‘Picked her up on a Friday night, Sha la la la lee, yeah, I knew everything gonna be alright, Sha la la la lee, yeah’. Zo begint een van de beste rocknummers aller tijden: “Sha La La La Lee” van Small Faces. Driekwart van die topband uit de gouden jaren zestig ligt al een hele tijd onder de zoden, maar we beseffen dat die Britten iets tastbaars hebben achtergelaten op onze blauwe speldenprik in het universum. Doe nu twee ‘la’s’ weg en je komt aan bij een Belgische band, namelijk Sha-La-Lees. Andere schrijfwijzen zijn volledig uit de boze ondertussen; dit is definitief hoe deze vier mannen zich laten benoemen. Wie is dit illustere viertal dan? Cedric Maes voor de gitaarversterker en achter de microfoon, Kevin Maenen voor de basversterker, Ries Doms achter de drumvellen en de cymbalen en ten slotte Christophe Vaes ook achter de microfoon, maar hij wel met een mondharmonica in de hand en aan de lippen. Strepen en sporen werden reeds verdiend bij bands zoals The Sore Losers, El Guapo Stuntteam, Noordkaap, enzovoort, maar de symbiose van deze vier bandleden is dus Sha-La-Lees.
In 2015 en 2023 werden de albums The Sha-La-La-Lee’s en Garbage Dream al aan de man gebracht en nu is het de beurt aan Hex. We hebben alvast heel veel waardering voor de angstaanjagende hoes die bij het album hoort; wanneer onze vierjarige tweelingmeisjes onze voeten uithangen, dreigen we er gewoon mee om de hoes nog eens te laten zien. Nadeel is wel dat ze sindsdien mee de echtelijke bedstee inkruipen wegens nachtmerries en de fantasie van een gruwelijk, paars hoofd onder hun bed. Soit, een mens kan niet alles hebben, maar wel dus de nieuwe plaat van dit kwartet. Dertien volwaardige schijven telt dit kleinood en dertien, kijk, dat vinden wij een tof getal.
Er zijn een aantal zaken die we graag trachten af te vinken wanneer we een nieuwe plaat beluisteren. Kunnen we er enigszins bij wegdromen en valt de plaat op door bepaalde details? Wanneer we Hex opleggen, valt het ons op dat de plaat heel Amerikaans klinkt. Stel je een kroeg voor aan een of andere highway waar de pick-uptrucks in grote aantallen voor het etablissement staan geparkeerd. Het neonlicht nodigt uit om binnen te stappen in een wereld die aan elkaar hangt van vuile blikken naar elkaar en waar cowboyhoeden of versleten baseballcaps de norm zijn. Op het podium gebouwd op bierbakken staat de band loeihard te spelen. Een verkeerde knipoog zorgt voor een kroeggevecht, maar de band blijft halsstarrig mokeren op de instrumenten terwijl de bloeddruppels zich vermengen met de bedompte lucht van zweet en verschaald bier. Dat is in enkele zinnen wat de muziek van Sha-La-Lees doet met ons. “In Motion” begint vlijmscherp en we zitten in een mengeling van countryrock, bluesrock en metal. De mondharmonica in “My Love Is Gone (Run & Hide)” klinkt dan weer ronduit smerig. Vaes stampt tijdens een harmonicasolo een verzopen cowboy tegen zijn kop omdat hij het waagt om te liggen bloeden op het podium. De vooruitgeschoven single “O, Oblivion” is een ode aan de fantastische Oblivians en hierop klinkt de band het meest als een groep die rechttoe rechtaan rockt.
Op elke schijf krijgt de mondharmonica van Vaes een prominente rol toebedeeld. Dat bedoelen we in de tweede zin van de vorige alinea. Het is dat ‘detail’ dat van Sha-La-Lees een kwartet maakt dat helemaal anders klinkt dan de doorsnee coole rockband. We wensen de goede man een deugddoende lippenbalsem toe! Op het nummer “End Of The Line” bewijzen de vier mannen dat ze ook rafelig grungy kunnen klinken zoals Melvins of Mudhoney. Bestaat bluespunk eigenlijk? Indien niet, dan is het nu wel uitgevonden door het vierspan wanneer we de song “Birds” horen. Dit lijkt punk die gecomponeerd werd in het Wilde Westen waar de Europese forten de oorspronkelijke tipi’s met wreed geweld hebben vervangen. En dan moet het beste verdorie nog komen!
De allerbeste schijf op deze plaat is tevens een van de kortste songs: “Gentle Rain”. De countrysound is formidabel. Het doet ons denken aan het geluid van twee van onze favoriete bands aller tijden, Calexico en Minutemen. Het nummer dendert als een op hol geslagen trein over de vier of acht sporen waarop het werd opgenomen. Wat een fantastisch gave song! Met “Rise” krijgen we zelfs nog een korte ballade voorgeschoteld en beginnen we ons op te maken voor het einde van de trip. Eerlijk, Sha-La-Lees is een band die we nog nooit zijn tegengekomen in Belgenland. Het heeft het roestige van The Sonics, het schreeuwerige van The Jon Spencer Blues Explosion, het hoekige van Violent Femmes, het ‘korte’ van Oblivians en het bijwijlen koele van Suicide. Combineer nu al die invloeden en referenties met elkaar en je komt uit bij Sha-La-Lees. De mannen maken een geweldig knappe plaat die geen enkel echt dieptepunt kent. Straffe kost!
Check zeker de website van de band eens voor optredens binnenkort. Dan kan je dit gewoon allemaal eens live beleven. De groep is op z’n best wanneer er podiumplanken onder hun voeten getimmerd liggen.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Gentle Rain”, ons favoriete nummer van Hex, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
