Bullet For My Valentine + Trivium @ Lotto Arena: Tweestrijd der titanen

Dat één band tijdens een tour de verjaardag van een album viert, is op zich niet al te bijzonder. Maar twee bands op één avond? Dat zie je niet vaak. Toch sloegen grootheden Bullet For My Valentine en Trivium de handen ineen voor ‘The Poisoned Ascendancy Tour’, om zo de twintigste verjaardag van zowel Ascendancy, het doorbraakalbum aan de zijde van Trivium, als die van Bullet For My Valentine’s debuutplaat The Poison te vieren. Ook de Lotto Arena stond in het programma van deze gitaartitanentour, dus trokken we gisterenavond richting het Antwerpse om de twee, inclusief een voorprogramma van Orbit Culture, de geschiedenisboeken te zien induiken. Doordat beide headliners ruim een uur speeltijd kregen, de ombouw van de producties wat tijd in beslag nam en het personeel van de Lotto Arena graag voor het begin van de Super Bowl thuis wilde zijn, startte Orbit Culture – het enige voorprogramma van de avond – al een kwartier nadat de deuren openden. Het was koppen lopen en spoeden naar ons plekje, maar gelukkig waren we nog op tijd en stonden we in de startblokken om te moshen. Dat was ook nodig, want de groep gooide met opener “Descent” meteen een klapper van jewelste eruit.

Ondanks dat het gisteravond natuurlijk om de twee headliners draaide, was er voor Orbit Culture voldoende animo en kreeg het zonder moeite het publiek mee. De duivelshoorntjes gingen al vroeg de lucht in en tijdens “North Star of Nija”, het tweede nummer van de set, ontstond zelfs de eerste circlepit van de avond. Het was een half uur lang collectief knikkebollen op het harde geluid van het Zweedse viertal, dat als groep het onderste uit de kan haalde. De vocale inzet van de bassist werd echter niet beloond, want zijn microfoon kwam nauwelijks boven de rest van de band uit. Ach, een klein smetje op een verder overtuigende show is niet het einde van de wereld.

Om kwart voor acht was het al tijd voor de eerste co-headliner van de avond en betrad het vierkoppige gezelschap van Bullet For My Valentine de planken. Al na twee nummers werd duidelijk dat de Welshmen The Poison van kop tot staart gingen afwerken, waardoor we een niet al te verrassende set voor de boeg hadden. Helemaal niet erg als je het ons vraagt, want hierdoor kende “Tears Don’t Fall”, toch nog altijd de grootste hit van het kwartet, al vroeg op de avond zijn passage en was het al snel headbangen geblazen. We waren duidelijk niet de enige die de track met open armen ontvingen, want het nummer werd door iedere keel in de zaal meegezongen.

Doordat Bullet For My Valentine er zo op gehamerd was om The Poison van kop tot staart af te gaan, kwamen er ook een handvol nummers voorbij die enkel bij de fans van het eerste uur een lampje deed branden. Toch mocht dat de pret niet drukken en kregen nummers als “Room 409” en “10 Years Today”, beide niet al te vaak geziene setlistgasten, het publiek in beweging en bleef de moshpit levende. Het bleef echter niet bij enkel een integrale opvoering van de debuutplaat, want nadat de groep na plaatafsluiter “The End” voor even de coulissen indook, kwam het terug om nog een keer alles te geven met net iets nieuwer materiaal. “Knives”, afkomstig van het meest recente album, hielp de encore met volle power op gang en kende een succesvolle uitvoering, terwijl “Waking The Demon” de set op een waardige, maar vooral ook krachtige, manier afsloot. Als we dan toch nog een klein kritiekpuntje mogen hebben op een verder uitstekend show, dan is dat wel dat het ontbreken van “Your Betrayal” een groot gemis was. Maar als we de geruchten moeten geloven hebben we waarschijnlijk die knaltrack nog tegoed voor tijdens de komende festivalzomer.

Met Trivium stond rond de klok van half tien de twee co-headliner op de planning en was het aan Matt Heafy en co. om de goede prestaties van de eerdere band voort te zetten. Op de onheilspellende tonen van “The End of Everything” kwam de groep tevoorschijn, om er vervolgens met opener “Rain” volle bak in te vliegen. Vanaf de eerste tonen werd duidelijk dat Trivium er geen gras over liet groeien: het tempo lag hoog, de riffs sneden messcherp en het publiek dook meteen de eerste moshpits in. En hoewel Trivium sterk uit de startblokken kwam en kwalitatief een sterke show op de mat legde, merkten we al snel op dat het de set van Bullet For My Valentine maar net kon bijbenen. De intensiteit was er, de uitvoering was strak, maar dat beetje extra wat de andere co-headliner wel had, bleef uit.

Net als zijn voorganger werkte Trivium zijn jarige plaat in chronologische volgorde af en kregen we ook bij deze band enkele nummers voor onze kiezen die normaal niet door de setlistkeuring heen komen. Dat zorgde voor een interessante afwisseling: terwijl klassiekers als “Pull Harder on the Strings of Your Martyr” en “A Gunshot to the Head of Trepidation” moeiteloos het publiek in beweging kregen, was het juist boeiend om minder gespeelde tracks als “The Deceived”, die voor de grootste circlepit van de avond zorgde, en “Departure” live te horen. De grootste klapper was echter “Dying in Your Arms”, dat met zijn melodieuze refrein en pakkende opbouw voor een collectief meezingmoment zorgde. Waar het nummer op plaat misschien als een van de toegankelijkere tracks van Ascendancy geldt, bewees het live dat het wel degelijk over een hoeveelheid power beschikt en liet het het publiek geen seconde onberoerd.

Ook Trivium koos om af te sluiten met een fan favorite die niet op de plaat stond, want als de groep zich klaar maakte voor de toegift, klonken de tonen van “Capsizing the Sea” doorheen de zaal en wist het publiek dat “In Waves”, toch wel een van de grootste hits uit het arsenaal van de groep, om de hoek kwam kijken. Die kwam er dan uiteindelijk ook en onder luid gejoel werkte de band hun grote hit af, terwijl datzelfde luide publiek nog een keer de moshpit in dook. De energie bleef hoog tot de laatste noot, maar echt de kroon op de avond zetten, lukte Trivium niet.

Het was aan Heafy en zijn mannen de taak om de prestaties van hun voorganger te evenaren, maar als we eerlijk zijn, lukte dat de band niet. Het tikte het niveau van Bullet For My Valentine meerdere malen aan, maar echt erover zoals een afsluiter moet doen ging het nooit. We weten dat het voor de tournaam beter is om eerst The Poison en dan pas Ascendancy op het publiek los te laten, maar achteraf gezien hadden we toch liever gehad dat de twee acts van plek verwisseld waren. Niet omdat Trivium slecht was, maar omdat Bullet For My Valentine gewoonweg beter was.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!