God, red nu ‘ns ’n underdog. Lees de vorige zin gerust eens achterstevoren. Trevor Powers, de bezieler van Youth Lagoon, zit aan zijn vijfde studioalbum ondertussen. Netjes om de twee jaren bracht Powers in 2011, 2013 en 2015 drie platen uit en dan werd het windstil in de thuisstudio van de Amerikaan uit Boise, Idaho. De man had maagklachten, kreeg medicijnen voorgeschreven en was prompt zijn stem volledig kwijt. Niets kwam nog uit het strottenhoofd en pen en papier werden zijn metgezellen om te communiceren. Een knoert van een depressie volgde, maar hij kroop weer uit het dal, zijn stembanden masseerden zijn keel opnieuw en Powers werkte terug ijverig door aan zijn mooie oeuvre. Nu toegegeven, volledig windstil bleef het niet in de huiskamer van Trevor Powers omdat hij onder eigen naam toch nog twee lp’s, Mulberry Violence en Capricorn, uit zijn mouwen schudde.
Als we met het mes op de keel een muziekgenre zouden moeten kiezen om zijn catalogus te bestempelen en om zo een gewisse dood te slim af te zijn, zouden we bij de singer-songwriter durven gaan voor dreampop. Dit dekt de lading echter helemaal niet. Als een volleerde octopus laveren de tentakels van de man naar stijlen zoals jazz, techno, rock, funk en nog veel meer. Het is nooit overdadig, maar in heel veel van zijn songs horen we regelmatig accenten en toetsen van andere genres. De artiest is heel subtiel in het componeren, verwerken en produceren van zijn melancholische, bijna surrealistische muziek. Verwacht je bij Youth Lagoon gerust aan een totaalpakket. Powers heeft een uiterst sterk gevoel voor mode en kunst en we kunnen uren naar foto’s kijken van de man. Hij ziet er altijd zo fantastisch cool uit en daar zijn we stiekem een beetje jaloers op. Het is een loner met een ontzettend gevoel voor originele creativiteit. En dat stroomt ook allemaal door in zijn composities.
Meer dan een dik jaar hebben we ongeduldig gewacht op het verse album en we trappen af met “Neigborhood Scene”. We horen nog steeds dat de stemplooien van de man ooit in staking zijn gegaan, maar het maakt het hese en lispelende stemkarakter bij Powers alleen maar mooier en ja, zelfs zachtmoediger. Een constante op de plaat zijn de geluiden van lachende families die vereeuwigd werden op camcorders uit een vervlogen tijdperk. In de vorige eeuw werden werkelijk alle familieleden en buren uitgenodigd om dit soort handycamfilmpjes tot vervelens en brakens toe te bekijken en te bejubelen. Ook op “Speed Freak” horen we dit terug en het is niet de laatste keer. Op dit nummer bewijst de artiest dat hij zonder verpinken schijven kan schrijven die het publiek zonder aarzelen zal aanvaarden op grote ravefeesten. We verraden nu al graag dat “Football” de allermooiste song is op dit surrealistische muziekvehikel. De helft van de meer dan twee miljoen streams staan gebeiteld op ons ip-adres. Luister gewoon eens aandachtig naar het woordje ‘me’ dat regelmatig in het ijle zijn opwachting maakt. Het klinkt gewoon buitenaards, alsof er een tweelingplaneet is waar alles en iedereen gewoon gelukkig is en waar kleinere dieren geen voedsel zijn voor de hogere soorten in de wereld van de fauna. Bloedmooi!
Vier singles had Powers al gedeeld met deze en misschien die andere planeet en “Lucy Takes A Picture” was daar eentje van. We vinden dit het meest dansbare nummer van de 33-toerenplaat, maar we dansen dan wel houterig en met de ogen toe, ons volkomen onbewust dat er nog ander leven is in dit universum. Youth Lagoon durft ook funky te zijn, hij durft ook jazzy te zijn en dat horen we terug in songs zoals “Seersucker” en “Perfect World”. Bij veel fantastische dreampopbands blijf je steken en stokken bij dat ene genre, maar zoals we al schreven durft Trevor Powers zijn muzikale grenzen te verleggen.
“Canary” klinkt lekker zomers en er worden zelfs trompetten in verwerkt. De man is een doe-het-zelver en componeert thuis zijn muziekstukken en we merken dat hij heel veel oog heeft voor detail. Daarom zit de plaat vol met die minigeniale vondstjes zoals die trompetjes in dit nummer. Op “Parking Lot” krijgt het gezin dat op de wazige camcorderbeelden staat weer de overhand en misschien zullen luisteraars dit een tikkeltje irritant beginnen vinden. Wij vinden echter dat het een stuk van de ziel is van de hele plaat; de ziel van een man die in zijn Amerikaanse, houten huis met zijn planken portiek vol splinters ideeën uitbroedt om met de mensen die willen luisteren te delen. Volgens ons is Powers een nachtuil die ’s morgens graag de zon ziet opkomen over de weidse vlakten van Idaho en dat gevoel wil vastleggen en uitstrooien als een zandmannetje. Volgens de albumtitel droomt de singer-songwriter zelden of nooit, maar laat ons goed beseffen dat Powers wel hele droomwerelden creëert waar we gewoon van mogen genieten.
De laatste song op het album heet meer dan toepasselijk “… Home Movies (1989-1993)”. Powers laat de slang uiteindelijk in haar eigen staart bijten en verbindt het beginpunt en het eindpunt met elkaar. De cirkel is grillig, heeft verschillende kleuren en wordt dik en dun. De cirkelpunten raken elkaar net op tijd, alsof Powers een nieuwe big bang heeft uitgevonden. Het mooiste en belangrijkste is evenwel dat de cirkel gewoon rond is. Idaho heeft als staatsslogan ‘Esto Perpetua’, wat zoveel wil zeggen als dat alles eeuwig mag duren. Voor ons is Rarely Do I Dream een tijdloze, dus eeuwigdurende plaat geworden. Powers heeft het motto van de ‘Gem State’ goed begrepen, omarmd en verwerkt in prachtige composities.
Op 18 juni passeert Youth Lagoon de Belgische douane om onverwijld naar Antwerpen gebracht te worden waar Powers en zijn band zullen optreden in Trix. Een dag op onze kalender werd zelden roder ingekleurd. God red nu ‘ns ’n underdog! Het is gelukt.
Facebook / Instagram / Website / X
Ontdek “Football”, ons favoriete nummer van Rarely Do I Dream, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
