Laat ons voor een keer beginnen met een tip over een fantastische, Franse serie: Les Revenants. We kunnen alleen maar zeggen dat het eerste seizoen echt heel indrukwekkend is door de sinistere, lugubere, doodse sfeer in het Alpendorpje. Die stemming kwam voor een heel groot deel door de soundtrack van Mogwai. De band had genoeg aan enkele vertaalde pagina’s van het script om te beslissen mee te werken aan deze reeks. De begingeneriek “Hungry Face” is nog steeds een van de meest ijzingwekkende, macabere muziekstukken die de Schotten ooit gemaakt hebben. Het kwartet heeft ondertussen, sinds 1997 trouwens, al een heleboel studioalbums, soundtracks, livealbums en verzamelaars op zijn conto staan. Let op, deze muziek barstensvol soundscapes is niet voor iedereen weggelegd. Daarnaast is Mogwai ook best uniek; weinig tot geen zang, ellenlange intro’s en uitbarstingen tot je voze kop er helemaal tureluurs van wordt. Er worden duidelijk geen compromissen gesloten en grote hits hoef je echt niet te verwachten van de vier mannen uit Glasgow. “Coolverine“, de openingstrack van de lp Every Country’s Sun staat gebeiteld in onze top drie van beste muziekstukken aller tijden. We hebben nu de eer om onze koptelefoon over onze oren te schuiven en te luisteren naar de nieuwe plaat The Bad Fire. Laat je niets wijsmaken trouwens; Mogwai mét hoofdtelefoon is nog duizend keer indrukwekkender dan gewoon met je smartphone of zelfs met bulderende, authentieke luidsprekers.
De bandleden van Mogwai waren eigenlijk op zoek naar een andere groepsnaam, gebruikten om van start te gaan toch de naam van het lieve beestje uit de film Gremlins van Joe Dante, schoten bij veel mensen direct in de muzikale roos en besloten dan om de naam maar te behouden. We herinneren ons nog dat we zelf cd’s brandden van de muziek van de band nadat het letterlijk drie dagen had geduurd om met Napster de nummers op onze homecomputer te zetten. Het was een titanenwerk van belachelijk lange duur en eigenlijk niet correct tegenover het vierspan dat bloed, zweet en tranen was verloren om de songs zelf op plaat te zetten. We namen ons voor om hen ooit op een pint te trakteren om het goed te maken. Ach, we hadden voor alles een excuus toen en zeker om de platen van de groep in ons bezit te hebben, al was het zo illegaal als mensenhandel of iemand de kop in slaan. En nu The Bad Fire dus.
Mogwai begint zijn platen meestal met dikke mokerslagen die je compleet uit het lood slaan. “God Gets You Back” is hierop zeker geen uitzondering. De opener heeft een uiterst zware, monotone, dreigende synthmelodie die bestaat uit héél veel lagen muziek over elkaar. De sound heeft iets heel apocalyptisch en Mogwai nodigt ons uit op een reusachtig ruimteschip dat voor de volgende miljoenen jaren onze thuis zal worden. Bij de muziek van de vier Schotten is het altijd zo heerlijk om zelf de fantasie de vrije loop te laten gaan. “Hi Chaos” en “What Kind Of Mix Is This” zijn twee nummers die we maar zus en zo vinden; er wordt te veel rondgehangen in dezelfde melodie, maar kijk, andere luisteraars zullen dit misschien ontkrachten. Over smaken en kleuren! Dan zijn we meer supporter van “Fanzine Made Of Flesh”, een onvervalst rocknummer waar zelfs voor een zeldzame keer een zanglijn op gedrapeerd ligt. Het kost ons de grootste moeite om er ook maar een enkel woord van te verstaan, maar het rockt wel heel strak en stevig. Het klinkt als Air op speed!
We vragen ons bij Mogwai dikwijls af waar ze in godsnaam hun songtitels vandaan blijven halen. De beste vinden we “I’m Jim Morrison, I’m Dead“, maar op dit album is dat “Pale Vegan Hip Pain”. Geen flauw idee wat er mee bedoeld wordt! De band last een rustmoment in op de plaat en die is welgekomen na het geweld van de voorbije twintig minuten. We bedenken net dat het woord ‘mantra’ bij de band wel heel goed past. Door het herhalende, het bisserende lijkt het soms of het vierspan ons wil hypnotiseren. Bij “18 Volcanoes” gaat het repetitieve vrij ver. Het is een verschrikkelijk dikke geluidsmuur die maar niet wil wijken. Mogwai is afzien, meegaan op blote voeten op een pad vol vlijmscherpe steentjes, zwemmen door ijskoud water en niet eens weten of er wel een eindbestemming is.
“Hammer Room” klinkt opeens opvallend optimistisch en positief. De song is rooskleurig en dat doet wat met een mens na al die grijze schakeringen die we al hebben beluisterd. Het eindpunt van de reis is nog steeds niet gekend, maar we zitten op een punt dat we vol goede moed verder trekken. We lachen om elkaars onnozele grapjes en voelen dat onze voeten wandelen door fris, groen gras. We geraken er wel. We hebben onze tweede en derde adem gevonden en knipogen naar de mensen die ons tegemoet wandelen en ons pad in de omgekeerde richting willen voldoen.
Je moet je overgeven aan Mogwai. Je moet gewoon durven om hen te volgen, waar ze je ook naartoe willen leiden. Je krijgt de kans om zelf de weg en het eindpunt te bepalen, maar de door de band gezette obstakels onderweg zal je moeten ondergaan. Er zijn mooie stukken tijdens de uitzinnige uitstap, maar evenwel delen die moeilijk te slikken zijn. Er staan dus met “Hi Chaos” en “What Kind Of Mix Is This” enkele songs op die we jammer genoeg echt niet de moeite vinden. We kunnen het nochtans iedereen aanraden om in de werelden van de band mee te spelen, maar enkele plaatsen gaan we toch laten links liggen. Soms voelt het aan alsof je misselijk wordt, soms krijg je de schaterlach. Een dolle trip wordt het sowieso, als je jezelf er in ieder geval voor openstelt. ‘Bad Fire’ is trouwens Schots voor de hel. Is er dan toch een eindbestemming?
Mogwai speelt op 4 februari in Paradiso, op 14 februari in Muziekgieterij, op 15 februari in Oosterpoort, op 17 februari in de Ancienne Belgique en op 18 februari in De Roma. Live is de groep een clusterbom die in duizenden stukken uit elkaar zal spatten!
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Hammer Room” ons favoriete nummer van The Bad Fire, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
