Oscar and the Wolf @ Sportpaleis: Homecoming King

Hoe zou het tegenwoordig met de man achter de façade gaan? Het is een gevoel dat je bekruipt tijdens de overvolle tramrit naar een zo goed als uitverkocht Sportpaleis. Hoe gaat het met Max Colombie, de man achter het podiumbeest, na de vrij bewogen periode die hij achter de rug heeft? Toen Colombie begin vorig jaar zijn aura van mysterie liet vallen en zijn Instagram omtoverde tot een haast voyeuristische inblik op zijn worsteling met verslavingsproblematiek, zorgde dat voor een kleine schokgolf. Ook het interview dat Colombie met zijn mama gaf om het open te hebben over een heftige periode van verslavingen en innerlijke demonen, hakte er in. Uiteraard waren er kwatongen die op sociale media zich van hun meest cynische kant lieten zien, door luid te roeptoeteren dat het wel heel toevallig was dat de openhartigheid gepaard ging met de release van een nieuwe single. Dat een artiest als Max Colombie zich echter van zijn meest fragiele kant liet zien, en verslavingsproblematiek even een gespreksonderwerp maakte, vonden wij een moedige zet.

Desondanks blijft Oscar and the Wolf een van de populairste acts van ons land, wat ervoor zorgde dat de band niet enkel erg geslaagde passages op zomerfestivals als Vestrock, Dour en de Lokerse Feesten mocht beleven, maar ook toe kon werken naar twee Sportpaleizen. Dat Oscar and the Wolf er nauwelijks twaalf uur voor nodig had om de grootste arena van ons land te vullen, zorgde ervoor dat er vlot een tweede datum mocht worden geprikt. Dat die niet volledig uitverkocht werd en deze openingsavond het dus met een afgesloten bovenring moest doen, mocht de pret in elk geval niet drukken. Hoe je het ook draait of keert, een Sportpaleis blijft voor een Belgische band toch een bijzonder monument om te beklimmen. Na weken van touren in kleinere zalen in steden als Praag, Berlijn, Parijs en Londen, stonden Colombie en zijn band dan ook klaar voor een heuse homecoming match op het hoogste niveau.

Voor de wolf en zijn roedel het podium zouden inpalmen, mocht Martha Da’Ro de rode loper uitrollen. Een support verzorgen is zelden een dankbare taak, al zeker niet in een immens Sportpaleis dat zich traag aan het vullen is. Openen in deze mastodont met een niet al te aandachtig publiek is dan ook altijd een opgave. Toch wist Martha Da’Ro iedereen die mee wilde gaan in haar love experience moeiteloos te charmeren door eigenzinnig haar ding te doen. Het geluid van Martha was het ene moment frêle en theatraal, beter passend bij een club dan een arena, om vervolgens groots uit de hoek te komen. Je snapte dan ook waarom de Brusselse met Angolese roots als opener voor Oscar and the Wolf was gecast. Dat de zangeres moeite had om de volledige arena te bereiken, lag dan ook geenszins aan haar performance. Het duistere “Mr Fear” voelde als een dreunende parel voor de zwijnen, terwijl een moment later de kilte in het Sportpaleis even vervangen werd door lokale zwoelheid. Ook nummers als “STFU” wisten de nodige indruk te maken op wie wilde luisteren, en zo wist Martha met behulp van haar strak spelende bandleden toch behoorlijk goed haar stempel te drukken. In ongunstige omstandigheden toch vrij goed weten te imponeren met behulp van donkere songs en uitdagende attitude, Martha Da’Ro bewees dat het kan.

Dat Max Colombie een flair voor dramatiek heeft, is een binnenkopper via de deklat. Het hoefde dan ook niemand te verbazen dat Oscar and the Wolf er iets na negen met de nodige pathos aan begon. Een gigantische kubus met led-schermen waar een introfilmpje op werd geprojecteerd, introduceerde Max, die geflankeerd door zijn bandleden en de nodige licht- en rookeffecten bovenop het gevaarte verscheen. Klaar om de strijd aan te gaan om de harten van een Sportpaleis te winnen. Pathos kan al snel overhellen naar iets pathetisch wanneer je niks hebt om daar tegenover te zetten. Oscar and the Wolf heeft echter meer dan genoeg sterke troefkaarten om uit te spelen, wat ervoor zorgde dat er met “Warrior” meteen een banger in de strijd gegooid kon worden. De opzwepende drumbeat van dat nummer liet het concert op een wolk openen waar ook “Shell” behoorlijk van kon profiteren. Tekstueel flirt het nummer haast met banaliteit, maar het dromerige karakter dat bepalend is voor het geluid van de band wist het Sportpaleis in te palmen. Oscar and the Wolf nam het publiek al in het begin dus vol zelfvertrouwen bij de hand om hen van de euforie van de high naar de melancholie van de ontwakende droom te begeleiden.

Met “The Game” leek Colombie nog een versnelling hoger te schakelen en wederom een ander facet van zijn band op het Sportpaleis los te laten. De dreunende bassen van de intro mikten op het hart, de ziel en de benen en culmineerden in een heerlijk zwoele versie van de geliefde hit. De vocale uithaal aan het einde van het nummer voelde spectaculairder aan dan de confetti die het moment vergezelde. Als een sterk begin de maatstaf voor een goed concert was, dan was Oscar and the Wolf vertrokken voor een zegetocht. De nieuwe langspeler TASTE werd weliswaar niet overal even genereus onthaald, maar dat een single als “Angel Face” een weg naar het hart van de fans vond, viel niet te ontkennen. Dat Max Colombie naast een sterke entertainer ook vocaal erg krachtig uit de hoek kan komen, werd eveneens nog eens in de spotlights gezet tijdens de apotheose van de single die vorig jaar zijn comeback markeerde.

Het stond in de sterren geschreven dat Oscar and the Wolf het verschroeiend hoge tempo, dat ook met “Breathing” verder werd gezet, niet zou kunnen volhouden. In dat opzicht voelde “High Life” als een kleine terugkeer naar de realiteit. Wanneer het plaatje klopt bij deze band, dan klopt het volledig en dompel je je onder in de fantasie. Een nummer als eerdergenoemde voelde echter te veel als het volgen van de geijkte formule. Het had de hoekige beats en de zwoele stem van Colombie, maar het heilige vuur ontbrak. Het klonk als een kabbelende, verwaterde versie van Oscar and the Wolf. Het resulteerde in de aandacht van het publiek die even begon te verslappen. Ook het titelnummer “Taste” kon de meubelen niet redden in de arena. Op plaat is het een introspectief, klein nummer dat drijft op toetsen en de weemoedige zang van Max Colombie, in het Sportpaleis verdronk het echter in een zee van pathos, die sommige bezoekers naar de dranktoog liet drijven. Je voelt dat het nummer iets betekent voor Colombie, maar de beoogde impact bleef uit.

Dat zelfs sterren even wat doffer kunnen schitteren is een gegeven, maar gelukkig is zoiets vaak van tijdelijke aard. Toen het wondermooie “Princes” haar intrede in het Sportpaleis maakte, werden we er meteen weer aan herinnerd hoe indrukwekkend gelaagd het geluid van deze band kan zijn. Een nummer of twee was Oscar and the Wolf het publiek even kwijt, maar dat dipje lag in de achteruitkijkspiegel toen het optreden duidelijk de volgende fase inging. “You’re Mine” en “Spill My Liquor” fungeerden als een dansbare tweeling die het Sportpaleis wist om te toveren tot een dromerige club. “Strange Entity” ontpopte zich na al die jaren nog steeds als een zoete suikerspin waar je wat graag je tanden in zet, en “On Fire” en “Fever” waren haast synoniem voor de temperatuur bij het publiek dat hit na hit werd opgepookt. Dat de nummers extra kracht werden bijgezet met strakke belichting, kleurrijke visuals en gewaagde choreo door de dansers, voelde als de kers op de taart.

Max Colombie was duidelijk in zijn element met het publiek dat meeging in zijn aanstekelijke koortsdroom, en leek even boven zichzelf uit te stijgen met de sensuele euforie van “Nostalgic Bitch”. Dat het naadloos aansluitende “Obsessed” de allure van een B-kantje had, kon de impact van de krachttoer die het voorbije halfuur was niet eens meer drukken. Na een laatste interlude was het dan ook tijd om het laatste blokje van het concert in te duiken en met een krachtige ontlading af te sluiten. “Joaquim” was uiteraard uitermate geschikt om de eerste zet te doen. Het was haast onmogelijk om door de dramatiek van het lied en de bevlogen performance van de band geen kippenvel te krijgen bij dit haast perfecte staalkaartje voor het geluid van Oscar and the Wolf. Waar “Taste” eerder nog ietwat de mist in ging door te klein te spelen in de arena, lukte het “Ghost of You” wél om breekbaar en intiem het grote Sportpaleis te bekoren. De lichtjes van de smartphones waren dan ook oververdiende extra sfeersterretjes die het donkere Sportpaleis deden schitteren. Met “James” bleek de tijd aangebroken om dat euforische slot te manifesteren. De zang van Max werd zo mogelijk nog dromeriger en zwoeler, terwijl het nummer zich gestaag liet opbouwen naar een slot dat stukken intenser aanvoelde dan het op plaat ooit deed. Soms voelt een beklijvende outro spectaculairder aan dan alle confetti van de wereld.

“Oh Boy” voelde op die manier wat als een atypische afsluiter. Een ietwat overbodige slotsong na de euforie die “James” te bieden had. Het voelde tegelijk echter als een welverdiende overwinningsronde voor Max Colombie en zijn band, die in het Sportpaleis bewezen dat Oscar and the Wolf, wars van alle controverses, nog steeds een band van absolute wereldklasse is. Hoe het tegenwoordig met Max Colombie als mens gaat, is ook voor ons nog steeds koffiedik kijken, maar met Oscar and the Wolf gaat het indrukwekkend goed. Op de eerste van twee avonden in het Sportpaleis toonde de band dan ook dat het niet de manier waarop je struikelt is die telt, maar hoe je terug rechtop krabbelt. Oscar and the Wolf stond er, vol zelfvertrouwen, op weergaloze wijze.

Oscar and the Wolf is deze zomer headliner op Pukkelpop. Zowel de dagkaarten voor vrijdag 15 augustus alsook de combitickets zijn reeds de deur uit.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Warrior
Shell
The Game
Anngel Face
Breathing
High Life
Taste
Princes
You’re Mine
Spill My Liquor
Strange Entity
On Fire
Fever
Nostalgic Bitch
Obsessed
Joaquim
Ghost of You
James
Oh Boy