Cage The Elephant @ Ancienne Belgique (AB): Geen tralies tegen gewassen

Een concert zien van Cage The Elephant op Belgische bodem is een zeldzaamheid, een concert van Cage The Elephant zien in een concertzaal van Belgische bodem zowaar nog meer. Voor de tweede keer nog maar speelden de Amerikanen in een Belgische zaal en voor de tweede keer was dat in de Ancienne Belgique, al was het toch alweer van 2011 geleden. Sindsdien is de band er alleen maar groter op geworden in eigen land, maar een grote doorbraak in België is er vooralsnog niet. Wel was de Ancienne Belgique lang op voorhand uitverkocht en toonde de groep ook aan waarom dat meer dan terecht was.

De gezusters Crowe mochten de eerste support voor hun rekening nemen. Als Girl Tones maken ze smerige rockmuziek waarbij de gitaren toch al eens vettig uit de hoek durven komen. Het is allemaal niet vernieuwend en de clichés waren ook nooit ver weg, maar aan attitude en lef was er wel geen gebrek. Zo konden ze heel stevig uithalen eens de gitaren volledig uit de bocht mochten gaan en was er ook ruimte voor introspectie. Op die manier kregen ze met zijn tweetjes wel heel wat mensen mee, al zal het niet door hun vernieuwende muziek geweest zijn.

Dan was Sunflower Bean er toch net iets beter mee weg als support. De band bracht al even smerige rockmuziek, maar er zat net iets meer eigenheid in en vooral de muzikaliteit was veel straffer. Het drietal stelde alvast hun nieuwe plaat voor die op 25 april verschijnt. Daaruit hoorden we donkere rockmuziek met een groovy kantje zoals Wolf Alice dat ook zo goed voor elkaar weet te brengen. De band had in een halfuur ruimte voor straffe gitaarsolo’s, harde uithalen en vooral heel veel identiteit. Frontvrouw Julia Cumming is iemand die er staat en zich ook perfect kan presenteren als iemand die weet waar ze mee bezig is, terwijl gitarist Nick Kivlen altijd met de beste solo’s weet uit te halen. Zo was er op het einde een heuse uitbarsting waar iedereen nog even van moest bekomen. En die nieuwe plaat, die zal iedereen na deze show zeker wel beluisteren.

Cage The Elephant had geen grote productie nodig om het podium van de Ancienne Belgique meteen in te palmen. Slechts enkele grootse lichten en natuurlijk de vele muzikanten in de band waren genoeg om de zaal mee te krijgen. En dan moest de muziek natuurlijk gezwind volgen, wat het ook deed. “Broken Boy” zette de zaal meteen in lichterlaaie door de energie waarmee het werd gebracht. Het viel ook al meteen op dat de toeschouwers er meer dan zin in hadden, want er waren al heel wat mensen klaar om hun stembanden te smeren en zelfs rustig mee te dansen.

Die sfeer zou gedurende de rest van het concert alleen maar groter worden, want de manier waarop Cage The Elephant zijn set strak afwerkte, die manier werkte aanstekelijk. Frontman Matt Shultz was eerst nog getooid in een lederen vest met muts om die na drie nummers toch uit te doen en enkel de muts op te houden. Zijn coolness werkte aanstekelijk bij de muziek die vanaf dan alleen enthousiasme zou krijgen. Zo werd er bij “Good Time” heel aanstekelijk in het rond gezwierd, terwijl “Cold Cold Cold” toch voor heel wat springende mensen zorgde.

Waar de energie nu helemaal goed zat in de zaal, zorgde de band wel even voor een rustmomentje door iets meer smooth liedjes te spelen. “Neon Pill” werd zo een prettig, meezingbaar liedje, terwijl “Social Cues” het vooral moest hebben van de extreem enthousiaste frontman. Het was weliswaar een stilte voor de storm, want met “Mess Around” ging de vlam volledig in de pan. De band brak uit zijn kettingen en liet de gitaren wild in het rond ronken. Dat “Ain’t No Rest for the Wicked” niet veel later voor nog meer enthousiasme zorgde, konden we enkel maar omarmen.

De band had zijn set dan ook uitstekend opgebouwd door de iets meer agressieve songs te laten volgen door rustpuntjes, maar nooit volledig de energie uit de set te laten gaan. Met zes en soms zeven muzikanten op het podium was er ook altijd iets om te bekijken en iedere muzikant zorgde ervoor dat de songs voller en intenser klonken. Afsluiter van de reguliere set, “Sabertooth Tiger”, gaf nog een kopstoot aan iedereen, waarna er met heel veel dankbaarheid werd afgesloten. De gitarist besloot zelfs zijn gitaar aan het publiek te schenken, zoveel euforie was er wel aanwezig.

De bisronde was er eentje waarbij de winst voor de band gewoon omarmd werd. “Back Against The Wall” gaf nog een streepje agressie waarna “Shake Me Down” voor nostalgie moest zorgen en “Cigarette Daydreams” een groot meezingmoment voor zich kreeg. Uiteindelijk was “Come A Little Closer” het verwachte orgelpunt met de grootste moshpit tot dusver, de meeste crowdsurfers tot dusver en natuurlijk het grootste meebrulmoment tot dusver. Cage The Elephant is duidelijk niet vergeten door het Belgische publiek en dat konden de heren nu met hun eigen oren en ogen ervaren, waardoor ze het zelf ongetwijfeld ook niet snel zullen vergeten. De band speelde een extreem strakke set die voorbij was voor we het wisten, en waarbij de dankbaarheid groot was en de energie nog groter.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Broken Boy
Cry Baby
Spiderhead
Too Late to Say Goodbye
Good Time
Cold Cold Cold
Ready to Let Go
Neon Pill
Social Cues
Halo
Mess Around
Trouble
Ain’t No Rest for the Wicked
Skin and Bones
Rainbow
Telescope
House of Glass
Sabertooth Tiger