Paaspop 2025 (Festivaldag 2): Zonnige vibes en veelbelovende ontdekkingen

Dag twee – de zon lacht ons tegemoet van zodra we het terrein betreden – het belooft opnieuw een mooie dag te worden. De sfeer zit er meteen goed in: mensen hangen ontspannen in het gras, vullen hun bekers en maken plannen voor de eerste acts van de dag. De energie op het terrein is gemoedelijk, met een gezonde mix van uitbundigheid en chillheid. Overal hoor je muziek, van main stage tot intieme tent. De line-up is ook vandaag gevarieerd genoeg om ieders smaak te prikkelen en het publiek lijkt er zin in te hebben. Een ideale festivaldag vol zon, muziek en ontdekkingen dus, klaar voor dag twee!

High Fade @ The Shelter

High Fade heeft zich als Schotse band de laatste jaren gepositioneerd als een energieke rockband met zowel grunge als alternatieve rock invloeden. Een enthousiast groepje toeschouwers verzamelt zich al voor de ingang van de tent – opvallend genoeg blijft die dicht tot het moment waarop High Fade moet beginnen. De band wordt aangekondigd als een goeie portie funk, disco en rock, en dat krijgen we meteen geserveerd. Twee mannen in kilt – wat had je anders verwacht van echte Schotten – betreden het podium en trappen af met “Lean Mean Loving Machine”. De sfeer zit er meteen in: funky riffs, zwoele maar stevige baslijnen, meezingbare klanken als ‘oeh’, ‘brrr’ en ‘bop’ en een frontman met een diepe, warme stem – sluit je ogen en je gelooft dat het Chris Hemsworth met een charmant Schots accent is. De interactie met het publiek is aanstekelijk: van gezamenlijke stretches tot call-and-response en swingende dansjes, alles wordt moeiteloos opgevolgd. Het ruige uiterlijk van de band contrasteert heerlijk met hun catchy – durven we zeggen schattige – uitstraling wat het geheel net dat tikkeltje extra geeft. Hier en daar gooien ze het tempo omhoog met een vurig insturumentaal intermezzo en een goeie oude rock’n’roll-brul, zonder hun groove te verliezen. Echte feel-good rock’n’roll, perfect om een festivaldag mee op gang te trekken. “To the left, to the middle, to the right” – je zou denken dat je in de verkeerde tent beland bent, want dit voelt haast als een ochtendwork-out. Tegen het einde staat de tent dubbel zo vol als bij aanvang en het applaus zegt genoeg: hier hebben fans gemaak!

The Vices @ Phoenix

Als opkomende band uit Nederland worden The Vices intussen als vaste waarde beschouwd binnen de Nederlandse alternatieve scene. Ze staan bekend om hun frisse take op indie rock met Britse pop-invloeden en een snufje psychedelica maakten ze al een blijvende indruk. Na tours met Yungblud en Nothing But Thieves zijn ze steeds moeilijker in een hokje te duwen, dat lijken ze vooral te appreciëren. De Phoenix staat al goed vol wanneer de Nederlandse band het podium opkomt – ze hebben hier duidelijk al een naam opgebouwd en een trouwe fanbase verzameld. Ze openen met enkele a capella zinnen, meteen gevolgd door hun herkenbare, eigen sound die de hele tent vult. “Need to Feel” komt binnen en wordt, letterlijk, door het publiek gevoeld. Bestaande uit de klassieke bezetting van een drummer, bas en twee gitaristen – waarvan één tevens frontman – versterken ze elkaar in elk opzicht: hun geluid klinkt strak, doordacht en perfect op elkaar afgestemd. De band straalt een vanzelfsprekende ervaring en naturelle zelfzekerdheid uit, alsof ze moeiteloos thuishoren op dit – toch al behoorlijk indrukwekkende – podium. De lichtshow die ze meebrengen ondersteunt hun set op een manier die een extra dimensie lijkt toe te voegen en sluit naadloos aan bij de sfeer die ze uitstralen. Hun set is uitgebalanceerd, wisselend tussen uptempo stukken met een flinke scheut pit, meezingbare refreinen en hier en daar subtiele, maar stevige, punkinvloeden. Wat opvalt, is hoe zichtbaar ze genieten van het spel en de respons van het publiek – blikken, glimlachen, energie-uitwisselingen. Het voelt authentiek, vanuit liefde voor de muziek. Een ideale band voor een middagspot: dansbaar zonder overweldigend te zijn, precies goed om bij te tanken, te genieten en je mee te laten voeren door de muziek. Tijdens een instrumentaal intermezzo trekken ze de intensiteit wat op, met stevigere riffs en volle focus, waarbij ze helemaal opgaan in hun eigen wereld. Elk lid geeft zich volledig, en dat voel je. Ze gooien er ook nog een cover van Black Sabbath tegenaan, die zó goed uitgevoerd is dat je hem bijna als hun eigen werk zou geloven. The Vicew is zonder twijfel een aanrader – hoog tijd dat België deze band ook beter leert kennen!

Maria Iskariot @ The Shelter

Winnaars van Humo’s Rock Rally 2024, Maria Iskariot brengt Nederlandstalige rock waarin ze haar existensiële twijfels uit onder een stevige podiumprésence. De drie vrouwen en hun drummer zijn al enkele nummer ver wanneer we de tent binnenkomen, onze eerste indruk: boos, bruut en bloedeerlijk. De punkinvloeden zijn onmisbaar in hun fast-paced en ruw geluid. Frontvrouw Helena eist de aandacht op met een ruige uitstraling en nog ruigere stem. Ze wil hard gaan, en dat laat ze horen én voelen. Het volgende nummer doet vermoeden dat hun ambities hier net iets té hoog liggen, ze lijkt zelf moeite te hebben het tempo vol te houden; de energie zakt in, en het lijkt even alsof ze zichzelf voorbijlopen. Ze herpakken zich bij het volgende nummer, waar een prille klik met het publiek eindelijk ontstaat en de set in de juiste stroomversnelling komt. Helena’s performance van blijft echter wisselvallig. Ze probeert haar teksten poëtisch en indringend te brengen, maar slaat daarmee vaak net de bal mis – het voelt geforceerd eerder dan oprecht. Haar ruige screamo-uitbarstingen daarentegen snijden wél dwars door de tent heen, rauw en echt, al is de afwisseling nogal chaotisch. Haar poging om het publiek dichterbij te krijgen, klinkt bijna als een bevel. Het enthousiasme om te gehoorzamen blijft op een laag pitje. Wanneer ze ‘dit vind ik lekker’ de zaal in brult en het publiek in springt om hen hetzelde te laten zingen, klinkt de respons pijnlijk bedeesd door de boxen. Mensen zijn zichtbaar niet happig om deel uit te maken van haar brutale publieksinteractie en deinsen een paar stappen achteruit. Toch zet ze door, waant zich dieper in het publiek en probeert het opnieuw – de bedoeling lijkt eerder provocatie dan connectie. Misschien is dit wel exact wat ze wil bereiken – in dat geval: missie geslaagd. Hetzelfde geldt voor haar performance dat eerder een statement dan een poging tot dialoog is, en dat geeft het geheel een apart gevoel.

Modernlove. @ The Shelter

Modernlove. brengt een unieke mix van indiepop en alt-rock, met catchy melodieën en een melancholische ondertoon. De band uit Ierland heeft in korte tijd naam gemaakt met hun energieke en emotioneel geladen muziek. Fans van The 1975 zullen dit zeker kunnen smaken, elk refrein is een klein anthem. De Ierse band weet in eerste instantie een fijne sfeer neer te zetten, met een sound die onmiskenbaar doet denken aan The 1975 – catchy, dromerig en strak gebracht, maar helaas net iets té herkenbaar. Wat aanvankelijk veelbelovend start, verliest gaandeweg zijn glans door een gebrek aan dynamiek en originaliteit: de nummers beginnen sterk op elkaar te lijken en missen de nodige opbouw. Hoewel de band sporadisch wat meer pit in de set probeert te brengen, blijft echte energie in de zaal uit – die overigens maar half gevuld is. Het publiek wiegt wat mee, maar raakt gaandeweg steeds minder betrokken, wat zich vertaalt in geroezemoes en afnemende aandacht. Daarbovenop krijgt de zanger het vocaal steeds moeilijker, met hoorbare valse noten en gemiste uithalen als gevolg. Gelukkig blijven de instrumentale partijen solide, al is dat niet voldoende om de show te redden. Modernlove. had vandaag baat gehad bij een kleinere, intiemere setting of een plekje vroeger op de dag – nu mist de performance impact en blijft het gevoel hangen dat er meer in had gezeten.

Bongloard @ Heineken Studio

Machtig – dat is het minste wat je kunt zeggen over deze show. De Utrechtse band bonloard brengt sinds 2018 een explosieve mix van garagerock en punkrock. De hele zaal voelt het, letterlijk, wanneer de bas dreunt tot in je botten en de vloer van de bovenverdieping meetrilt onder het gewicht van pure energie. Het lijkt misschien niet de meest logische plek voor een band met zoveel kracht – zeker niet na het voorval van gisteren, waarbij uitdrukkelijk gevraagd werd stil te blijven staan om de vloer te sparen – maar het werkt, op een bijna gevaarlijk goede manier. Deze band geeft ons een rauwe en persoonlijke performance, dicht op het publiek en zonder al te veel show, en dat komt keihard binnen. Wat snel meepikken was als opvulling van de dagw zou wel eens de ontdekking van het weekend kunnen zijn. De Heineken Studio staat van voor tot achter vol en iedereen gaat los – van moshpit tot headbangende hoofden op de achterste rijen. Met alleen bas, drums en een gierende gitaar weten deze jongens een zaal te laten ontploffen. ‘Well get fucked’ luidt het, en het publiek volgt met volle overtuiging. Dit is brutaal, eerlijk en ongepolijst – precies wat je wil voelen op een festival. Kort voor hun einde brengen een ode aan Kensington – die we straks in de Apollo mogen verwelkomen – een duidelijke inspiratiebron voor de band. Ze sleuren het publiek mee in een wervelwind van kracht en chaos: moshpit, crowdsurf, circle pit – alles passeert. Zelfs een gesneuvelde snaar kan het tempo niet breken. Afsluiten doen ze met een heuse ‘wall of love’ die zich uitstrekt tot halverwege de zaal – ongezien voor deze setting, maar het past perfect bij de vibe van deze show. Meer van dit, graag!

The Haunted Youth @ Phoenix

The Haunted Youth brengt ons terug in de melancholische sfeer met hun – inmiddels herkenbare – dromerige indiesound. Dat ze live minstens evenaren wat ze op plaat brengen, daar zijn we al van overtuigd. Een band die perfect op de line-up past om te zorgen voor een zwoele festivalavond. Het is donker, mysterieus en bijna bezwerend, met een lichtshow en podiumopstelling die eerder aanvult dan afleidt. De band weet precies wat ze doet: hun set is zorgvuldig opgebouwd, trekt ons steeds dieper mee en laat zien dat je geen catchy refreinen of meezingbare hooks nodig hebt om het publiek stil te krijgen – al blijkt dat vandaag helaas niet iedereen die finesse weet te waarderen. Voor het eerst valt de beruchte ´Dutch disease´ écht op: geroezemoes en onderbrekingen tijdens een ijzersterke performance die nochtans niets minder dan volledige aandacht verdient. Vooral de instrumentale stukken komen snoeihard binnen met een kracht die niet schreeuwt, maar voelbaar is binnenin. De tent staat aanvankelijk goed vol, maar lijkt wat leeg te lopen richting Kensington. Zonde, want The Haunted Youth laat nog maar eens zien hoe uniek hun geluid en live-ervaring is. Een act waarbij je niet zomaar wegwandelt – dit blijft ons bij.

Kensington @ Apollo

Bekend om hun stadionwaardige sound en meeslepende liveshows, blijft Kensington een vaste waarde binnen de Nederlandse rockscene – ook nu, met een nieuwe frontman aan het roer. De nieuwsgierigheid rond deze nieuwe formatie is groot, want de grootste tent van Paaspop staat al tot aan de nok gevuld nog voor de band het podium betreed. Zodra ze aftrappen met “Streets Are Calling” is het meteen duidelijk: het publiek geeft de nieuwe zanger moeiteloos het voordeel van de twijfel. Niemand lijkt de vorige stem te missen, zolang hun geliefde nummers maar weerklinken. Met “Lost in the Middle” houden ze de energie hoog en bij het gloednieuwe “Little by Little” – dat binnenkort wordt uitgebracht – krijgt de zanger alle ruimte om te tonen wat hij in huis heeft: een krachtige, heldere stem die zowel in de breekbare stukken als in de stevige refreinen stand houd. Hoewel hij in het begin zichtbaar gespannen oogt – begrijpelijk, met een vuurdoop als deze – blijft hij vocaal feilloos overeind. Zijn stemgeluid lijkt enorm hard op die van zijn voorganger, wat de overgang voor fans wellicht extra soepel maakt. Naarmate de set vordert, lijkt hij zijn draai te vinden en valt de spanning van zich af – zijn lichaamstaal ontspant, zijn zang krijgt meer dynamiek en hij begint oprecht te genieten. De connectie met het publiek wordt voelbaar en de gedeelde energie tilt het optreden naar een hoger niveau. Wat volgt, is een set vol klassiekers die luidkeels worden meegezongen, gecombineerd met een reeks nieuwe nummers die veelbelovend klinken. Het resultaat? Een band die blijft gaan, met een frontman die erin slaagt om het erfgoed te eren én er tegelijk zijn eigen stempel op te drukken. Kensington is terug!

Bambie Thug @ Roxy

De Ierse Bambie Thug combineert goth, electro, emo en performancekunst; het resultaat voelt als een intens ritueel dat een middenweg zoekt tussen een rave, een goth cult en een occulte performance. Spannend, sensueel en net dat tikkeltje angstaanjagend – onze beste poging om deze belevenis te omschrijven. Bambie verschijnt in een weinig verhullend corset, wit geverfd gezicht, begeleid door twee mannen in ontbloot bovenlijf en zwarte, demonische maskers. Haar moves zijn sensueel en krachtig tegelijk, terwijl ze haar mannelijk gezelschap inzet als props in een perfect ingestudeerde show die doet denken aan een duistere cult of een dominatrix-performance. De muziek is een mix van techno, emo en goth, met hier en daar screamo vocals, maar het geheel wordt vooral sterk overheerst door een extreem zware bas. Veel van haar zang gaat hierin verloren, al komt er af en toe een krachtige schreeuw uit het meisje die de bovebhand neemt en hard binnenkomt – zoals in het nummer “Careless”. Het publiek lijkt haar theatrale aanpak te smaken en juicht haar na elk nummer toe. “Egremore” wordt duidelijk herkend en luidkeels meegezongen. Bambie Thug weet te choqueren, te verleiden én te intrigeren, met een show die niemand koud laat – een geheel unieke, donkere en intense beleving.

UB40 @ Apollo

UB40, de legendarische Britse reggae-formatie, brengt in de Apollo precies wat we van hen verwachten én verlangen: een warme, dansbare en nostalgische sfeer. Exact waar we deugd van hebben op dit moment: ontspannen meebewegen op de golven van hun herkenbare reggae-pop. Terwijl hits als “Red Red Wine” en “Kingston Town” door de tent blazen alsof het nog steeds 1983 is, vult de ruimte zich met groepjes mensen die op hun eigen tempo staan te viben – minder gefocust op de band zelf, maar volledig opgaand in de muziek. De live blaasinstrumenten geven extra diepte en dimensie aan hun sound, die tot in de uithoeken van de tent doorklinkt. UB40 bewijst dat het niet altijd uptempo of hard hoeft te zijn om een feestelijke, dansbare sfeer neer te zetten – soms is laidback juist wat je nodig hebt. Hoewel de tent niet afgeladen vol is, klinkt het wel zo wanneer het publiek enthousiast juicht. Hoewel de band sinds vier jaar een nieuwe zanger heeft en een toetsenist die twee jaar geleden lid werd, klinkt UB40 nog steeds fris, vertrouwd en van hoog niveau. De nieuwe nummers doen niet onder voor de klassiekers, wat opnieuw bewijst waarom ze al decennia lang relevant blijven. Een vertrouwde waarde die weet hoe ze zonder druk, maar met volle overtuiging inspelen op het festivalpubliek.

Joost @ Apollo

Joost mag dan wel bekend staan om de clown uit te hangen, zijn mix van hyperpop, gabber en poëtische teksten zitten verrassend sterk in elkaar. Toch lijkt het alsof de hype wat gaan liggen is: de Apollo staat halfvol, terwijl het bij Reinier Zonneveld drukker is. Joost zelf heeft er duidelijk zin in en start energiek met “Ome Robert” en “Why Not”, al blijft de respons verdeeld – de ene helft gaat los, de andere kijkt wat verdwaasd toe. Hij haalt herinneringen op aan zijn eerste festivaloptreden hier op Paaspop in 2017 en gaat verder met nummers over zijn schooltijd, mentale gezondheid en verlies. De zin ‘Ik mis m’n ouders’ komt binnen, zeker met zijn achtergrond in gedachten. De set wisselt tussen sterke beats, persoonlijke teksten en chaotische dj-energie, waarbij hij vaak liever meezingt met zijn bandje – minder sterk wanneer hij live zingt. De show voelt soms eerder als een Joost Klein-dj-set. Bij “Droom Groot” ontstaan er meerdere moshpits, zij het kort en niet al te wild. Zijn vaste fans geven zich volledig, maar velen verlaten vroegtijdig de zaal. Hoewel het een heuse verbetering is tegenover vorig jaar, weet Joost wederom niet volledig te overtuigen met zijn live performance.

Het verslag van de eerste festivaldag vind je hier.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!