© CPU – Peter Verstraeten
2019 was een mijlpaal voor de Ierse postpunkscene. Fontaines D.C. maakte furore met Dogrel, terwijl The Murder Capital indruk maakte met When I Have Fears, een album dat de band meteen op de kaart zette als eentje om in de gaten te houden. Het intense en rauwe debuut groeide sindsdien uit tot een essentiële plaat binnen het genre. Nu, een aantal jaren later, zijn de Ieren terug met hun reeds derde album. Enkele weken voor de release spraken we met frontman James McGovern en gitarist Cathal Roper over de nieuwe plaat, Blindness, en alles wat daarbij komt kijken.
Eerst en vooral: hoe beleven jullie de opbouw naar de release van jullie nieuwe album?
James: Ik heb onlangs mijn manager gebeld en ik vroeg hem: ‘Kan je er voor zorgen dat dit echt voelt voor me?’, want het voelt alsof er niets gebeurt. Ik heb een zeer uitgerekte kerstperiode gehad en ben nog heel relaxed. Sorry, ik ben natuurlijk ook wel verheugd. (lacht) Ik ben superenthousiast om deze plaat uit te brengen; het is onze beste tot nu toe, hopelijk vinden de fans dat ook.
Jullie debuutalbum When I Have Fears kwam tot stand door, onder andere, telkens nieuwe nummers live te brengen en te zien hoe het publiek reageerde. Opvolger Gigi’s Recovery werd geschreven tijdens de lockdown. Hoe verliep het maken van Blindness?
James: Het grootste verschil is dat de meesten van ons nu allemaal in verschillende landen wonen, dus in plaats van naar één locatie te gaan voor een lange periode, gingen we telkens twee weken naar een andere stad, met daartussen ook iedere keer wat tijd om alles te laten bezinken.
Cathal: En enkele optredens om het gevoel van live concerten terug te krijgen, want dat misten we bij Gigi’s Recovery.
James: We hebben in Londen en Dublin gespeeld om nummers uit te testen. We hebben ook geen demo’s gemaakt voor deze plaat, we namen gewoon alles op met onze gsm. Daardoor kwamen we aan in de studio met een soort bevruchte ideeën die klaar waren om wat dan ook te worden.
Jullie wonen nu overal verspreid in Europa en de UK. Hoeveel invloed heeft Iers zijn tegenwoordig nog op jullie muziek?
Cathal: Dat raak je nooit kwijt, het zit gewoon in ons. De manier waarop wij ons uitdrukken, daarmee bedoel ik ook Ieren in het algemeen, is behoorlijk uniek.
James: Ik denk dat dit misschien de eerste keer is dat Iers zijn ook in ons werk naar voor komt. Bij de eerste twee platen had ik altijd het gevoel dat de basis van betrokkenheid bijna een universaliteit was en dat het niet verbonden was aan een tijd of plaats, het voelde abstracter. Terwijl nu, op nummers als “Death Of A Giant”, “Love Of Country” en “Born Into The Fight”, zitten er meer directe verwijzingen naar het culturele en fysieke landschap van Ierland.
Wat is het hoofdonderwerp van Blindness?
James: Er zijn enkele belangrijke onderwerpen, denk ik. Simpel gezegd gaat het over reflecties over liefde, verlangen en obsessie. Het gaat ook over geloof en de ontkenning en het in twijfel trekken ervan. Ook introspectie, kijken naar dingen als verslaving en de verschillende mentale toestanden waar we in en uit vallen. Het komt allemaal een beetje samen in een erkenning van hoeveel we niet zien in onze wereld en hoeveel we kunnen missen, hoeveel er is dat in het volle zicht leeft, maar we niet kunnen aanraken of vormen. Ik denk, of hoop, dat dit ons op de een of andere manier in staat stelt om op een rechtvaardige manier vooruit te gaan.
Opener “Moonshot” neemt ons meteen terug naar de begindagen van When I Have Fears, zelfs doorheen het volledige album klinkt het alsof Blindness eerder een vervolg is op jullie debuut dan op Gigi’s Recovery. Was dit iets bewust?
Cathal: We waren zeker op zoek naar een meer gematigde benadering dan bij Gigi’s Recovery, maar ik denk dat het een mengeling is van wat we geleerd hebben met beide platen. Er is heel veel focus op textuur, maar nog steeds ook het benaderen van die dringendheid die we vanaf het begin in onze shows hadden.
James: Er is geen textuur zonder substantie en ik denk dat we dit keer meer gefocust waren op de substantie.
Wat betekent het voor jullie om te openen voor een icoon als Nick Cave?
Cathal: Het is geweldig, daarvoor in aanmerking komen was ongelooflijk, en de hele tour was fantastisch.
James: Het betekent meer dan bijvoorbeeld een award winnen. Ik weet het niet… Betekenis komt van verschillende plekken. De betekenis zit in het gezamenlijk creëren van het werk. Om dan die momenten te kunnen beleven op tour met deze pioniers van muzikale beheersing, podiumperformance en alles wat erbij hoort, is alles waar je om kan vragen.
Hoe ga je om met die shows? Wetende dat de meeste mensen daar aanvankelijk niet voor jullie muziek zijn.
James: Ik denk gewoon dat ze er wel voor ons zijn. (lacht) Dat is de enige manier om het te doen. Er is een soort van, niet ons tegen hen, maar…
Cathal: Je moet ze opnieuw overtuigen, opnieuw overwinnen. Ik had het gevoel dat er een grote overlap was bij die shows, het kon ons zeker lukken om dat te doen.
James: Er waren shows die echt voelden alsof je erin leefde en stierf. Ik denk dat het Madrid en Antwerpen waren waarbij we achterna van het podium kwamen en elkaar zeiden: ‘Oké, wat dat ook was en wat we gaven, is wat we elke show moeten geven.’
Jullie konden rouwen over Shane MacGowans dood door naar de processie te gaan in Dublin, je schreef er ook een nummer over “Death Of A Giant”. Wanneer je over zo’n persoonlijke ervaring schrijft, probeer je de teksten dan ook zo persoonlijk mogelijk te houden of wil je het eerder een soort universeel gevoel geven?
James: Voor mij voelde het meer als een documentatie van die dag, met een beetje versiering hier en daar, veronderstel ik.
Cathal: Voor mij was het een soort viering.
James: Ja dat is het. Het is denk ik een uiting van liefde en de manier waarop wij dat willen doen is door muziek te maken. Maar voor mij is het vooral een documentaire van die dag en die scene, hoe het eruit zag en hoe het voelde. Er was onlangs een journalist die me vertelde dat het impressionistisch voelde, dat is een beetje hoogdravend. Het is echt gewoon dat moment, kijken naar dat moment.
Nummers als deze, maar ook zeker andere, bevatten enorm veel emoties en herinneringen. Beleef je deze allemaal opnieuw wanneer je ze live brengt, of gaat dat ergens verloren tijdens het touren, opnemen en het nummer keer op keer horen?
Cathal: Het verrast je. Je hebt dan bijvoorbeeld een nummer al een heel aantal shows gespeeld en misschien verbind je je er niet op dezelfde manier meer mee of je denkt er niet echt bij na, je speelt gewoon de show, en dan op een willekeurig moment komt het allemaal terug; je wordt weer teruggebracht naar die herinneringen. Voor mij is het een beetje in en uit de betekenis van het nummer springen tussen shows, omdat je het zodanig veel speelt en omdat de setlist vol staat met dergelijke nummers. Op een avond is het gewoon dat ene nummer waar je al een tijdje niet aan gedacht hebt, en je wordt teruggebracht naar dat moment. Het is heerlijk.
Op “Words Lost Meaning” horen we je over hoe de woorden ‘I love you’ hun betekenis kunnen verliezen wanneer je weg bent op een lange tour. Is het moeilijk om een dicht sociaal leven te hebben als tourende artiest die amper thuis is?
James: De tour is ons sociaal leven. Wat er ook gebeurt thuis, je weet dat echte vrienden nog steeds echte vrienden zijn. Je hoeft ze niet elke dag of zelfs elke maand te zien om de relatie te bewaren. Dit is eigenlijk gewoon ik die er positief over probeert te doen. (lacht)
Word je dan ooit moe van al dat touren?
Cathal: Het zou kunnen, er zijn periodes geweest waar het eeuwig bleef duren.
James: Ik denk niet dat ik het beu raak, jij ook niet volgens mij.
Cathal: Ja dat is waar, ik denk niet dat ik het vermoeiend vind, ik geniet ervan. Vooral bijvoorbeeld wanneer we naar Amerika konden gaan, je beleeft gewoon allemaal momenten die het de moeite waard maken.
James: En er is een soort ‘madness’ waarin je geraakt. Het is best een interessante mentaliteit waarin je terecht komt wanneer je al een jaar ofzo aan het touren bent.
Cathal: Het is het meest geroutineerd dat ik me ooit heb gevoeld.
James: Ja, je bent volledig geroutineerd binnenin een plaats van volledige orde en absolute chaos tegelijk. Precies alsof je in een wasmachine zit. Het is een mentale uitdaging en ik geniet er wel een beetje van.
Cathal: Ik vind het moeilijker om thuis te zijn. De controle over jezelf houden is moeilijker.
James: Thuiskomen na de tour is het moeilijkste deel.
Jullie hadden ruzie in LA tijdens het opnemen van Blindness, er was even een onzekerheid of er nog een band, laat staan een album, zou zijn. Ga je er gewoonlijk vanuit dat het volgende album gegarandeerd is, of geven jullie jezelf de plaats om het leven in te beelden zonder nieuwe muziek?
James: Het is volgens mij eigen aan de mens om te fantaseren in het algemeen, vooral als iets zo’n groot deel van je leven inneemt. Het is hetzelfde als in een romantische relatie zitten, je fantaseert over hoe het leven zou zijn als die relatie beëindigt of als er iets mee zou gebeuren. Dus ja, van nature doe je dat wel, maar tegelijkertijd is er ook alles wat we als vrienden al hebben meegemaakt, waardoor er niet echt een teken is dat iemand van ons binnenkort zou opgeven.
Welk nummer op Blindness zijn jullie het trotst op?
Cathal: Trotste nummer…
James: Ik weet wat jouw beste werk op het album is.
Cathal: Mijn beste werk? Wat is het?
James: Je gitaarwerk in “Trailing A Wing”.
Cathal: Ja eerlijk gezegd, daar zijn we heel blij mee inderdaad.
James: Dat raakt voor mij precies aan wat de grote, de beste gitaristen doen, en ik denk dat er slechts een paar mensen op aarde zijn die het instrument met zoveel emotie en authenticiteit kunnen bespelen.
Een van de meest indrukwekkende nummers is “Love Of Country”, kun je er wat meer over vertellen?
Cathal: Dat is James’ beste werk op Blindness. Hij las ons het gedicht voor en toen zijn we er eigenlijk niet meteen mee begonnen, maar we wisten allemaal wel dat James eraan zou werken.
James: Het is nogal cliché om te zeggen, maar het is wel zo, dat lied kwam gewoon vanzelf. Ik zat in de repetitieruimte in Dublin te wachten op de rest van de band en ik schreef het gedicht in vijf of tien minuten, en het werd daarna niet meer aangepast. Soms zijn er gewoon momenten die je het vertrouwen in je artistieke kunnen geven en al het werk voelt alsof het je op een manier daar naartoe heeft geleid.
Het is een nummer waar ik trots op ben, want het is iets wat ik al lang wou uitdrukken, maar ik wist niet echt hoe, of ik had nog niet echt bewust gedacht over hoe ik het moest benaderen. Ik groeide op en bleef op een manier altijd gemarginaliseerd in mijn hoofd over gevoelens van patriottisme. Het idee van patriottisme brengt veel schoonheid met zich mee, zoals trots op je cultuur, maar het bevat ook veel nationalistische ideologieën, het idee van de ander en het idee van eigendom over land, wat ik niet helemaal snap door de genetische loterij van waar we geboren zijn en wat dat ook kan betekenen. Op een manier is het een vinger wijzen, ook al zijn mijn gevoelens van algemeen patriottisme in mijn twintigste jaren veel sterker geworden. Ik denk dat ik nu een beter begrip heb van wat het voor mij betekent en dat heb ik samengebracht door het nummer te schrijven. Ik ben trots om Iers te zijn, ik ben trots op onze cultuur en trots dat de cultuur zich kan diversifiëren.
Je sprak over de tekst als een gedicht, dat is iets wat over veel van jullie nummers gezegd kan worden. Is muziek voor jullie een soort uitbreiding van poëzie?
James: Ik denk dat ze een symbiotisch dier zijn, ze zijn de organen van een prachtig wezen en ze bestaan harmonieus, net zoals de onze. Poëzie is interessant, ik vind het de meest geconcentreerde vorm van kunstzinnigheid omdat het de enige kunst is die je volledig in je hoofd kunt vormen. Zelfs als je nu aan een lied denkt, je hoort misschien de hoofdmelodie en je hoort misschien zelfs het hele nummer, maar in zekere zin is het niet zo volledig gevormd als de simpele woorden van een gedicht op een blad papier. Muziek komt dan wel weer met de grote uitbreiding van mogelijkheden met geluid. We hebben geluk dat de drukpers en instrumenten uitgevonden zijn. (lacht)
Staan er nummers op het album die er bijna niet hadden op gestaan?
James: Fucking “Love Of Country”, ik heb ervoor moeten vechten… waanzinnige paar dagen, het stond er bijna niet op. Wat was er nog op het nippertje?
Cathal: “Moonshot”
James: Oh ja heel nipt, die was opgenomen in het laatste anderhalf uur van de opnamesessies.
Cathal: We hadden een compleet andere versie, maar dit is wat het uiteindelijk geworden is.
James: Die hebben we eigenlijk twee en een half jaar geleden al geschreven. De echte blijven nu eenmaal standhouden door de tand des tijds.
Laten we even vooruit lopen op de tijd om af te sluiten. Jullie zijn al voorzichtig begonnen met album nummer vier, kunnen we in de toekomst van The Murder Capital een verdere opbouw verwachten op wat we reeds hoorden, of zou je ooit een volledig andere richting uitgaan?
James: Een van de nummers waaraan we werkten, waar ik heel enthousiast over ben, is heel Pink Floyd-ish. Het had veel meer gaande, waardoor het ook deels uit die wereld werd gehaald, maar het voelde op de een of andere manier toch als iets dat op Wish You Were Here zou kunnen staan.
Cathal: Ik denk niet dat we echt toegewezen zijn aan één bepaalde klank of stijl. We hebben allemaal persoonlijke dingen met onze identiteit en de muziek, de echte klank verandert behoorlijk wat, maar dat is er deel van. Ik denk dat we van die vrijheid houden. De identiteit van het album gaat samen met wat we in die tijd meemaken in ons leven, de plaat representeert dan die periode. We zouden nooit iets op een album zetten als het misplaatst voelde, daar komt de samenhang bij ons vandaan. Als het goed voelt voor een nummer zouden we misschien wel eens terugkeren naar bepaalde dingen die we eerder al gedaan hebben, maar we staan zeker altijd open voor nieuwe dingen. Dat is wat het spannend houdt.
James: Na When I Have Fears wouden we grote veranderingen maken, maar zo voelt het nu niet meer voor mij. Ik zou nu graag het gesprek gewoon verderzetten waar we met Blindness geëindigd zijn. Het voelt ook als een open einde, het kan eender wat zijn, maar er is momenteel wel iets aan het gebeuren in onze kunstzinnigheid, denk ik.
Blindness verschijnt deze vrijdag, op 13 mei komt The Murder Capital het album live voorstellen in de Ancienne Belgique.
