We zijn altijd fan geweest van bands die gedragen worden door een of meerdere vrouwen. Denk aan bands zoals The Breeders, Babes In Toyland, L7, Throwing Muses, Bettie Serveert en meer. We schrijven niet ‘en nog véél meer’ in de vorige zin omdat er gewoon weinig bands zijn die een gedeeltelijke of volledig vrouwelijke bezetting hebben. Op de een of andere gekke manier blijft het kunstwereldje en de muziekbusiness vooral een mannelijke gelegenheid en dat is gewoon raar, punt. Horsegirl is een groep uit Chicago die bestaat uit Nora Cheng, Penelope Lowenstein en Gigi Reece. In 2022 brachten de drie dames twee platen uit. Een echt volwaardig album is Versions Of Modern Performance en met Rough Trade Super-Disc werd nog een toemaatje uitgegeven met enkele demo’s en originele stukjes muziek. We zijn gisteren helemaal alleen heen en terug naar Oostende gereden om de nieuwe lp Phonetics On And On eens te beluisteren. Dat werkt voor ons het best; geen gejengel van andere mensen rondom ons, de luidsprekers op meer dan voldoende hard en de rust van de handen op het stuur. Ieder zijn methode.
Het voorbije jaar en dit jaar heeft het trio uit de zogeheten Windy City al vier schijven vooruitgeschoven en het totaal op de nieuwe plaat is afgeklopt op veertien stuks muziek. We komen slechts boven het halfuur, want Horsegirl maakt veelal kortere songs. Anthems van zes of zeven minuten hoeven we niet te verwachten omdat de composities écht heel lo-fi gemaakt en geproduceerd zijn. Achter de knoppen zat ook een dame, Cate Le Bon, afkomstig uit het petieterige Wales. We voelen aan ons water dat dit wel eens een coole combinatie kan worden. De lp wordt verdeeld door het toch wel iconische Matador Records waar goed volk zoals Interpol, Pavement, Kim Gordon en Butthole Surfers vroeger ook al onderdak werd aangeboden. We hebben onze wagen op cruise control gezet om een gezapige snelheid aan te houden en vertrekken in gedachten naar Chicage, Illinois.
Voor we daadwerkelijk aan de muziek beginnen, willen we toch even een lans breken voor de mooie clips die de muziekstukken steeds mogen begeleiden. Het zijn duidelijk werkjes met een budget waar Steven Spielberg een rol tape mee zou kunnen aanschaffen, maar het is echt de moeite om ze eens te checken. Goed, we starten met “Where’d You Go”, een nummertje dat de twee minuten niet haalt, maar wel direct de toon zet voor het volledige album; lo-fi en een beetje smerig in elkaar gestoken met een sound die enerzijds klinkt zoals in de jaren zestig, maar anderzijds ook zoals in het genre van de grunge van de jaren negentig. We moeten de hele tijd denken aan Grace Slick van het onverwoestbare Jefferson Airplane. Ook op “Rock City” en “In Twos” wordt diezelfde, redelijk kale sound gebruikt. Tierlantijnen en toeters en ballonnen worden achterwege gehouden en dat is op dit moment dé kracht van het album. Het is allemaal best eenvoudig in elkaar gezet op enkele sporen, maar laat dit zeker niet denigrerend overkomen!
“2468” klinkt lekker country en het is een meer dan toffe vondst om opeens het ritme een stuk hoger te leggen. Het trio heeft er ook zijn kenmerk van gemaakt om op de zang op de achtergrond een heleboel ‘lalala’s’ en ’tralalalie’ te zetten en dat heeft gewoon een heel cool effect. Het lijkt alsof het driespan net uit haar bed komt en nog geen plens water in het gezicht heeft gegooid. Dit is echter een soort van onbewuste façade, alsof de band te weinig bouwsteentjes heeft om een huisje te bouwen en het dan maar tracht te redden met een overschotje spaanplaat en een likje verf uit een vergeten pot van lang geleden. Eigenlijk verandert er over de hele plaat weinig tot niets aan die sound, getuige ook de vooruitgeschoven singles “Julie” en onze persoonlijke favoriet “Switch Over”. Het draagt allemaal bij tot een coolheid die als een schaduw over de hele plaat hangt.
De grens tussen kracht en zwakte is echter dun. Hoe langer we ons verdiepen in het album, hoe meer het soms lijkt op een trucje van de drie dames. Op “Frontrunner” bijvoorbeeld horen we alweer die ‘dadada’ op het achterplan en voelen we dat we dit nu toch al wel voldoende hebben gehoord. Maakt dat het nummer waardeloos? Helemaal niet, maar het begint nu toch een beetje monotoon over te komen. En zo eindigt het album ook, opnieuw met diezelfde sound die niet wil doorbreken. Akkoord, het is gewoon hoe Horsegirl wilt klinken en daar is zeker niets mis mee want het moet allemaal een beetje naïef overkomen, maar de charme en bekoring zijn we nu wel een beetje kwijt.
De eindconclusie is dat we Horegirl echt wel een heel toffe band vinden met drie jongedames die leuke deunen uit de snaren krijgen. Toch is het bezwerende waarmee het album begon na een tijdje uitgedoofd. We vragen ons een beetje af of het trio nog meer in haar mars heeft en later eens iets andere muzikale paden zal bewandelen. Dit pad was in het begin meer dan de moeite, maar na verloop van tijd zagen we te veel dezelfde bomen en struiken aan de kant staan. Het zijn evenwel mooie boompjes en schattige struikjes.
Op 17 juni speelt Horsegirl ten dans voor alle cool cats in Trix.
Facebook / Instagram / Twitter / Website
Ontdek “Switch Over”, ons favoriete nummer van Phonetics On And On, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
