Caroline Polachek, mura masa en A.G. Cook behoren tot de vaste fans van de Franse Marylou Mayniel, ofwel Oklou, en dat is niet zomaar. De artieste werkte zich op tot een van de spannendste, meest intrigerende stemmen binnen de alternatieve popwereld en zoekt nu de bevestiging op met een nieuw album. Op Galore introduceerde ze een desolate, duistere wereld vol zachte klanken en verrassende bochten. De dromerige composities brachten menig muziekliefhebber in trance en dus wordt het vervolg met open armen onthaald. Na onder meer “harvest sky” en “family and friends”, krijgen we nu choke enough integraal te horen.
Op choke enough gaat Oklou op zoek naar betekenis, zowel in grootse openbaringen als in het dagelijkse leven. Een nogal cryptische omschrijving van een album dat het vergankelijke in het leven verkent door middel van warme klanken, minimalistische ritmes en interessante samples. Het belooft dus al vanaf het begin een boeiende plaat te worden dat een geheel eigen verhaal schrijft in ietwat mysterieuze kleuren. Een filmische soundscape etaleert zich op “endless” en daarmee lijkt het alsof we aanmeren op een nieuwe planeet. De boterzachte zanglijnen zorgen voor een warm welkom, terwijl speelse klanken de plaats van de sterren aan de hemel innemen. Zonder echt groots uit te pakken, maakt de Franse meteen indruk met diepe, donkere kleuren.
De intro van “thank you for recording” doet dan weer denken aan Galore en daarmee toont de artieste meteen dat ze verderbouwt op de fundamenten die ze al gelegd had. Alle sterke elementen – en dat zijn er veel – worden meegenomen naar 2025 en bovendien aangevuld met nieuwe kleuren. Het tempo wordt lichtjes opgevoerd en terwijl fijne effectjes onze aandacht trekken, werkt het instumentale zich steeds meer naar de voorgrond. Doorheen de plaat valt dan ook op dat Oklou haar stem als een van de instrumenten ziet en niet als hetgeen dat op elk moment met alle aandacht moet gaan lopen. Dat zorgt ervoor dat ze op artistiek vlak meer ruimte vindt voor vocaal experiment over een veilig, elektronisch net.
choke enough maakt zijn naam meer dan waar door relatief luchtige delen af te wisselen met zwaardere, lome klanken. Op “obvious” lijkt het alsof we moeten ploeteren door het intro, waarna vocale effecten de afstand tussen Oklou en haar luisteraars vergroot. Het nummer, dat eerder al als single verscheen, profileert zich als een van de meer toegankelijke songs, zonder op het oppervlak te blijven drijven. Ook op “ict” wordt het contrast van het album in de verf gezet. Wat aanvankelijk een vrolijkere song lijkt te zijn, beweegt steeds meer richting drukte en chaos en net in die onstuimigheid lijken we rust te vinden. Het is alsof we heel lang gewacht hebben om plaats te nemen in het karretje op een spannende achtbaan en dan maar besluiten om ervan te genieten alsof het een boottocht langs toeristische attracties is.
Oklou zou zichzelf niet zijn, mocht ze niet met minder conventionele klanken aan de slag gaan. Op “( _ `)” horen we iets wat lijkt op walvisgeluiden, waardoor we kortstondig in verwarring gebracht worden, maar even later verschijnt een meer conventioneel pad uit het niets. Waar “take me by the hand” aanvankelijk als een popliedje van Zara Larsson of konsoorten klinkt, duikt het al snel genoeg diepe wateren in. De bijdrage van Bladee zorgt niet meteen voor een gouden randje aan de song, maar toont wel aan dat de Franse ervoor openstaat om de artistieke hand in elkaar te slaan.
Geen absolute hoogte- of dieptepunten op choke enough, maar wel een verzameling songs die ons – geloof het of niet – recht naar de keel grijpen. Zo gaat “harvest sky” elke keer nét niet de richting op die we zouden verwachten, maar houdt een goede beat onze hand stevig vast zodat we niet te ver zouden wegglijden. Even later weerklinken gitaarklanken op “want to wanna come back” en dat is zowat het laatste wat we dachten te horen op deze langspeler. Verrassend is nogal een understatement, want de artieste haalt kleuren boven die ze tot op dit punt niet had aangeraakt.
De elektronische muziek van de Franse Oklou overtreft moeiteloos alle verwachtingen op choke enough. Ze schildert filmische soundscapes in een uitgebreid kleurenpalet met vele schakeringen. Elke luisterbeurt lijkt het album weer enkele verrassingen uit de doeken te doen en daarmee blijven we keer op keer geboeid. De artieste staat op 2 maart in de Brusselse Botanique. Voor zij die nu pas op de boot springen, is het helaas te laat, want deze show is volledig uitverkocht.
Ontdek “obvious” ons favoriete nummer van choke enough, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
