voor spanningsopbouw op, en gelukkig bracht Flip Top Head die sound een maand later al op een debuut-ep uit. De Britten zijn met zeven en kunnen met onder andere vier gitaristen, twee vocalisten en een trombone heel wat expositie produceren. Dit vertaalt zich in een uitgestrekt geluidslandschap met snuifjes postpunk, folk en jazz, terwijl de teksten juist best komisch zijn. De stilistische ambitie van Up Like A Weather Balloon is groot en even groot zijn daarbij de risico’s voor de consistentie. Het zijn voorlopig nog geen meesterwerken à la Pink Floyd, maar dat potentieel hoor je zeker wel in de songs van Flip Top Head!
Footballhead – Before I Die
De Amerikaanse band Footballhead bracht in 2024 zijn debuutalbum Overthinking Everything uit, maar bleek toch nog genoeg pijlen in de koker te hebben om nog een ep te maken. Aan de formule is helemaal niets veranderd. De groep uit Chicago speelt onvervalste collegerock die het midden vindt tussen Weezer en Foo Fighters. Het blijft de typische sound voor kids in Amerika die ver weg van papa en mama studies aanvatten en feestjes organiseren waar bier in rode, plastieken bekertjes wordt geschonken. Op zich zijn alle nummers perfect inwisselbaar, maar dat is zeker niet denigrerend bedoeld. Het zijn gewoon steeds dezelfde akkoordenpatronen en teksten die meegebruld kunnen worden op morsige festivalletjes. De ep moet zeker niet onderdoen voor de langspeler die iets ervoor werd uitgebracht. Frontman Ryan Nolen had gewoon nog een pak ideetjes voor zeven extra liedjes, en wie zijn wij om die mens tegen te houden? Oh ja, ondertussen heeft de band met “Sliver” alweer een verse single uitgebracht. Iets over goed geoliede machines?
GEL – Persona
Voor Persona verdiepte GEL zich in Carl Jungs idee van de ‘schaduw’, de kanten van jezelf die je vaak onbewust wegstopt. Sami Kaiser gaat de confrontatie aan met zichzelf op de vijf nummers van deze ep, die veelzeggende titels hebben als “Shame” en “Vanity”. Op Only Constant (2023) gaf Kaiser zich nog peptalks, nu klinken de woorden als een terechtwijzing. GEL blijft dezelfde agressieve hardcore maken als op zijn debuutalbum, waarbij het het tempo durft verlagen om daarna des te harder terug te slaan. Opvallend is dat de ep slechts 3,5 minuut korter duurt dan het full album, wat mooi illustreert hoe de band zijn nummers verder heeft ontwikkeld. Het vijftal trad jarenlang trouw aan het DIY-ethos op in benauwde kelders, maar profiteert nu van een productie die zowel Kaisers woedekreten als de individuele instrumenten tot hun recht laat komen.
Glass Beams – Mahal
Verstoppen doen de leden van Glass Beams zich het liefst van al achter hun paillettenmaskers, maar muzikaal trekken ze dan weer heel wat troefkaarten. Het Australische drietal heeft in 2024 behoorlijk wat naam gemaakt met zijn oosterse klanken en fel gesmaakte ep Mahal. Het spanningsveld tussen mystiek en atmosfeer heeft de band op die verzameling van nummers behoorlijk goed kunnen treffen. Het instrumentale werkt haast hypnotiserend en brengt je haast rechtstreeks naar een wereld uit het sprookje Duizend-en-een-nacht. Steek die zwavelstokken dus maar aan en laat je meeslepen in de magische wereld van Glass Beams.
HOOFS – EP II
Soms moet je een titel voor je ep niet ver zoeken, en op die manier kreeg de tweede ep van HOOFS gewoon de titel EP II. Daarop vier ruwe postpunktracks die nergens aan energie inboeten. Opener “So Many Questions” zet de stem van zanger Ramón van Geytenbeek in de kijker en het valt nergens op dat we hier eigenlijk een Nederlandse band aan het werk horen. De groep weet in vier nummers namelijk een gitzwarte sfeer neer te zetten die we enkel in de Engelse ‘working class’ verwachten te horen. De ep kreeg weliswaar ook een letterlijke zwarte rand toen de dag na release bleek dat zanger Ramón van Geytenbeek overleden was. Een mooier muzikaal testament bestaat dus niet.
King Krule – SHHHHHHH!
Het gebeurt wel vaker dat tijdens het maakproces van een album er meer nummers worden geschreven dan er effectief op de langspeler verschijnen. Dit overkwam ook King Krule bij Space Heavy en die extra, onuitgebrachte tracks konden fans wel fysiek aanschaffen tijdens zijn shows. Met SHHHHHHH! verschenen die nummers alsnog en het was daarbovenop een ep waar fans van smulden. Duistere opener “Achtung!” grijpt onze aandacht meteen dankzij zijn stem, terwijl opvolger “Time For Slurp” meer richting indierock neigt en opvalt door middel van de zwoele gitaren. Het duurde even vooraleer de vier tracks van SHHHHHHH! officieel uitkwamen, maar het was het wachten volledig waard.
Kingfishr – Shadow
Voor Kingfishr was 2024 een zeer goed jaar. De Ieren stonden op Rock Werchter en Down The Rabbit Hole, en speelden in het voorprogramma van Tom Walker en Snow Patrol. Daarnaast verscheen Shadow, een ep van vijf tracks, waarop de groep persoonlijke gevoelens van liefde, angst en verlies bezingt. Dit doen de heren met hun typerende indiefolk, waarbij akoestische gitaren een hoofdrol spelen en in “Leave” zelfs plaats is voor een banjo. Shadow bewijst nog maar eens het talent van Kingfishr, zowel muzikaal als inhoudelijk.
Ontdek meer op de volgende pagina!
