Pantera @ Vorst Nationaal: Diepgewortelde agressie

Toen ruim twee jaar geleden opnieuw geruchten opdoken dat Phil Anselmo en Rex Brown onder de naam ‘Pantera’ zouden touren, ontstond er veel discussie. Echter was de enige mening die echt telde, die van de Abbott-familie. Door zinloos wapengeweld en hartproblemen had de wereld een iconische gitarist en drummer verloren. Voor de inner circle van de groovemetalband waren Dimebag Darrell en Vinnie Paul broeders voor het leven. De keuze om hen te vervangen door drummer Charlie Benante (Anthrax) en gitarist Zakk Wylde werd dan ook niet lichtvaardig genomen. Beide artiesten waren niet alleen goed bevriend met hen, maar hadden zelf genoeg ervaring en respect binnen de metalwereld om deze schoenen te ‘mogen’ vullen.

Pas toen de Abbotts hun zegen gaven, gingen de productie en budgetten omhoog om klassiekers van Cowboys From Hell, Vulgar Display of Power en Far Beyond Driven eer aan te doen. In Europa heeft Pantera nooit dezelfde status gehad als in de Verenigde Staten, maar op Graspop Metal Meeting 2023 viel er niet aan te ontsnappen. De band was geen headliner, maar speelde alsof ze dat wél was. Toen vorig jaar het CFH-logo op de schermen verscheen, was een vervolg onvermijdelijk. En zo stonden Anselmo en Brown, 25 jaar na hun vorige bezoek, opnieuw te heersen in Brussel—op een manier die ze destijds nooit voor mogelijk hadden gehouden.

Hoe groot de impact van het viertal nu ook mag zijn, ze beseffen nog steeds wat het betekent om als supportact kilometers te maken op een internationale tour. King Parrot vloog namelijk over uit Australië om elke avond te openen. Met drie albums in slechts vijftien jaar heeft de grindcoreband dus zeker een verhaal te vertellen. De ludieke country-intro stond haaks op de hondsbrutale grindcore van de Australiërs, maar vatte perfect samen waar het vijftal voor stond: no-nonsense. Bassist Slatts Slattz zette de toon door nog geen vijf seconden in de set zijn bierbuik spelend te laten schudden. Wat volgde, waren minutenlange salvo’s van hallucinant snelle drum- en gitaarpartijen, verrassend goed gemixt. King Parrot hield het publiek moeiteloos een halfuur in de greep, vooral dankzij zanger Matthew Young, die met zijn kale kop even goed een schedel had kunnen splijten. In plaats daarvan wrong hij zijn stembanden zo hard dicht dat onze oren protesteerden. King Parrot diende alvast de eerste overdosis testosteron van de avond toe.

Zodra de zaal wakker was geschud, mocht Power Trip wat meer muzikaliteit brengen. Net toen de Texanen uit hun niche braken, sloeg de realiteit genadeloos toe: eerst de coronapandemie, daarna het overlijden van zanger Riley Gale. De band ging op pauze, maar op verzoek van Pantera keerde ze tijdelijk terug voor liveoptredens. Met hun Texaanse roots, looks en thrashy sound kwam Power Trip akelig dicht bij het origineel, zonder zichzelf te verliezen. Vanavond stonden ze dan ook precies op de juiste plek om het intussen volgelopen middenplein definitief klaar te stomen voor de hoofdact. De stevige groove zette minieme mosh- en circlepits in gang, terwijl Seth Gilmore de herinnering aan Riley springlevend hield. Geen sentiment, geen omwegen, de muziek sprak voor zich. Overstuurde gitaren en opzwepende aanmaningen om vuisten in de lucht te gooien bleven niet onbeantwoord. Power Trip bewees dat hun afwezigheid hen niet uit de harten van thrashers had gewist. Toen de laatste noot klonk en het klassieke Pantera-logo in knalrode letters op een levensgrote vlag het podium verborg, barstte het gejuich onbedwingbaar los.

Nog voor Pantera de zaal meesleurde naar de jaren negentig, kreeg het publiek een stortvloed aan Jackass-achtige tourbeelden te zien; een treffende intro die meteen duidelijk maakte hoe wild het eraan toeging bij de Texanen. Achter die speelse façade schuilde echter een hoop frustratie en opgekropte woede. De kletterende gitaarintro van “A New Level” liet daar vanaf de eerste noot geen twijfel over bestaan. Ook in deze vernieuwde samenstelling viel er geen genade te rapen. Met zijn blonde manen voor de ogen en een rotsvaste houding achtte Wylde ons stervelingen amper een blik waardig. Anselmo, ooit een man met iets te veel (rechtse) praat, beperkte zich dit keer tot oprechte ’thank you’s’ en richtte al zijn focus op stem en beweging. Hij oogde vitaal en vastberaden om dit tot een goed einde te brengen. Achter zijn drumkit bleek Benante niet alleen de motor van de band, maar ook de man die het commando voerde over de pyro. Bassist Rex Brown, liever zwijgzaam op de achtergrond, liet moeiteloos de meest groovende baslijnen uit zijn vingers vloeien. Zowel de setlist als de productie weken nauwelijks af van hun optreden op Graspop, al was het verrassingseffect van toen inmiddels bijna uitgewerkt.

De stroboscopische lichteffecten gaven de show echter nét dat extra zetje, waarbij de band het verschil blootlegde tussen de impact van een festival- en zaaloptreden. Ook het middenplein gaf zich volledig over aan de chaos die de Texasrakkers ontketenden. Toch hield de band alles strak onder controle, en bij “Becoming” gaven ze de nieuwe generatie het perfecte voorbeeld, zonder hun turbulente verleden daarbij uit te wissen. “I’m Broken” balanceerde tussen mokerslagen van riffs en zelfhaat, maar diepe spijt en berouw werden opgespaard voor “This Love”, waar beelden van Vinnie Paul en Dimebag Darrell de emotionele toon bepaalden. De azuurblauwe verlichting, aangevuld met visuals van stromende regen, was geen loze symboliek, maar pure rouw. Wie nog twijfelde aan de oprechtheid van dit eerbetoon, kon simpelweg niet om het respect heen waarmee Wylde, solerend, een eresaluut bracht aan het legendarische duo bij “Floods”. De respons van het joelende metalpubliek illustreerde nog meer verbroedering in een anders zo verdeelde samenleving.

Vanuit een Europese bril lijkt het vaak zinloos om een mening te vormen over de politieke verhoudingen in de Verenigde Staten. Toch maakte Pantera één ding kraakhelder: wie geen respect had voor zichzelf of anderen, kon opzouten. De hitklassieker “Walk” was een mokerslag in het gezicht, een triomf van pure eenvoud die zijn impact nooit verliest. Gevolgd door de gierende gitaren van de “Domination” / “Hollow”-medley etaleerde Pantera opnieuw zijn unieke balans tussen anarchie en melodie, voordat de eindmeet werd gereserveerd voor een ontembare passie voor ‘law and order’. Volgens de ongeschreven wet van een geloofwaardig concert kon het niet bij “Cowboys From Hell” blijven. Met de laatste druppels brandstof in de tank werd alles nog eens genadeloos doorgejaagd bij “Fucking Hostile”. Anselmo polste meermaals of de fans Pantera ooit nog eens wilden zien—een retorische vraag, want de respons was unaniem en luid. Op dit elan heeft de huidige versie van de band genoeg bravoure om nog extra rondes aan te knopen, met een discografie die ruim voldoende munitie biedt om telkens weer net dat beetje meer te geven. Of ze nog lang meegaan? Dat zal de toekomst uitwijzen, maar als Pantera één ding bewezen heeft, dan is het wel dat diepgewortelde agressie nooit verjaart.

Facebook / Instagram / Website

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

A New Level
Mouth for War
Strength Beyond Strength
Becoming
I’m Broken
Suicide Note Pt. II
5 Minutes Alone
This Love
Floods
Walk
Domination / Hollow
Cowboys From Hell

Fucking Hostile