Muzikaal trio en Kempisch product The Yummy Mouths is al langer gekend bij ons. De band bracht sinds zijn ep in 2021 hier en daar een single uit die bol stond van jeugdige garagerock. Voornamelijk te vinden in de Belgische underground, en toch speelden de heren ook al support slots in Ancienne Belgique, stonden ze op de podia van We Are Open en Left of The Dial en kregen ze airplay op Studio Brussel en Willy. De voorbij maanden kregen we bij mondjesmaat terug nieuw materiaal te horen als onderdeel van nieuw album Apopcalypse Park, een eerste langspeler voor de mannen, met de hulp van producer Pieter-Jan Decraene (Sam De Nef, Isaac Roux, Jack Vamp & The Castle of Creep).
Het geheel gaat van start met “AHA!“, een oppeppende drum- en baslijn die samen doen denken aan DEADLETTER. Toch neemt het nummer meteen daarna met het refrein een vreemde duik door autotune doordrongen zang en plakkerige synths. De overgang komt zo onverwachts en plotsklaps, dat we even moesten nagaan of we per ongeluk naar het volgende nummer hadden doorgeklikt. De bridge wisselt dan op zijn beurt weer naar een dreunende beat, die op zichzelf bestaansrecht heeft, maar muzikaal geenszins aansluit bij het voorgaande. Een beetje verward laten we “Roam” tot ons komen, waar Bobbi Lu haar stem uitleent. Hier kunnen we spreken van een iets coherenter nummer, we denken aan The Wombats in de dromerige strofes en Biffy Clyro in de ietwat ruigere refreinen.
De band lijkt zich op heel wat nummers te verslikken in overdaad, en heeft een drang om op teveel momenten een gekke wending te willen verwerken. “Neon Lights” begint een beetje vervelend, als een soort tweederangs Parquet Courts-nummer, maar komt dan toch opeens met genoeg momentum op de proppen, waardoor we wel benieuwd zijn om dit live te horen. Hetzelfde geldt voor “Birds”, dat van intensiteit van 0 naar 100 gaat in een oogwenk. Op een podium kunnen we ons inbeelden dat dit nodige wauw-factor voortbrengt, maar op plaat klinkt het weinig muzikaal. “All I know” doet het wat beter op vlak van consistentie en gaat overtuigd de hyperpopkant uit.
“Charlie & Jean” maakt het weer wat te druk om goed te zijn. De zang stoort hier, en liever hadden we de focus volledig op het instrumentale gehad. We horen hier namelijk het geluid van een kassaregister zoals gebruikt in “Money” van Pink Floyd over een Powerpuff-breakdown; het muzikale equivalent van een glitterbom. Het trio gaat als een ongeleid projectiel alle kanten op en als luisteraar ben je niet altijd zeker of wat zich afspeelt nu interessant of vermoeiend is. Afsluiter “Gift Shop” breidt gelukkig nog wat rust aan het album. De zachte zang en kabbelende gitaar hebben weg van The Flaming Lips.
Apopcalypse Park heeft te kampen met een stevige portie schizofrenie, wild afwisselend tussen synthpop, hyperpop, garagerock, postpunk en andere nader te catalogeren genres. Energieke grensoverschrijdendheid is duidelijk waar de band voor ging en met momenten zijn we ook mee in dat verhaal; helaas wordt het te vaak overdadig chaotisch. We zijn benieuwd of we live beter zullen mee zijn met de insteek.
De band stelt zijn debuutplaat voor in Trix op 22/02/25. De bar is uitverkocht, dus de show verhuist naar de club.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Gift Shop”, ons favoriete nummer van Apopcalypse Park, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
