© CPU – Lennert Nuyttens
Zeg wat je wil over de Denderstreek, maar de laatste jaren is er heel wat gitaartalent aan het oprijzen uit de ‘marginaalste regio van Vlaanderen’. Die marginaliteit gaat echter gepaard met een soort trots. Het robuuste en vuile kantje van de streek maakt dat zijn creativiteit net in robuuste en vuile projecten wordt geuit. Dirty Dender fest zette dat eindelijk eens in de zwarte verf. De CINEMA werd richting middernacht een kolkende zweetbunker die even hard begon te stinken als een duiker die op onderzoek ging in de rivier even verderop, maar geen haan die daar naar kraaide. Aalst stond voor eens in teken van anarchie en trots.
Lindsey
De debatten openen is voor niemand makkelijk, gelukkig kon Lindsey rekenen op een publiek dat al vroeg klaar stond om de bands te steunen. Lindsey, is dat dan zo een gezellige singersongwriter die alleen met haar gitaar op het podium staat? Goh, niet echt. De vierkoppige band had even goed een coverband van Heavy Lungs konnen zijn. Hun set klonk vuil, knalde staalhard door de speakers en warmde menig trommelvlies al op voor wat een moeilijke avond zou worden. Tussen het beuken in probeerden de mannen regelmatig de sleur te breken door een geestige drumfill of een pompemde breakdown, maar kon er net niet genoeg onze aandacht mee vasthouden. Hoe dan ook; de punkliefhebbers hun honger was al gestild en menig toeschouwer klom geprikkeld naar boven voor de volgende band.
VURT
De CINEMA stond namelijk in een wat atypische opstelling. Aangezien er slechts 10 minuten tussen elke show zat, werd ook de zolder gebruikt door enkele bands. Oké, er was geen overschot aan ruimte boven, maar dat deerde niet. Het hielp VURT net, ook al waren ze uit Dendermonde naar Aalst afgezakt, om de aanwezigen mee op sleeptouw te nemen. De beste samenvatting van hun set vind je overigens in de bandnaam: vurt, vettig en prettig. De nadruk lag bij de kopvleesfretters al een stuk meer op moddervette stonerriffs en verschroeiende climaxen dan bij Lindsey, wat het geheel een stuk dynamischer en gelaagder maakte. De tendens was na afloop dan ook wel duidelijk: hier zit meer in. Met meer dan degelijke songwriting en een show die ongeveer de helft van de zaal omverblies, toonden de heren dat er wel eens een mooie toekomst in het vooruitzicht zou kunnen liggen. En dat voor een band uit Dendermonde, me dunkt.
GASMM
Voor GASMM was het een regelrechte thuismatch, wat je ook wel merkte aan de ontvangst. Nog te merken was dat deze gasten duidelijke stappen aan het zetten zijn. Qua livesound zit het namelijk stilaan echt wel snor. Het klonk gisteren clean wanneer het clean moest klinken, maar ontspoorde ook helemaal wanneer de band stevig uithaalde. Ook de songs beginnen de goede richting uit te gaan. Meestal waren ze meeslepend, grepen ze je bij de keel om dan nadien met een shoegaze-achtige uithaal je strottenhoofd er uit te sleuren. GASMM zette het thema van de avond met andere woorden vlotjes door, maar liet ook blijken dat ze duidelijke toekomstplannen hebben. Hou ze dus toch maar in het oog de komende jaren.
RANT.
RANT. voelde gisteren aan alsof je door een donker oerwoud aan het wandelen bent en er uit het niets een grote boze man tegen je begint te roepen en je een pak rammel verkoopt. In mensentaal: RANT. was steengoed, maar ook een beetje eng. Het feit dat ook zij op de donkere zolder stonden geprogrammeerd, hielp daar alleen maar bij. De band sleurde de CINEMA van de ene lawaaibom naar de andere, maar klonk tussen die scheurende climaxen steeds dreigend genoeg om iedereen alert te houden. De gierende riffs die maar niet konden kiezen tussen stoner, psych en garage waren voelbaar tot op het bot, de vocals van frontman Bruno Bovsovers zetten dat alleen maar extra kracht bij. We beginnen stilaan in herhaling te vallen, maar goed: RANT. gaat nog potten breken als ze zo blijven voortdoen.
whOles
whOles trok de gemiddelde leeftijd van de mensen op het podium stevig op, maar klonk op voorhand (inclusief (ex-)leden van onder andere Pink Room en Elefant) zeker veelbelovend. De set bleek al snel om een mix van bands als Queens of the Stone Age en Puscifer, maar met nog een dikke laag zwarte teer erbovenop. Al snel was wel merkbaar dat whOles een stukje bedachtzamer te werk zou gaan dan de rest van de line-up. Het viertal beukte niet als een malloot alles dat binnen een straal van twee meter lag kapot, maar nam iets meer de tijd om hun songs body te geven. Voor een half uurtje klonk dat goed, nadien raakten ze ons stilaan kwijt. Desondanks bleek whOles een meer dan verdienstelijke toevoeging aan de line-up.
The Rats
Geen bijzonder grote namen gisteren in de CINEMA, maar met The Rats stond er toch een naam die regelmatig over de lippen gaat in muziekland. Het was dan ook de eerste band die een schare fans met zich mee had gebracht, wat er voor zorgde dat de sfeer op de bovenverdieping al redelijk snel een kookpunt bereikte. De band speelde zoals steeds een zeer strakke set die bulkte van opgekropte agressie en vond een weerwoord aan de andere kant van het podium. Het rijke aantal crowdsurfers moest vrezen dat ze met hun hoofd geen gat in het plafond kopten, terwijl er bij de organisatie toch een paar moeten gedacht hebben dat er door een begadigd mosher een gat in de vloer zou gestampt worden. De CINEMA kolkte, en dan moest RONKER nog komen.
RONKER
Het summum van de avond. De CINEMA stond intussen volledig vol, maar moest gelukkig niet lang wachten tot RONKER de speakers hun welverdiende genadestoot kwam geven. Voor wie de band al eens gezien heeft was het geen verrassing, de RONKER-maagden zullen daarentegen toch even geschrokken zijn bij de lawaaimuur die de heren optrokken. En toch; het viertal uit Denderleeuw in een kleine, donkere zaal zien is toch nog een heel ander verhaal dan op het podium van pakweg Rock Affligem. De verpletterende sound van het gezelschap klonk gisteren namelijk nóg zotter dan anders, wat zorgde voor een nóg zottere reactie in de zaal. Wat de band gisteren bracht, was van een kaliber dat de Kaiserlycke Stede Aelst nog niet vaak had meegemaakt. Met cameo’s van The Rats en VURT op het podium en een uitvoering van “Goliath” die ei zo na voor een aardbeving zorgde, was de conclusie dan ook duidelijk; leve Dirty Dender Fest, leve RONKER, leve alle gitaarbands die de afgelopen jaren uit de Dender verrezen. Tot volgend jaar?
