Dean Lewis @ Vorst Nationaal: Oneindige voorraad aan plectrums

Wie last heeft van een winterdipje, kan zich misschien herkennen in de ballads van Dean Lewis. De Australiër verovert momenteel de wereld met hits zoals “Be Alright” en “How Do I Say Goodbye”. Zelf geeft hij toe dat zijn nummers nogal droevig klinken, maar net door zich op die manier bloot te geven weet hij miljoenen harten te veroveren. Vorig jaar kwam er nog een album genaamd The Epilogue bij, en dat is meteen ook de naam van zijn huidige wereldtournee. Aangezien hij zijn show in Parijs nog moest annuleren wegens ziekte, was het de afgelopen dagen spannend afwachten of hij er ging geraken. Gelukkig kondigt hij de dag zelf nog aan op Instagram dat hij er weer klaar voor is.

Openen doen we met de Portugees-Canadese Sofia Camara. De twintigjarige is een superster in wording, en lijkt dat zelf ook wel te beseffen. Ze staat er namelijk ontspannen bij en heeft maar één nummer nodig om het publiek helemaal mee te krijgen. Bijgestaan door een toetsenist en een gitarist brengt ze haar emotionele anthems, en soms vertelt ze daar tussendoor het verhaal bij. Handgeklap na de eerste minuut, en terwijl de zaal nog rustig aan het volstromen is, worden spontaan de eerste zaklampjes al bovengehaald. Het publiek is dus al mee zonder dat daar veel aansporing van de artiest voor nodig is. Toch besluit Sofia Camara er nog een schepje bovenop te doen. Haar nummer “Here We Go Again” is nog niet officieel uitgebracht, maar zo’n achtduizend Belgen kennen het alvast vanbuiten. Ze leert het publiek stap voor stap hoe de tekst van het refrein gaat, en uiteindelijk is het aan hun. Die prachtige stem van de artiest is toch iets aangenamer om aan te horen dan al dat gekrijs door elkaar, maar goed. Ze speelt dan ook even een fout nootje op haar gitaar om aan te tonen dat niet alles perfect hoeft te zijn. Uiteindelijk is het nog aan haar grootste hit “Who Do I Call Now? (Hellbent)”. Haar geweldige stem en prestatie vol zelfvertrouwen laten blijken dat ze hier evengoed haar eigen show verdient.

Het is duidelijk dat Sofia Camara en Dean Lewis al een tijdje samen op tournee zijn, want ze beginnen zelfs elkaars trekjes over te nemen. Het constante handjesgezwaai tussen het zingen door dat we bij het voorprogramma zagen, is bij de hoofdact nog een graad erger. Niet dat het stoort, maar na een tijdje lijkt het wel een beetje op een vreemde tik. Ongetwijfeld wel leuk voor de fans op de eerste rij die zich rechtstreeks aangesproken voelen. De jonge meisjes meer vanachter in de zaal zien dat en doen extra hun best om ook wat aandacht van Dean Lewis vast te krijgen. Oordopjes waren handig geweest. Niet voor de muziek, wel voor de fans die de longen uit het lijf schreeuwen na zowat elke zin die de singer-songwriter tussen de nummers door uitspreekt. Ook de bandleden worden warm onthaald. Bij “All I Ever Wanted” krijgt de pianist zijn moment, want hij mag het tweede refrein zelf zingen. In hetzelfde nummer ruilt de vrouw achter de toetsen voor even haar keyboard in voor een viool. Dean Lewis is een performer in hart en nieren, maar zorgt ervoor dat de mensen rondom hem ook de aandacht krijgen die ze verdienen.

Voor het zevende nummer neemt hij uitgebreid de tijd om de bordjes in het publiek te lezen. Als resultaat krijgen twee fans een gelukkige verjaardag toegewenst, worden er heel wat gitaarplectrums uitgedeeld, en schrijft hij het woord “Hurtless” op iemand zijn arm, waarbij de pen-inkt later zal worden omgezet in tattoo-inkt. Dean Lewis besluit dan ook maar om zijn gelijknamige nummer als volgende te spelen. Opnieuw eentje vol hartpijn, die hij zingt alsof hij het allemaal net heeft meegemaakt. Vol passie haalt hij moeiteloos elke noot, met een mooie dynamiek tussen de rustige momenten in het nummer en het einde waar alle euforie losbarst. Meer van hetzelfde bij “Chemicals”, waarbij hij zichzelf eerst op akoestische gitaar begeleidt, alvorens die vanaf een best grote afstand in de handen van een assistent te gooien. Even later is het aan de recente radiohit “With You”. De zanger weet ons te vertellen dat hij dit nummer eigenlijk voor Rihanna schreef, maar het zijn persoonlijke favoriet was. Toen bleek dat Rihanna het dan toch niet ging gebruiken, besloot hij het gewoon zelf uit te brengen.

De pianist die qua uiterlijk aan John Lennon doet denken dankzij zijn rond brilletje, kreeg dus al eerder zijn momentje. Wat later in de show is het ook aan de drummer, die een zieke solo gooit. Letterlijk, want hij heeft wellicht hetzelfde virus als Dean Lewis te pakken. ‘He’s almost dying, but he’s pushing through for you guys’, aldus de Australische zanger. Die dame op het podium kan dan niet achterblijven, en met een emotionele vioolsolo leidt ze hitsong “Half A Man” in. Daarvoor krijgt ze een heel podium voor zichzelf, want de rest van de band en de hoofdartiest verlaten het toneel in lichte looppas. Een beetje vreemd, maar een minuutje later wordt alles duidelijk. De koppen van het publiek draaien allemaal naar achter, en daar verschijnt Dean Lewis in de schijnwerpers, midden in de tribune. Hij zet zich nu achter de piano die daar klaarstaat, om zichzelf te begeleiden voor “Half A Man”. De multi-instrumentalist laat zien dat hij barst van het muzikaal talent. Zelfs in een kleinere setting slaagt hij erin om zijn ballads groots te doen klinken. De enorme kracht in zijn stem heeft daar alles mee te maken. Hierna komt de band er ook bij, en ze voelen zich comfortabel zo tussen de stoeltjes. Zelfs van hieruit worden er gitaarplectrums aan de mensen uitgedeeld. Ze spelen nog “The Last Bit Of Us” en “Trust Me Mate”, voordat het welletjes is geweest en ze door de hallen van de arena weer naar het podium lopen.

Eenmaal daar aangekomen is het tijd voor “Waves”, een lied dat niet van een leien dakje loopt. Dean Lewis begint zijn eerste strofe met de gitaar weer in de hand, maar wordt al snel gestopt. Iemand in het publiek is flauwgevallen en moet uit de zaal gedragen worden. Nieuwe poging dan, maar opnieuw geraakt hij niet tot aan het refrein. De fans wijzen met hun lichtjes om aan te geven dat het nummer alweer moet wachten. Slachtoffer nummer twee wordt in veiligheid gebracht, en dan kan hij er eindelijk echt aan beginnen. Ook tijdens deze derde keer spat de energie er vanaf, al roept hij wel de hulp van het publiek in om het refrein te zingen. Uiteindelijk zweert de entertainer nog op zijn leven dat dit zijn favoriete show ooit is. Zou het voor één keer dan echt waar zijn? Voor hem alleszins een reden om nog maar eens een handvol plectrums uit te delen. De plectrumindustrie is booming tijdens deze tournee. Voor zijn laatste nummer “How Do I Say Goodbye” worden er wat beelden geprojecteerd van hemzelf als baby en zijn vader die tegen kanker vecht. Als de traantjes eerder nog niet aan het rollen gingen, doen ze dat nu zeker wel. Nog even een Belgische vlag erbij voor bisnummer “Be Alright”, werkt altijd! Het ene nummer nog depressiever dan het andere, maar zijn performance was dat gelukkig niet. Ondanks dat veel van zijn liedjes op elkaar lijken qua productie, weet hij zijn show interessant te houden en blijft hij ons verrassen met nieuwe onverwachtse wendingen. Allemaal leuk, maar hij laat vooral zien dat hij een steengoede artiest is. Dean Lewis palmt een volle arena volledig in, en laat zich van zijn meest charismatische kant zien.

Facebook / Instagram / Website

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Empire
Hold Of Me
Memories
7 Minutes
All I Ever Wanted
Cold
Hurtless
Chemicals
Stay Awake
I Hate That It’s True
With You
That’s So True (Gracie Abrams cover)
Half A Man
The Last Bit Of Us
Trust Me Mate
Waves
All Your Lies
Iris (The Goo Goo Dolls cover)
How Do I Say Goodbye