Floris De Decker is een heel degelijke naam, maar als artiestennaam zou het niet pakken waarschijnlijk. Floris Francis Arthur heeft zijn spreekwoordelijke sporen zeker verdiend bij bands zoals Team William, Intergalactic Lovers, The Van Jets en Cloudy-Oh. Toch is het duidelijk de bedoeling van De Decker dat hij zijn eigen composities ook met de wereld deelt en dat resulteerde in 2023 al in een prachtig debuutalbum, There Never Is And Never Was A Masterplan. Dat kan zeker zijn, het gegeven dat er geen groots plan in de gedachten van de singer-songwriter wroet, maar zelfs zonder vooropgezet plan mogen we nu getuige zijn van de tweede worp, Little Did I Know. We hebben er lang naar uitgekeken en kunnen opnieuw concluderen dat geduld inderdaad een schone deugd is. Zegswijzen en spreekwoorden hebben altijd meer dan een kern van waarheid!
We zijn zelf geen grote fan van Facebook en rijden als passagier niet al te veel mee in het vieze vehikel van die vreemde Zuckerberg. We zijn echter wel fan van de pagina die Floris Francis Arthur maakt voor zijn vrienden, kennissen en anderen; bij tijd en wijlen zet de goede kerel er bijvoorbeeld filmpjes op met gastmuzikanten. De voorbije weken werden er Belgische liedjes gecoverd en de uitvoering van “Orange” van Metal Molly was echt sprankelend! Check zeker de sociale media eens van de artiest en begrijp wat eigenlijk de eerste, mooie bedoeling was van Facebook. Waar de vorige plaat van ons het label indiefolk meekrijgt, vinden we het nieuwe album alvast grootser klinken, met nog meer gelaagdheid en ook met diepere gevoelens zoals tristesse enerzijds en oeverloos plezier anderzijds die zeker niet worden geschuwd, integendeel. Op Tenerife, het eiland dat nochtans synoniem staat voor massatoerisme, heeft de componist letterlijk een eenzame rots gevonden waar de muziek wordt samengesteld. Een gitaar, boterhammetjes en enkele flesjes water; dat is volgens ons het recept dat model heeft gestaan voor de intensiteit van de nieuwe plaat. Het klinkt best vreemd, maar dat is het verse album ook enigszins, maar daarover dadelijk meer.
En eerst was er stilte. Floris Francis Arthur begint zijn nieuwe tocht met “It’s Love Again”. We hebben al eens in een recensie geschreven dat de betreurde Vic Chesnutt ergens een plekje heeft ingenomen op de stembanden van De Decker. Naast en over die magistrale gitaarnoten verhaalt de man dat hij klaarstaat om iemand opnieuw te verwelkomen die verdwenen leek te zijn uit zijn leven. Die andere persoon heeft de heerlijke geur van koekjesdeeg en honing en we beseffen al na de eerste song dat we met een fantastische plaat zullen te maken hebben. Vlak voor onze aardbol alweer besliste dat zij een jaar rond het zonnetje had gedraaid, bracht de singer-songwriter nog “My Friend” uit, een vooruitgeschoven single waarin de vrienden van Floris Arthur hun eigen ode krijgen. Deze lofzang is naar onze bescheiden mening een van de mooiste liedjes die ooit gemaakt is over ultieme vriendschap, vriendschap die inhoudt dat er niets gezegd wordt, maar woordeloos wordt begrepen. Hopelijk wordt het ons toegestaan om het tweede nummer op de lp “What We Don’t Know” even te laten sudderen. We komen er graag later op terug.
Bij die andere groepen vroeger was al duidelijk dat stevige rock zeker geen blinde vlek is voor Francis Arthur. “Little Did I Know” is een dikke, vette rocksong die genoeg heeft aan iets meer dan twee minuten om het hoofd op en neer te laten deinen. Een van de coolste aspecten aan de teksten van De Decker is dat je als luisteraar soms niet weet of allemaal (wel)gemeend is of dat het eventueel een serieuze tikkel sarcastisch is. Zo ook bij “Waiting For America”. Is er een haat-liefdeverhouding met dat grote, maar soms groteske land? Het kan ons op zich niets schelen omdat we uitgenodigd worden om onze eigen interpretatie te geven aan de nummers. En dat is net een van de krachten van dit album! Denk gerust het jouwe over de lyrics en laat iemand anders nu net het tegenovergestelde denken, het zal sowieso wel kloppen. Een mondharmonica heeft trouwens zelden zo zalig geklonken. Zelfs vanuit dit kleine, Belgische kikkerlandje weet de zanger zo groots en enorm als de staat Utah te klinken. Of een andere staat in het midden van Amerika, het kan gewoon allemaal.
Muzikaal klinkt “Still A Child” alsof je in een cocktailbar bent terechtgekomen waar goed volk zoals Pokey LaFarge of JD McPherson ook kind aan huis zijn. Het klinkt bijna schizofreen om deze zomerse beat te combineren met een tekst over iemand die het kind-zijn nooit helemaal is ontgroeid. We zien bij deze song zo de hoes van het album voor ons; de kleine De Decker die voor de obligate schoolfoto toch even het lachen verleerd is. De schoolfotograaf heeft het uiteindelijk zo gelaten, misschien omdat de dreumes niet te porren was voor een quasi verplichte kindjesglimlach. We voelen hier – ondanks de zelfgekozen eenzaamheid op de Spaanse rots – een ontzettende drang om te spelen waardoor het speelplezier het zonder spatborden mag doen. Dat plezier en vertier moeten als modderspatten de boel vervuilen, maar ook animeren en dat is het duidelijkst op “Apocaholism Now”. Is het raar om te schrijven dat we dit gewoon een toffe, prettige song vinden?
De grootste, muzikale verrassing houdt de singer-songwriter voor het laatste nummer. De eerste zang op “The End” klinkt alsof de goede man helemaal kapot zit en uitgeperst is zoals een citroen die al te lang in de koelkast had gelegen. Het sap is al verdroogd, maar blijft zuur, het doet pijn aan de kloofjes op de lippen en de ogen beginnen te tranen. We willen de man bijna een knuffel geven en zeggen dat het wel goed zal komen, maar na een dikke minuut staan we in onze living te dansen als een losgeslagen marionet. Wat een briljante countrysong! We hadden enkele alinea’s geleden al gemeld dat we “What We Don’t Know” als dessert zouden voorschotelen. Deze song is echter een compleet dessertbuffet gebleken. Dit nummer is zo onwaarschijnlijk ontroerend en het Gentse kinderkoortje is een meer dan briljante vondst om deze schijf nog meer gevoel te geven dan het al zou hebben zonder de stemmetjes van die kleine gastjes. Het levert wel een onoplosbaar dilemma op, want we hebben bij god geen idee welk lied nu het beste is op deze plaat. Little Did I Know, maar we weten wel zeer goed dat we naar een schitterend, muzikaal kunstwerk hebben geluisterd en we zijn er van overtuigd dat de rots op Tenerife nog voor veel inspiratie zal zorgen.
De releaseshow van Little Did I Know is een thuismatch in de Charlatan in Gent op 20 februari. Check absoluut de sociale media van FFA want er wordt intensief rondgetoerd in het Vlaamse land!
Ontdek “What We Don’t Know”, ons favoriete nummer van Little Did I Know, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
