Descendents @ Trix Zaal: Live fast, die old

©CPU – Nathan Dobbelaere (Archief)

‘Live fast, die young’, het punkcredo bekte net iets vlotter aan het begin van de jaren tachtig. Keith Morris schreeuwde uit hoe een hele generatie zich voelde; kwaad, hopeloos en onbegrepen. Dik veertig jaar later is de wereld niet per se een betere plaats geworden, en de boodschap van toen is nog steeds brandend actueel. Waren de heren van Negative Approach, Circle Jerks en Descendents toen nog flukse twintigers, dan zagen we gisterenavond in Trix een gezelschap bonte zestigers. Misschien met wat meer grijze haren dan toen, maar nog steeds met de eeuwige jeugdigheid fel brandend binnenin. Er bestaat niet zoiets als een punkrock pensioenplan, dus de enige weg is doordoen tot ze erbij neervallen.

Antwerpen en files: het is een combinatie zoals punk en pintjes – ze gaan perfect hand in hand. Wanneer we binnen wandelen, is Negative Approach al vakkundig de muren aan het slopen. Zanger John Brannon leek wel het punkbroertje van Nick Cave; groot en rijzig, maar met een shot adrenaline die uit zijn oren spoot. In een half uurtje ramde ze een twintigtal nummers door de speakers, een genadeloos salvo van rauwe punksongs. Links en rechts was er wat beweging in het publiek, maar zeker niet zoals in de hoogdagen waar de ambulances op en af reden tijdens hun shows om de slachtoffers weg te voeren.

Vervolgens betraden de Circle Jerks het podium, een band die met een bijna luchthartige speelsheid hun furieuze mini-anthems de zaal in slingerde. Keith Morris, de onvermijdelijke oude vos van de Californische punk, bleek nog steeds de charmeur en orator van weleer. Hij liet zich niet afremmen door de jaren die verstreken waren, al stond zijn liefdevolle monoloog over de roots van de scene in schril contrast met de rauwe oprispingen die uit zijn strot vlogen zodra de muziek losbarstte. Elk bandlid kreeg een introductie met een staat van dienst, want Circle Jerks is en blijft een cultband. Greg Hetsons gitaarspel was messcherp en vuurgevaarlijk, alsof hij elk akkoord sneed uit een brok pure agressie.

De pit brak open, een draaikolk van grijze baarden en jong bloed, al werd het momentum telkens onderbroken door korte intermezzo’s. Morris grapte dat de set in blokken werd gespeeld om adem te kunnen halen – niet geheel verrassend voor een 69-jarige punkveteraan. Hits als ‘Wild In The Streets’ en ‘Live Fast, Die Young’ kregen de zaal moeiteloos mee, maar klonken net iets te gepolijst, iets te braaf. En net dat misten we; de rauwe urgentie en de nietsontziende furie van vroeger.

Descendents mocht de avond afsluiten en bewees dat ze niet alleen de meest invloedrijke, maar ook de meest tijdloze band van de avond waren. Vanaf de eerste tonen van ‘Everything Sux’ schoot Trix in een kramp. Waar de moshpits eerder beperkt bleven, trokken ze zich nu wagenwijd open. Ook de eerste crowdsurfers lieten niet lang op zich wachten. Anderhalve minuut duurde het openingsnummer, maar dat was genoeg om de zaal om te toveren tot een broeierige, dampende chaos. Nam Circle Jerks nog iets meer tijd tussen de songs, dan liet Milo er met zijn bende geen gras over groeien. De ene song was nog niet gedaan of de andere vloog ons al om de oren. Het was een perfecte balans tussen snelle technische oude songs en melodieuze ‘nieuwere’ nummers.

Alles zit in hun repertoire; liefdesliedjes ‘Without Love’ en ‘Nothing With You’, snelle politiek geladen punkrock zoals ‘Merican’, experimentele songs als “Van” en natuurlijk classics als ‘Hope’ en ‘Suburban Home’. Stuk voor stuk werden ze met een strakheid gebracht van een jong veulen. Drummer Bill Stevenson is niet enkel een punklegende, hij is daarnaast een steengoeie drummer. Terwijl gitarist Stephen Eggerton en bassist Karl Alvarez qua strakheid niet moeten onderdoen, maar ook nog eens de gekste riffs uit hun gitaren toveren. Dirigent van dienst, frontman Milo Auckerman, praatte het geheel aan elkaar met grapjes en gerichte oneliners. Dit maakt van Descendents anno 2025 nog steeds een van de beste punkbands op de planeet en liet niet na dit nogmaals te tonen in Trix.

Wat Negative Approach bracht in brute kracht, Circle Jerks in venijnige speelsheid en Descendents in melodische melancholie, was samen een tijdcapsule en een viering van punk in zijn puurste vorm. Drie bands die de grenzen van ouderdom trotseerden en bewezen dat de essentie van punk niet in de jaren, maar in de houding zit.

Setlist:

Everything Sux
Hope
I Don’t Want to Grow Up
Victim of Me
I Wanna Be a Bear
Rotting Out
My Dad Sucks
‘Merican
Clean Sheets
Myage
Without Love
Nothing With You
No Fat Burger
Silly Girl
When I Get Old
Coffee Mug
On Paper
Van
I’m Not a Punk
Thank You
Weinerschnitzel
Bikeage
I’m the One
I Like Food
Coolidge
Good Good Things
Feel This
Suburban Home
Smile