Vorig jaar liet Jojo Orme, beter bekend als Heartworms, een onuitwisbare indruk achter met haar ep A Comforting Notion. Met haar mix van postpunk en elektronica sleurde ze ons haar zwartomrande wereld binnen. Nog geen jaar later ligt haar eerste langspeler Glutton For Punishment in de rekken en het is duidelijk: deze plaat markeert niet alleen een evolutie in sound, maar ook in ambitie. Live bewees Orme zich al op festivals als London Calling en Down The Rabbit Hole, maar met deze plaat lijkt ze vastberaden om nog veel verder te reiken. Heartworms is niet zomaar in opmars; ze heeft de aanval ingezet.
Het album draait om een eeuwenoud thema: hoe de mensheid zichzelf blijft straffen. Van giftige relaties tot maatschappelijke leiders die bevolkingsgroepen uit elkaar drijven, Orme legt de vinger op de zere plek. Wat het album extra wrang maakt, is hoe haar teksten vaak dieper persoonlijk zijn, zoals de moeizame relatie met haar moeder. Ook ervaringen uit haar jeugd sijpelen op meerdere nummers subtiel door. De plaat opent met het instrumentale “In The Beginning”, dat direct de ongezellige toon zet. Maar al snel slaat die toon om met “Just To Ask A Dance” waarin de dunne lijn tussen liefde en obsessie wordt bezongen. Hier horen we een nieuwe Heartworms: minder scherpe postpunk, meer catchy refreinen en zelfs een zweem van pop.
En dan is er “Mad Catch”, een nummer met duidelijke invloeden uit de dance van de jaren ’90. De hoekige beats roepen herinneringen op aan LCD Soundsystem, maar dan met een onheilspellende draai. Het contrast tussen de opgewekte melodie en de tekstuele duisternis brengt beklemming, maar ook een vreemd soort opluchting. Het is de rode draad die door het album loopt: Heartworms laat je dansen op de rand van de afgrond, alsof je al weet dat dit fout afloopt, maar eerst zul je dansen. Hoewel het voelt als iets wat je nog nooit eerder hebt gehoord, roept het onmiskenbaar echo’s op van pakweg Depeche Mode, PJ Harvey en Siouxsie and the Banshees. Alsof het verleden en het heden samenkomen op de mooiste manier.
“Warplane” is een van de hoogtepunten van de plaat: een technobeat die almaar doorduwt, een tempo dat alsmaar stijgt. Orme geeft haar fascinatie voor militaire geschiedenis de vrije loop: ‘what a mind / what a kind of bitter thing / to play a war with metal to the beat’. Het resultaat? Een track die beklemmend aanvoelt, maar net op tijd – en abrupt – de noodstop indrukt. Het absolute hoogtepunt? Dat is zonder twijfel “Smugglers Adventure”. Bijna zeven minuten pure spanning, een opbouw zo traag dat je hartslag er vanzelf in meegaat. En net als je denkt dat het nummer helemaal stilvalt, komt de laatste comeback die inslaat als een hamer. Echt fascinerend goed. Afsluiter “Glutton For Punishment” begint juist klein, met niets meer dan Ormes stem en een akoestische gitaar. Het nummer krijgt door de opbouw uiteindelijk alsnog een – hoe kan het ook anders – dansbaar tintje. En dan duiken de woorden op die we al hoorden in “Just To Ask A Dance”: ‘All I wanna do is dance, dance, dance’. De laatste woorden van het album. En eerlijk? Mooier kan bijna niet.
Met Glutton For Punishment laat Heartworms zien dat ze niet bang is om te evolueren en vooral niet om risico’s te nemen. De scherpe randen van haar postpunk blijven voelbaar, maar de toevoeging van elektronische invloeden, grootser geproduceerde refreinen en die onmiskenbare duisternis maken dit album tot een gelaagd en meeslepend werk. Waar A Comforting Notion nog voelde als een dreigend gefluister in je oor, is deze plaat eerder overdonderend. Heartworms danst op de afgrond en wij dansen maar wat graag met haar mee.
Ontdek “Smugglers Adventure”, ons favoriete nummer van Glutton For Punishment in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
