© CPU – Nathan Dobbelaere (archief)
De zondag staat traditiegetrouw bekend als de ‘Dag des Heren’, maar de zaterdag van We Are Open kunnen we net zo goed de Dag des Beren’ noemen. Maar liefst zes (ex-)’Grote Beren van Morgen’ stonden gisteren op de planken tijdens het ontdekkingsfestival in Trix, die we allemaal met liefde en plezier een bezoekje brachten. Ook maakten we tijd vrij voor CRACKUPS, keken we gisteren voor het eerst bij het Venster – een podium in een uithoek van het terrein – en ondervonden we dat de secret shows op de tweede dag niet heel secret waren, waardoor we de tweede en eveneens laatste dag van het festival als geslaagd kunnen aanschouwen.
The Rats @ Café
Die ‘Dag des Beren’ startten we echter bij een niet-‘Grote Beer van Morgen’, al staat The Rats wel al lange tijd op onze lijst met bands om in de gaten te houden. Gisterenmiddag bewees de groep nogmaals waarom ze daar zo hoog op staat, want The Rats knalde met speels gemak de tweede dag op gang. Met een scherpe combinatie van rauwe energie en venijnige riffs trok de band meteen alle aandacht naar zich toe en liet ze die vervolgens ook niet meer los. Prima start van dag twee!
Jazz Sanusi @ Bar
Wie na afloop van The Rats nog snel naar boven liep, belandde zowat in een compleet andere wereld. Op de Bar-stage was namelijk Jazz Sanusi al halverwege haar set en het contrast tussen de twee kon bijna niet groter. Waar ze op de begane grond het kot afbraken met luide gitaren, bracht Sanusi op de eerste verdieping juist een zwoele soulsfeer die eerder uitnodigde tot wegdromen dan tot moshen. Hoogtepunt was wel de stem waarmee Sanusi richting Trix afzakte, want als een fluweelzachte golf rolde die doorheen de ruimte en nestelde ze zich moeiteloos in onze gehoorgangen. We kregen uiteindelijk maar tien minuten van haar en haar band te zien, maar in die schamele tijd wist ze behoorlijk indruk te maken
TJE @ Club
Met TJE kregen we om half zeven dan eindelijk de eerste ‘Grote Beer’ van de dag te zien. Of ja, ex-‘Grote Beer’, want het is al even geleden dat we de groep verkozen als een van de talenten van 2023. Inmiddels is TJE niet meer zo klein als de naam doet vermoeden. Dat werd ook gisteren nogmaals bevestigd, want de band liet de Club behoorlijk vollopen. Met een immens stemgeluid kreeg frontvrouw Lindy Versyck alle ogen richting het drietal en met nummers als “coolkidsbar” en “echoes” hadden ze het publiek snel op hun hand. Wel leek de zangeres licht onder de indruk van de grote hoeveelheid mensen en stond ze de eerste minuten maar verborgen achter haar microfoonstandaard. Langzaam maar zeker ontdooide ze en deed ze haar stageperformance versterken met enkele danspasjes en publieksinteractie, waardoor de vonk echt oversloeg en de toeschouwers volledig meegingen in de energie van de groep.
LANDROSE (Secret Show)
We denken dat We Are Open het begrip ‘Secret Show’ niet volledig begrijpt, want de show van LANDROSE was door de hoeveelheid geluid die ze wist te produceren amper geheim te houden. In alle uithoeken van het terrein waren de strakke drumbeats van de Brusselaar te horen, die moeiteloos EDM, punk en metal met elkaar versmolt tot een energieke, opzwepende set midden in de gang van het complex. Het publiek was vanaf de eerste seconden mee en stond in grote getale de show te aanschouwen, terwijl het steeds verder werd meegezogen in de overweldigende energie die LANDROSE met zijn drumstel bracht. Raven in de gang, wie had dat gedacht?
Benni @ Venster
Toen de avond was gevallen, trokken we voor het eerst in het weekend richting het Venster – een podium dat zich op de rand van de tuin bevond, voor opnieuw een optreden van een ‘Grote Beer van Morgen’. Dit keer was het Benni, die met haar gitaar en piano een dertigtal minuutjes een warm deken over het publiek uitstrooide. Venster is een plek waar artiesten het klein houden en Benni omarmde die intimiteit volledig. Geen bombastische showelementen of groots spektakel, maar puur vakmanschap in zijn meest breekbare vorm, terwijl ze liedjes bracht over de liefde en alles daaromheen. Met haar subtiele gitaarklanken en fragiele stem trok ze haar toeschouwers, die bijna allemaal op een kussentje op de grond zaten, in haar wereld en was haar optreden. Ondanks dat deze klein van aard was, was het groots in effect en werd Benni na afloop beloond met een overweldigend applaus. En dat was haar meer dan verdiend.
Jean Valery @ Zaal
Voor de grootste hype van het weekend moesten we rond kwart voor acht in de Zaal zijn, want daar stond Jean Valery op de planning. De Antwerpenaar maakte naam als helft van het hiphopduo blackwave., maar bewees gisteren dat hij ook solo – weliswaar met een band – moeiteloos een zaal in beweging krijgt. Met “WHO GOT LOST?” en debuuttrack “I’LL DEAL WITH IT LATER” kreeg hij het publiek volledig mee en veranderde hij de Zaal in een broeierige, energieke ruimte waar stil blijven staan geen optie was. Valery bewoog zich zelfverzekerd over het podium, zocht constant de interactie met de toeschouwers en kreeg de handen in de lucht. Bij “DRIVE ME CRAZY” bereikte de show zijn hoogtepunt: de dynamiek spatte ervan af, de zaal ging volledig mee in zijn tempo en de frontman gaf zich volledig. blackwave. is als duo sterk, maar solo weet Valery ook het dak eraf te krijgen.
Divided @ Café
Divided betekend verdeeldheid, maar in het Café was er gisteren alles behalve verdeeldheid te vinden. Als een collectief headbangde zowel het publiek als de band op de maat van het brute geweld dat door de speakers knalde en de set kende door zijn intensiteit al meteen een vliegende start. Divided was zonder twijfel de hardste band van het weekend en dat werd vanaf de eerste noten duidelijk: de gitaarriffs sneden als messen door de lucht, de drums ramden onverbiddelijk door en de vocalen klonken alsof ze uit de onderste ringen van de hel kwamen. Geen moment werd er gas teruggenomen, waardoor de energie constant rond het kookpunt bleef en met een compromisloze agressie liet de band ons compleet murw gebeukt achter. Wel met een lach van oor tot oor, want zo’n spervuur aan beukende riffs en loodzware breakdowns kregen we nog maar zelden te zien dit weekend.
piffy @ Bar
Nadat op dag één al meerdere malen de Bar afgesloten werd door de drukte, was er bij piffy ook geen doorkomen aan. De kleine doorgang stond tot de nok toe vol, en wie niet binnen raakte, probeerde vanachter de deuropening toch nog een glimp van de show op te vangen, die nog enigszins rustig begon met “piffivenus”. Naarmate de set vorderde, kwam er steeds meer intensiteit in de muziek en kwam er met tracks als “fatsucker” en “out of office” de apotheose. Onder streng toezicht van een gigantisch konijn op de achtergrond, werden we meegezogen in de uitzinnige energie van Stien Bovijn – het gezicht achter piffy -, en bleef de temperatuur met elke beat verder stijgen. Koken deed het niet, maar lekker warm was het wel.
Plexi Stad @ Café
Met Plexi Stad stond er weer een ‘Grote Beer van Morgen’ op ons lijstje en dit keer in het Cafë, waar het met een missie kwam: snijdende postpunk maken die als een mokerslag binnenkomt. Dat kwam er ook, want vanaf de eerste noot klonken de hoekige ritmes en stuwende baslijnen genadeloos door de ruimte. De repetitieve gitaren en kille, afstandelijke vocalen gaven de set een dreigende ondertoon, terwijl de strakke compositie ervoor zorgde dat het nooit uitmondde in pure chaos. Plexi Stad balanceerde perfect tussen gecontroleerde spanning en rauwe energie, en met nummers als “Stockhausen”, dat nog eens een vrij aanstekelijk gitaarlijntje in zich had, en “Siren Dance” zagen we de groep stevig voort denderen. Van alle ‘Grote Beren’ die we de dag zagen, was Plexi Stad misschien wel de sterkste van de hoop en kunnen we niet ontkennende dat we hier te maken hadden met een band die klaar was om grotere podia te bestormen. Volgende keer een zaaltje hoger, Trix?
Eosine @ Bar
‘Noem ons geen dreampop of shoegaze, wij zijn post-shoegaze.’ Met die tekst sloot Eosine enkele maanden geleden een interview met ons af, maar eigenlijk valt de band niet in een hokje te plaatsen. Dat werd ons gisteren nog maar eens duidelijk, waar de groep op de bovenverdieping een set speelde die balanceerde op dromerige subtiliteit en overweldigende intensiteit. Frontvrouw Elena Lacroix leidde het geheel met haar ijle, haast spookachtige zang, die op haar beurt perfect samensmolt met de gelaagde gitaren. De nummers bewogen zich als golven voort, waarbij sommige zacht en meeslepend waren, terwijl andere aanzwollen tot een kolkende storm van geluid. Vooral in de climax van “Digitaline” dreef de band haar intensiteit tot het uiterste en liet Eosine ons nog een keer denderen. Een label op de sound plakken is zinloos en zouden we ook niet doen, maar wat we wel kunnen doen is concluderen dat het gisterenavond goed zat.
Kaito Kai @ Kelder
Door het drukke programma op de andere stages, waren we gisteren amper in de kelder te vinden, maar voor Kaito Kai maakten we graag een uitzondering. Het duo, dat gevormd werd door Avalanche Kaito-frontman Kaito Winse en Kai Hugo van zowel Palmbomen als Palmbomen II, bracht een set die klonk als een hallucinerende trip vol overstuurde percussie en bezwerende vocalen. Al snel sloeg de vibe die de twee uitstraalden over op het publiek: dat ging volledig op in de onvoorspelbare beats die de show kende. Leuk tussendoortje dit!
CRACKUPS @ Club
We Are Open kent geen headliners, maar de show van Kempenaren van CRACKUPS was wel headlinewaardig. Vanaf de eerste riff werd duidelijk dat de band gekomen was om zonder genade een flink pak slaag uit te delen, en dat deed ze dan ook vol overgave. Strakke drums, beukende bassen en scheurende gitaren vlogen genadeloos de zaal in, terwijl frontman Thomas Valkiers met zijn rauwe vocalen de boel vakkundig op stelten zette. De tracks van het recente Plexi kenden allemaal een stevige passage, waarbij “The Phallus” insloeg als een sloophamer en “S.A.T.A.N.” denderde als een losgeslagen trein.
Geen seconde werd er gas teruggenomen, en hoe langer de set duurde, hoe feller het vuur oplaaide. We kregen zelfs medelijden met de snaren van de gitaar, want er werd zo stevig op geragd, dat het slechts een kwestie van tijd was voordat er eentje het begaf. Gelukkig gebeurde dit niet en kregen we een volledig vernietigende set voorgeschoteld die We Are Open met een oorverdovende knal afsloot. Geen subtiele afsluiting, geen geleidelijke uitfade, maar gewoon pure, ongefilterde Kempenpunkenergie die tot de laatste seconde overeind bleef en ons daarmee regelrecht naar huis blies.
