Knocked Loose @ Ancienne Belgique (AB): Gebroken kruisen

Wie graag de audiovisuele representatie voor ‘bruut’ wil opzoeken, zou zomaar eens bij een nummer van Knocked Loose kunnen uitkomen. Het vijftal uit Kentucky heeft sinds zijn oprichting in 2013 voor heel wat herrie en furore gezorgd. Die organische groei bracht de mannen van de kleine zalen tot aan de top van de hardcorescene. Hun relevantie beperkt zich daarbij niet alleen tot de niche, want met hun recentste album You Won’t Go Before You’re Supposed To sleepten ze zelfs een felbegeerde Grammynominatie in de wacht. Een redelijk straffe prestatie, zeker als je bedenkt dat ze door al die jaren gewoon trouw aan zichzelf zijn gebleven en de muziek zijn blijven maken waar ze zelf voor de volle 100 procent achterstaan. Deze zomer mogen ze hun koud kunstje op het hoofdpodium van Graspop brengen en daarbij hopen we vooral dat ze daar in Dessel een goede verzekering hebben afgesloten, want Knocked Loose komt alles en iedereen slopen. Gisteren haalde de band alvast de staalharde sloophamer boven om een uitverkochte Ancienne Belgique tot moes te kloppen.

De werkdag van de doorsnee Belg was nog maar net gedaan of de werkdag van Pest Control begon al aan een flitsend tempo. Afgelopen jaar maakte de band uit Wales niet alleen een sterke beurt in de Marquee van Graspop, maar bracht ze met Year of the Pest tevens een van de beste ep’s van het jaar uit. De trashmetal meets hardcore is allesbehalve iets voor gevoelige oren en gaat al een tijdje duchtig over de lippen van menig hardcoreliefhebber. Geen wonder dus dat de opkomst meer dan behoorlijk was voor Pest Control. Aan een hoog tempo joeg de band de adrenaline door de zaal en kreeg ze na een paar minuten de eerste circlepit voor elkaar. De titanenstembanden van Leah Massey-Hay kwamen alsmaar meer op kruissnelheid en werden het wapen waarmee Pest Control de trekker overhaalde. De drie gitaristen gingen tegelijkertijd meermaals in spreidstand staan, en dan weet je als gitaarliefhebber dat een hagelvuur van riffs onvermijdelijk is. Even imponerend als op Graspop was het uiteindelijk niet, maar Pest Control kon zo wel de nodige zieltjes winnen.

Van nieuwe garde tot de ‘oude’ garde, de brug is snel gemaakt. In het geval van gisteren draaide het om een klein kwartier. Harm’s Way, ruim twintig jaar heersers in het vak, pakten het robuuster en bruter aan. Als meest ervaren band van de avond had ze niet per se iets te bewijzen en net die gedachte leek wel een bevrijding te zijn. De gitaaruithalen klonken als stompen in de maagregio en de logge drums gaven je een draai om je oren. En dan hebben we het nog niet eens gehad over spierbundel James Pligge. De frontman bleek gisteren nog maar eens over twee paar longen te beschikken en dweepte het middenplein op aan een continu tempo. Voor “Human Carrying Capacity” en “Infestation” maande hij nog eens iedereen aan om de boel naar de verdoemenis te helpen. De brachiale klanken van Harm’s Way overrompelden en deelden gebalde vuisten bij de vleet uit.

‘We are a band called Basement and we love Belgium’. Er hing iets na acht uur zowaar liefde in de lucht. De Britse band heeft na enkele onderbrekingen de draad weer volledig opgepikt en sprankelde gisteren voor het eerst sinds Pukkelpop 2019 nog eens in ons land. Het werd een blij weerzien waar nostalgische gevoelens en meekelers meermaals de bovenhand namen. Al bij al speelde het vijftal met veel passie en veel energie, al kon het wat de zang betreft voor ons wat consistenter. Andrew Fisher klonk met momenten nogal onzuiver en kreeg de punch niet in elk nummer toegevoegd. Brussel omarmde het geheel desondanks met de mantel der liefde. Het nieuwe nummer werd tamelijk goed onthaald, maar de sfeer ging pas echt de hoogte in toen ze een paar Basement-klassiekers bovenhaalden. “Covet” was het onvermijdelijke eindpunt van het optreden en werd uit volle borst meegezongen. De comeback van Basement in België was een welgekomen afwisseling alvorens de bruutheid weer de overhand nam.

De zweetdruppels waren opgedroogd, de kelen rijkelijk gevuld met bier en er werd afscheid genomen van dierbaren. Bij Knocked Loose weet je immers nooit in welke staat je de zaal verlaat. Om kwart over negen namen de Amerikanen het lot in de hand en gaven ze met “Thirst” een eerste kaakslag. De breakdown hadden we nog maar net verteerd of er stond al een nieuwe, brutere in de wachtrij. De band legde de lat en ging daar een uur lang niet meer onder. Integendeel. Tijdens “Mistakes Like Fractures” daverde het hele plein en gingen de bezwete shirts uit om de boel nog meer te kunnen opruien. Bryan Garris toonde zich ondanks de broeierige sfeer uiterst cooltjes op het podium en eiste van het publiek zelfs nog meer energie en pits. Vraag en aanbod kwamen steeds dichter bij elkaar.

De hardcorekids waren in groten getale afgezakt naar de Anspachlaan en dat zal de vloer geweten hebben. De two-steps werden meermaals gelanceerd en de spinners spinden rapper en wilder dan wie dan ook. Af en toe konden de beperkte adempauzes dus wel deugd doen om de longen te kunnen vullen met lucht en om de opgelopen schade op te meten. Het haalde op een geschikt moment de angel eruit, want Knocked Loose was vastberaden om er nog een paar schepjes bovenop te doen. “Don’t Reach for Me” werd zo een walhalla voor crowdsurfers, terwijl de circlepits bij “Trapped in the Gasp of Memory” voor apocalyptische beelden zorgde. Het was ‘in your face’ en als je niet keek dan was het al veel te laat. Gitarist Isaac Hale was overigens een bepalende schakel in het hele gebeuren. Enerzijds omdat hij met zijn diepere stem voor wat tegengewicht kon zorgen ten opzichte van de schelle stem van Garris, anderzijds omdat hij met zijn dreigende woorden de keet nog harder in brand stak.

Het moet ook worden gezegd: het geluid was verrassend goed. De balans tussen de harde drums, de scheurende gitaren en de vocalen vinden is allesbehalve een makkelijke opgave, maar Knocked Loose kwam goed uit de verf. Hun volle en volumineuze breakdowns deden de AB meermaals naar adem snakken en lieten niets of niemand heel achter. “Piece by Piece” werd opgedragen aan de echte hardcoreliefhebbers in de zaal en met “Deadringer” doken we nog dieper in het verleden van Knocked Loose. Noemenswaardig was overigens dat de fans zowel het oude als het nieuwe werk even hard waardeerden, wat toch niet altijd een certitude is.

Bryan Garris had nog heel wat power in de stem en kondigde na de snoeiharde uithalen van “Blinding Faith”, toch wel een paradepaardje van het nieuwe album, het aanbreken van de laatste vier nummers aan. “Billy No Mates” en “Counting Worms” brachten ons nog even terug naar het Laugh Tracks-tijdperk. De inmiddels gekende ‘Arf Arf’ bleef bij dat laatstgenoemde uiteraard niet achterwege en bracht het vuur nog eens dichter bij de lont. Voor een explosie aan wilde en gekke toestanden op het middenplein zorgde kort voor de eindronde “Suffocate”. De bulldozers in de moshpit haalden nog eens hun hardste ellebogen naar boven en beukten er nog eens ferm op los. Knocked Loose wou ons echter met een ander gevoel huiswaarts doen keren. “Sit & Mourn” bracht de ruwe emoties van rouwen naar boven en zorgde tevens voor een hogere werklast bij de security die de aanstormende golf aan crowdsurfers moeilijk kon behappen.

Knocked Loose toonde hoe je hardcore ook naar de grotere zalen kan krijgen zonder daarvoor te moeten inboeten op hun eigen stijl en waarden. Het maakt dat we naar huis gingen met een gevoel dat het vijftal nog lang niet hun eindpunt bereikt heeft en dat ze als voortrekkers van een nichegenre nog vele jaren een belangrijke rol zullen blijven spelen in de harde muziekwereld. Groter hoeven de zalen daarvoor overigens niet te worden, maar respect afdwingen doen ze zo al door op bijna visionaire wijze hun scene nieuw en jong leven in te blazen.

Op vrijdag 20 juni staat Knocked Loose op de South Stage van Graspop Metal Meeting.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!