Alessi Rose @ Botanique (Museum): Met flair en charisma

Een nieuwe wind waait over uit Londen over het poplandschap en ze heet Alessi Rose. De Britse is amper 22, maar bracht begin dit jaar al haar tweede ep for your validation uit. Die viel erg in de smaak, vooral bij fans van genregenoten als Gracie Abrams en Olivia Rodrigo. De jonge zangeres behaalde reeds eerder een plaatsje op onze ‘Grote Beren van Morgen‘-lijst en deed ons al vermoeden dat ze veel in haar mars heeft. Gisterenavond trad ze op in een volle Botanique, waar ze al onze verwachtingen moeiteloos inloste.

De avond werd afgetrapt door Chloe Slater, die zich zonder verpinken in dezelfde categorie laat plaatsen: jong, Brits, bescheiden en veelbelovend, aan het begin van een bloeiende muziekcarrière. Op muzikaal vlak gaat Slater echter iets ruwer te werk, met een podiumprésence die doet denken aan girl in red. Met “Sucker” als opener, zette ze de toon: een krachtige stem, onversneden gitaarspel en aanstekelijk veel energie. Tijdens nummers als “Death Trap” en “Price On Fun” bewees de zangeres hoe zeer ze geniet van op een podium te staan, terwijl ze enthousiast mee sprong en interageerde met het publiek. Met haar charme voluit gericht op een voornamelijk jong en vrouwelijk publiek, werd ze al snel in de armen gesloten. Na “Fig Tree” gooide ze er nog een feministische oproep om als vrouw in jezelf te geloven tegenaan, waarna het podium klaarstond voor Alessi Rose.

Wie gisteren de Botanique binnenstapte, had meteen de onuitgesproken dresscode door: romantische jurken in pastelkleuren, strikjes, parelkettingen, kanten kousen en ballerina’s – de coquette-esthetiek was alomtegenwoordig. Het merendeel van het publiek had die dan ook feilloos begrepen. Ook het podium ademde diezelfde dromerige sfeer, met een reusachtig, lichtgevend kruisteken, een roze backdrop en uitbundige boeketten rozen. Alessi Rose kwam stralend op met “IKYK” en “eat me alive” met een enorme flair en charisma, die je zelden ziet bij artiesten van haar leeftijd. Denk aan frontzangeres Abigail Morris van The Last Dinner Party, maar dan met meer bedroompop dan barokdrama. Élk woord van die feelgood slaapkamermuziek werd luidkeels meegezongen – lees: geschreeuwd – door alle aanwezigen in de zaal.

Met “don’t ask questions”, een nummer over pijnlijke onzekerheden, dreef Rose de sfeer de melancholische indiekant à la Holly Humberstone uit. Gebroken hartjes vonden elkaar en heelden zachtjes mee met de muziek. Daaropvolgend trokken “the pit” en “break me” het tempo weer de hoogte in. De zwoele popnummes deden de zaal opnieuw dansen en glunderen. Toch was het pas bij het inzetten van de akoestische versie van “imsochillandcool” dat het kippenvel toesloeg. Er zat een bevrijdende lichtheid in dat moment, alsof iedereen alles eventjes losliet en gewoon de longen uit zijn lijf zong. De gekwetste harten die vlak daarvoor nog in melancholie dobberden, leken zich even te herpakken en zelfs een tikkeltje rebels te worden. De gemoedelijke sfeer werd wat intiemer toen het podium werd teruggebracht tot enkel Rose aan de piano in een spotlight en ze “lucy” zong, met een erg breekbare en tegelijk ook standvastige stem.

Opvallend was de oprechte, energieke interactie van Rose met haar publiek doorheen de hele show. Na elk nummer nam ze de tijd om in te gaan op gillende fans, zwevende bordjes in de zaal te lezen en enorm dankbaar cadeaus in ontvangst te nemen. Haar zachtheid en humor werkten ontwapenend. Wanneer ze het onuitgebrachte “stella” aankondigde met ‘I don’t know if you know the words…’, en talloze meisjes meteen begonnen te gillen, antwoordde ze al snel gevat: ‘Yes, I know you know the words’ met een brede glimlach. Het nummer klonk zweverig, waarbij Rose elke hoge noot met gemak leek te halen. Haar spontaniteit in combinatie met de loepzuivere zang, zijn twee zaken die haar mede tot een erg beloftevolle artieste kronen.

In de laatste rechte lijn schakelde Rose nog even een versnelling hoger. Met een brutale cover van Gwen Stefani’s “What You Waiting For?” en “CRUSH!’ haalde de zangeres haar innerlijke Olivia Rodrigo naar boven, en toonde ze de wildste poprockversie van zichzelf. Ook haar band kreeg op dat moment extra ruimte, waardoor het geheel op het podium veel voller en steviger werd. Het contrast met het akoestische “start all over” dat erop volgde, kon amper groter zijn – maar net dat bewees haar veelzijdigheid. Rose gaf het nummer aan als haar persoonlijke favoriet van de setlist, en dat was duidelijk ook een publiekslieveling. Tot slot vuurde ze hits “oh my” en “pretty world” af, waarna ze ontroerd afscheid nam van een publiek dat gelukzalig naar huis vertrok.

In een uitverkochte Botanique zette Alessi Rose haar eerste stap op Belgische bodem; eentje waarbij ze veel indruk naliet. Op een uur tijd bewees de zangeres dat ze het potentieel heeft om uit te groeien tot een vaste waarde binnen de hedendaagse popscene. Als ze die lijn weet door te trekken naar KluB C op Rock Werchter, kijken we bij haar volgende passage resoluut richting grotere concertzalen en festivalpodia. Zelf sloot ze af met de woorden: ‘We can come back and be bigger and better, baby!’. De toekomst van Alessi Rose lijkt rooskleurig, en wij staan nu al op de eerste rij.

Op donderdag 3 juli treedt Alessi Rose op in KluB C op Rock Werchter. Donderdagtickets zijn reeds de deur uit. Chloe Slater speelt op vrijdag 15 augustus op Pukkelpop. Vrijdag- en combitickets zijn uitverkocht.

Facebook / Instagram / Website

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

IKYK
eat me alive
don’t ask questions
the pit
break me
imsochillandcool
lucy
stella
What You Waiting For? (Gwen Stefani cover)
CRUSH!
start all over
oh my
pretty world