Mogwai @ Ancienne Belgique (AB): Chaos in de kilte

Begin dit jaar verscheen met The Bad Fire alweer een nieuw studio-album van Mogwai. De band is een graag geziene gast in België en ook dit keer vergeten ze ons land niet. Met een uitverkochte show in Ancienne Belgique en in De Roma was het zelfs twee keer raak voor de Schotten en dat hun shows meestal ook schotten in de roos zijn, bewezen ze al keer op keer de afgelopen jaren. Het was dan ook reikhalzend uitkijken naar de eerste show in de Ancienne Belgique die op een koude maandagavond in februari plaatsvond. Het ideale moment dus om de muziek van Mogwai volledig tot jou te laten komen.

Openen mocht landgenote Kathryn Joseph en dat deed ze enkel met haar piano en haar fragiele stem. Die stem had precies wel al wat te verduren gehad op de tour en toen ze het publiek toesprak, hoorde je al dat er wel wat bacterieën in haar systeem zaten. Het had gelukkig geen invloed op haar zangcapaciteiten, want haar stem is een instrument dat ze constant moest inzetten. Dat deed ze door er heel veel emotie in te steken en daardoor kwamen haar fragiele songs nog straffer binnen. De mensen luisterden dan ook vol aandacht, en tussen sommige nummers door haalde Joseph nog een schunnige mop boven om de zwaarte van haar songs even naar beneden te halen. Fijne dame met prachtige muziek.

Mogwai had een grootse productie mee om zijn show in de Ancienne Belgique naar een hoger niveau te tillen. Enkele stellingen met lichten op gaven ieder nummer zijn eigenheid waardoor je ook visueel telkens kon wegdromen. Dat begon al bij “God Gets You Back”, een nummer uit de nieuwe plaat. Het instrumentaal riedeltje gaf meteen aan dat Mogwai ons vooral zou laten genieten van rust in het begin van de set. De synths overheersten en een gevoel van genegenheid begon in het publiek te overheersen.

Dat duurde weliswaar niet lang, want met “Summer” werd al de eerste keer ferm uitgehaald met de gitaren. Het was alsof je in een herbergzaam landschap aan het wandelen was waar af en toe een geiser ontplofte. Zo heeft Mogwai wel meer nummers die je naar desolate landschappen brengen en net daarin zit de sterkte van de band. Je kan jezelf verplaatsen naar een totaal andere plek. Bij het eerste deel van de set, verloor je jezelf vooral in de kilte. Ieder song had iets desolaat in zich en nodigde vooral uit tot rust.

Vanaf “If You Find This World Bad, You Should See Some of the Others” werd wel een ander kaliber aan songs bovengehaald. De song uit de nieuwe plaat lijkt nu al een klassieker in wording door de manier van opbouw. Het begint heel traag om vol fuzz uit te barsten en je uiteindelijk weer met de voeten op de grond te zetten. Hetzelfde gold voor “New Paths to Helicon, Pt. 1”. De band weet hoe ze sfeerschepping tot in de puntjes moet uitwerken en doet dat live keer op keer. Toch voelde het dit keer bij momenten net iets te weinig aan. De fantastische liveshow deed wel zijn duit in het zakje om iedere song net die extra intensiteit te geven, maar je had telkens het gevoel dat er wel meer in het nummer zat dan er uitkwam.

Dat was zeker het geval bij “Ritchie Sacramento”. Stuart Braithwaite is zeker niet de beste zanger en was hier echt niet uitstekend bij stem. Het maakte dat deze song toch een van de zwakste in de set was. “Remurdered” zorgde weliswaar voor een heropleving door de synths tot het uiterste te laten gaan. Net als de koude temperaturen buiten in het land nog heersen, werd ook Mogwai even een kille band die het afgrijzen van de wereld in een song legde. Je voelde dan ook een meedogenloos verlangen naar het einde toen alle synths volledig openbarstten. Met “Lion Rumpus” gaf de band nog een nieuw nummer de kans om de set te laten eindigen, en net zoals de andere nieuwe nummers voelden ze ook live toch net iets te mager aan in vergelijking met het oudere werk. De bevreemdende vocals en het slome tempo gaven het einde van de set op die manier net iets te weinig panache.

Dan hadden ze gelukkig nog “Mogwai Fears Satan” in de achterzak steken als laatste bisnummer. Dat was als een smeulend kooltje op een vuurtje dat langzaam uitdoofde om plots een nieuwe vlam te vinden en volledig terug in lichterlaaie te staan. De zaal gaf de band nadien dan ook een groots applaus, want iedereen die Mogwai nog nooit had gezien, kwam hier weer voldaan thuis. Zeker door de felle lichtshow en de soms wel straffe gitaarsolo’s, geven we iedereen meer dan gelijk. Toch had het voor ons net iets meer gemogen. Iets meer intensiteit, of net iets meer kracht in de dynamiek. Nu was de show van Mogwai gewoon goed, maar van Mogwai verwachten we uitstekend.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

God Gets You Back
Summer
Ithica 27ø9
Pale Vegan Hip Pain
If You Find This World Bad, You Should See Some of the Others
New Paths to Helicon, Pt. 1
Take Me Somewhere Nice
Ritchie Sacramento
Drive the Nail
Fanzine Made of Flesh
Remurdered
Lion Rumpus

Hi Chaos
Mogwai Fear Satan