© Celeste Call
Thala bekijkt de wereld en ziet dat het niet goed gaat. Een wereld die geleid wordt door foute mannen. Vrouwen die worden onderdrukt. En in de liefde is ook niet alles rozengeur en maneschijn. In deze wereld verschijnt haar nieuwe album Avalanche. Uitgerekend op Valentijnsdag, de dag van de liefde. Voor Thala bestaat er geen toeval en heeft alles een reden…
De chatverbinding met Berlijn hapert af en toe, maar dat mag het humeur van Thala niet drukken. Ze vertelt heel openhartig en energiek over haar nog prille carrière als muzikant. In 2021 debuteerde ze met het album Adolescense, in 2023 gevolgd door de ep’s Twotwentytwo en In Theorie Depression . 14 februari was de release van Avalanche, haar nieuwe album. 14 februari…. Inderdaad: Valentijnsdag… ‘Die dag werd aan mij voorgesteld. Eerst dacht ik nog: ‘Nee, echt niet! Vreselijk: dít album, op díe dag. Maar toen bedacht ik dat het juist een geweldig idee zou zijn. De tegenstelling tussen de realistische liefde op het album en de geromantiseerde liefde op Valentijnsdag. Want Avalanche gaat over liefde, zorg, vriendschap en relaties. Maar óók over de pijn die er heel vaak bij komt.’ Thala vertelt overtuigend. En is heel stellig. ‘Liefde wordt zo vaak geromantiseerd. Op zich is dat natuurlijk prima, want romantiek is altijd leuk. Maar er is zoveel meer: vrouwenhaat, bedrog, manipulatie, onbegrip, pijn… Deze zaken zijn even belangrijk als die mooie dingen van de liefde. Want hier kunnen we ook veel van leren.’
Thala raakt met haar muzikale uitwerking inderdaad de rauwe randen van de romantiek. ‘De songs gaan over de pijn die ik zelf heb gevoeld, of mee heb gekregen van vrienden. En daarbij kun je de liefde heel breed bekijken. Het zit in je familie, bij vrienden, zelfs bij je huisdier. En je kunt natuurlijk houden van het leven zelf. Voor mij komt op Avalanche alles bij elkaar. Ik ben nog nooit zo open, puur en eerlijk geweest in die emoties, als nu. Daarmee hoop ik ook anderen te raken of te inspireren. Want uiteindelijk hebben we allemaal dezelfde emoties.’
Thala is zichtbaar trots op haar nieuwe album. Het is typisch een plaat die de ‘next step’ zou kunnen zijn in haar carrière. Een carrière die ze duidelijk niet had gepland… ‘Muziek is voor mij altijd iets als een ‘mooie hobby’ geweest. Ik schreef wel teksten en poëzie. En heb mijzelf gitaar leren spelen. In Berlijn ging ik eens naar een open mic. Gewoon, omdat het mij leuk leek. Dat was mijn eerste optreden ooit. En het voelde meteen goed. Het was heel bevrijdend en ik had het gevoel dat ik het publiek kon raken met mijn songs. Dus ik ging dit meer doen en ging ik ook op straat spelen. Eerlijk gezegd ging het mij makkelijk af, ook al omdat ik niets verwachtte. Gewoon muziek schrijven, spelen en wat lol hebben.‘ Maar haar muzikaliteit begon op te vallen…. ‘Men zag blijkbaar iets in mij. Ik mocht optredens doen, zelfs voor artiesten die ik mateloos waardeer, zoals Snailmail in het Verenigd Koninkrijk. Ik kon het soms niet geloven, maar het was echt!’
‘Het was alsof alles in mijn leven bij elkaar kwam. Alle stukjes die ik meenam pasten nu ineen.’ Voor Thala bestaat namelijk geen toeval. ‘Alles gebeurt met een reden. Dat heeft er uiteindelijk toe geleid dat ik nu hier zit met jou… Ik volg altijd mijn gevoel, zonder te vragen ‘waarom?’. Natuurlijk heb ik ook dagen dat ik mij verschrikkelijk voel, net als iedereen. Maar dan geloof ik dat het ook zo is bedoeld. Zonder het leven dat ik leid en zonder mijn verleden en herinneringen, waren mijn songs er ook niet geweest.’ Zoals de tien die nu op Avalanche staan. ‘Ik heb ze heel spontaan geschreven, zoals ik altijd al heb gedaan. Er was geen plan of concept. Ik zie het meer als het openen van Pandora’s box. En de chaos die eruit komt. Uit die chaos probeer ik iets te creëren, kunst. En dat geeft me kracht en houvast. Anders zou ik vast blijven zitten in mijzelf en in deze wereld. Pas als alle nummers klaar zijn, dan zie ik duidelijk de connecties. Songwriting is voor mij dan ook een soort zelfreflectie. Ik leer mijzelf beter kennen en ik zie wat me bezig houdt.’ Maar de emoties en gevoelens op Avalanche zijn universeler dan alleen de persoon Thala. ‘Ook anderen in mijn omgeving maken dit soort dingen mee. We groeien op en gaan door dezelfde emoties. En we hebben allemaal iets met de liefde, in welke vorm dan ook.’
Natuurlijk, liefde is mooi. Maar heeft ook keerzijdes. Thala neemt hierin als vrouw geen blad voor de mond. ‘Ik verwerk de gevoelens van vrouwen die opgroeien in deze patriarchale wereld: vrouwen die worden bedrogen en gemanipuleerd, vrouwen die zich gevangen voelen en niet zichzelf kunnen of durven zijn. In een wereld die steeds erger wordt. Met mannelijke leiders die seksistisch en racistisch zijn. En verkrachters… Sorry, die was ik even vergeten. En ja, ik heb hierin een heel duidelijke mening, want het raakt mij enorm hard. De wereld heeft juist meer vriendelijkheid en zachtheid nodig. Aan de andere kant: ‘Women need to kick men’s butts!’ Thala oogt fel, maar ook heel oprecht. ‘Kijk, ik overleef het wel in deze samenleving. Daar ben ik sterk en slim genoeg voor. Maar ik had het liever anders gezien. Zeker de positie van de vrouw. Begrijp me goed: gelukkig zijn niet alle mannen zo. Maar we gaan echter steeds verder terug naar de tijd, waarin vrouwen alleen maar mochten doen wat hun werd opgedragen. Mijn partner en ik vragen zich zelfs steeds vaker af of wij echt kinderen willen, nu, in deze wereld…’
Voor Thala is muziek dan ook niet ‘zo maar muziek’. ‘Het geeft me een podium om mijn stem te verheffen in deze wereld. En met Avalanche zal die stem alleen maar luider worden. Ik hoop mensen te inspireren en te verbinden. En misschien kan ik ook dingen veranderen…. Ik krijg wel eens berichten dat mensen zich herkennen in mijn lyrics. Dat is zwaar om te horen. Want ik weet dan waar zij doorheen gaan. Maar ik heb wél iemand kunnen raken. Ook al bereik ik per dag maar één persoon die ik minder eenzaam kan maken door mijn muziek…. Dat is al prachtig. Dat is wat kunst kan doen. Ook al gaat de wereld kapot, kunst zal altijd blijven bestaan. Het is de universele taal van ons allemaal. Het verbindt en het gaat verder en dieper dan zoiets als seksisme of racisme.’
Avalanche is hiermee zowel het podium als de stem van Thala. Met tien songs over ‘Love in real life’. Om de verschillende emoties te belichten, stipt zij drie songs aan. ‘“Body To You” is zo’n song als je je realiseert dat iemand niet écht van je hield. Dat het alleen ging om het lijflijke contact. Dat doet pijn, maar je probeert het te accepteren. Je neemt de ervaring mee naar de rest van je leven, als een soort experiment… In “Spit You Out” wordt er echter niets geaccepteerd. Het is een typische ‘revenge song’. Ik had nooit gedacht dat ik die zó kon schrijven, zó gedetailleerd.’ Ze kan er nu gelukkig weer om lachen. ‘En als derde: “It’s Good”, dat ik eerst als een gedicht had geschreven. Het is een emotioneel en treurig nummer geworden, maar heel noodzakelijk. Het is goed zo.’ Dan is er ook nog “Avalanche”, die verheven is tot de titelsong… ‘Ja, die raakt echt de kern van het album. Je voelt je onbelangrijk en ongezien in het leven. En er komen donkere gedachten bij je op om er een einde aan te maken… Echt heftig dus. Het voelt ook als een ‘avalanche’, een lawine. Hoe het is opgebouwd en als het ware over je heen valt. Als het echte leven… Gelukkig heb ik mij de afgelopen tien jaar niet meer zo gevoeld.’
Thala neemt de volle verantwoordelijkheid voor wat ze zegt en wat ze doet. ’Een rolmodel?’ herhaalt ze de vraag… ‘Ja, ik wil zeker een rolmodel zijn, heel graag zelfs. Zoals Phoebe Bridgers ook is voor mij. Ik zou dan een voorbeeld willen zijn in de zoektocht naar gender, persoonlijkheid, liefdesvoorkeuren en zo. Zodat mensen zich open durven te stellen om wie ze zijn of willen zijn. ‘It’s okay to be not okay, you know.’ Dat mijn muziek anderen triggert en inspireert. Om het leven in eigen hand te nemen. Je eigen leven. Zoals jij dat wilt. ‘To have that power in your hands… It’s insane.’
