© CPU – Jan Van Hecke (archief)
Op de derde dag van Roadburn was de zon eindelijk van de partij. De festivalgangers verkeerden nog in een gelukzalige roes, volledig ondergedompeld in hun favoriete ontdekkingsfestival. De merch- en barstands draaiden op volle toeren, en in alle zalen stond er een publiek klaar om de acts hartelijk te ontvangen. Zwart bleef de dominante kleur, maar daarachter was alleen maar positiviteit te vinden. Het extreme bleef echter stevig geworteld in de muziek. Al vroeg op de dag werden we uitgenodigd in een club die de oerkracht van blackmetal combineerde met feminisme, om richting het einde volledig los te gaan in de moshpit. Tussendoor was er ook ruimte voor activisme op alle mogelijke fronten, waarbij het festival iedereen op gelijke voet durft te stellen.
Witch Club Satan @ The Engine Room
Feminisme en blackmetal, het zijn twee termen die je niet snel in één zin zult tegenkomen. Toch is het precies datgene wat het handelsmerk van Witch Club Satan is. Johanna, Victoria en Nikoline zagen het subgenre als een krachtig middel om hun woede tegen het patriarchaat te kanaliseren — en de rest is geschiedenis. Hun debuut op Roadburn en meteen ook hun eerste optreden op Nederlandse bodem werd een onheilspellend spektakel. De open blackmetalriffs werden strak en overtuigend gebracht, maar het waren de middeleeuwse kostuums en de intense interactie met het publiek die een extra gelaagdheid toevoegden. Zwijgen tegenover onrecht is een schande, en als mannen in ontbloot bovenlijf mogen optreden, dan mogen vrouwen dat ook. Het zijn zulke vanzelfsprekendheden die Witch Club Satan op het podium bracht om te tonen dat vrouwen niet ondergeschikt zijn aan mannen. De krijsende stemmen waren bij momenten lastig te verdragen, maar wanneer de drie hun zuivere stemmen samen lieten klinken, bloeide er iets onverwacht moois. Witch Club Satan bewees dat woede geen uitleg nodig heeft als ze op het juiste volume gebracht wordt.
Het satanische trio komt dit najaar naar TUMULT Festival, dat op vier en vijf oktober plaatsvindt in de Botanique.
Haatdrager @ Hall of Fame
Wij hadden dat ook wel gewild, hele dagen les krijgen over alles wat met metal te maken heeft. Helaas zijn wij er ondertussen net iets te oud voor, maar voor wie nog jong van geest is en droomt van een leven in de zware muziekscene, kan terecht op de Eindhovense school de Metal Factory. Daar krijgt de nieuwste generatie metalheads al sinds 2013 de kans om zich te ontwikkelen tot volwaardige muzikanten via een concept dat vrijwel uniek is in de wereld. Toch slaat het duidelijk aan, want de ene na de andere topmuzikant in de zwaardere genres loopt met een diploma op zak de deur uit. Dat was reden genoeg voor Roadburn om enkele jaren terug een samenwerking met de school aan te gaan en sindsdien mogen elk jaar een handvol studenten zich bewijzen op het festival.
Dit jaar was het aan Haatdrager om die fakkel over te nemen en dat deed het dan ook met een vuistslag van jewelste. De zevental studenten smeedde sludge alsof het niks was en ramde een hoop razernij doorheen de Hall of Fame, recht de strot in bij elke aanwezige. Frontvrouw Roos Woertman leverde vocaal een sterke prestatie, terwijl de rest van de band zorgde voor een solide, dreigend fundament vol noise en industriële accenten. Alle zeven konden stuk voor stuk stralen in hun eigen rol, terwijl dat nooit ten koste ging aan de groepsdynamiek. Met nummers als “SPOREN VAN LEED” en “HET BESEF” werd er gestaag opgebouwd naar de afsluiter “WOORDEN VOL HAAT”, dat de set afsloot met een laatste, gecontroleerde uitbarsting die maar lastig te temmen was. Iets zegt ons dat we deze muzikanten de komende jaren nog wel vaker gaan terugzien op dit festival, want het optreden was een sterk fondament om verder op te bouwen.
Steve Von Till @ Main Stage
Naast Midwife is ook Steve Von Till een van de resident-artiesten die het Tilburgse festival extra cachet geeft. Er zou dit jaar een nieuw album verschijnen van de geluidsarchitect, en voor zijn tweede set kreeg hij de kans om volledig nieuw materiaal uit te testen. Als veteraan bij de sludgemetalband Neurosis heeft hij al ruimschoots zijn stempel gedrukt, maar deze keer koos hij – samen met zijn broer en een extra muzikant – voor een eigenzinnige interpretatie van soul. Nog voor hij zijn schuurpapieren stem inzette, bedankte hij het voltallige festival voor de onvoorwaardelijke steun. Daarmee had hij de zaal al half gewonnen, en nodigde hij ons uit om een uur lang even te verdwijnen. Prachtig waren de momenten waarop hij solo achter de piano zong over de eeuwige zoektocht naar het (on)bekende. Toch kon hij het niet laten om ook de gitaar ter hand te nemen en te verkennen hoe luid hij in deze constellatie kon gaan. Hij hield zich in, ging nergens over de top, waardoor er genoeg ademruimte bleef om zachtjes weg te deemsteren. De visuals van langzaam voortdrijvende wolken versterkten die sfeer en onderstreepten de symboliek: ergens tussen neoklassieke verstilling en de eenvoud van de natuur. Von Till gaf geen show, maar een gelaagde residentiële herinnering aan hoe zacht intens kan zijn.
Gillian Carter @ The Engine Room
Voor een van de hardste shows van de dag moesten we om half vier in de middag al richting The Engine Room, waar Gillian Carter klaarstond om alles omver te blazen. En dat deden ze, met een razende bak vol energie die nergens op scheurtjes te bekennen viel. Van opener “Terminal Brain” tot het afsluitende “Cloven Consciousness” bleef de band gas geven, met een wild in het rond springende Logan Rivera die schreeuwde alsof zijn leven ervan afhing. De rest van het drietal was minstens zo intens, maar hield tegelijk alles feilloos bij elkaar en vuurde samen met Rivera een portie chaotische screamo op het publiek af die alles meesleurde wat in de weg stond. Het was mokertje hard en onze oren sussen ondanks de gehoorbescherming nog altijd na van de set, maar eerlijk: voor een band als deze laat je je met plezier half doof schreeuwen.
Grey Aura @ Hall of Fame
Grey Aura bracht op Roadburn een indrukwekkende uitvoering van zijn nieuwste plaat Zwart Vierkant: Slotstuk, het sluitstuk van een tweeluik gebaseerd op de roman De protodood in zwarte haren van frontman Ruben Wijlacker. En indrukwekkend mag je gerust letterlijk nemen, want wat de band op de planken van de Hall of Fame bracht, was uiterst sterk. De band wrong zich in alle mogelijke bochten om de dramatiek en chaos van het verhaal muzikaal te vangen, met dissonante gitaarlijnen, tempowissels en een bezetenheid die van het podium afspatte. Het was een storm van geluid, woorden en emotie die boeiend bleef. En ondanks dat het door zijn kracht geen makkelijke zit was, het blijft immers experimentele black metal, wist Grey Aura maar al te goed het voltallige publiek moeiteloos voor zich te winnen.
Sumac & Moor Mother @ Main Stage
The Film verschijnt pas volgende week vrijdag, op 25 april, maar Roadburn had de primeur: Sumac & Moor Mother brachten al live materiaal van het aankomende album. De twee acts zaten ideologisch al langer op dezelfde golflengte, en die chemie vertaalt zich ook hoorbaar in de studio. Het resultaat was een schoorvoetende, broeierige set waarin de afrofuturistische activiste luidkeels de hoofdrol opeiste. Door het monotone, industriële tempo duurde het even vooraleer ze ons volledig mee opzoog in haar gruizige geluidswereld. De elektronisch getunede textuur van haar stem maakte het niet altijd verstaanbaar, maar voegde net daardoor een extra laag toe aan de performance. De Amerikaans-Canadese band ondersteunde haar ontegenzeggelijk strak en intens. Hun postmetal zat deze keer minder in de dynamiek, en meer in het aanhouden van een tergend traag tempo — zonder ruimte om in te zakken. Niet dat dat gebeurde: daarvoor hadden de muzikanten op het podium simpelweg te veel kilometers in de benen.
One Leg One Eye @ Next Stage
Op één been kan je niet staan en door één oog zie je de helft, maar toch vond Ian Lynch, ook wel bekend als manusje van alles bij Lankum, One Leg One Eye de perfecte naam voor zijn dromerige zijproject. Op de NEXT Stage bracht hij een set die ergens tussen ambient, folklore en experimentele drone zweefde, maar echt onze vinger erop leggen wat het precies was, lukte ons niet. Het voelde meer als een klankexperiment dan als een concert, en hoewel het intrigerend was in opzet, was het misschien net iets te vaag om écht te blijven hangen. Wel moeten we complimenten geven aan de stem van Lynch, want die was loepzuiver.
Midwife @ The Terminal
In een bijna fluisterstille The Terminal bracht Midwife haar breekbare performance No Depression In Heaven. Bijgestaan door de leden van Thou, inmiddels bijna uitgegroeid tot de huisband van deze editie, ontvouwde zich een ingetogen en gelaagde set die recht naar het hart greep. Geen donderend geweld, maar een traag opbouwende melancholie die je langzaam meezoog en liet wegdromen. Het was een set die je, door zijn fragielheid, met fluwelen handschoenen moest aanpakken en met uiterste voorzichtigheid moest behandelen. Het kreeg de zaal muisstil en No Depression In Heaven vond in die collectieve stilte precies de ruimte die het nodig had om écht binnen te komen. Mooi dit!
Kuunatic @ Next Stage
Het Land van de Rijzende Zon blijft op de meest uiteenlopende manieren mensen van over de hele wereld inspireren. Het Japanse trio Kuunatic bood ons een glimp van hun eigen psychedelische universum: Kuurandia. In hun folkloristische kostuums stonden de drie muzikanten strijdvaardig en mysterieus op het podium. Onder het ‘Kuulandriaans’ verstonden we een soort inheemse folk vermengd met diepe, pulserende bassen die bedoeld leken om het publiek in een trance te brengen. ‘Gemakkelijke muziek’ is op Roadburn sowieso zeldzaam, maar de impact van deze set wist ons helaas niet te grijpen. Het geluid zat niet mee: door het hoge volume verdwenen de instrumenten grotendeels in een ongebalanceerde mix. Toch brachten de Japanse synthklanken af en toe wat speelsheid en variatie in de set. Het publiek leek gefascineerd toe te kijken, klaar om met de band naar Kuurandia af te reizen. Wijzelf hadden bij het inchecken misschien een paar stappen overgeslagen, want echt los van de grond kwamen we nooit.
Doodseskader @ The Engine Room
Tegen negen uur was het tijd voor wat geweld van bij ons. Doodseskader maakte namelijk zijn debuut op het festival en kende een vlammende eerste passage. Het duo De Gieter en Burroughs liet er geen gras over groeien en gooide meteen de beuk erin met een geluidsmuur die de hele zaal in beweging zette. Het was groovy, strak, maar bovenal hard, waarbij de meedogenloze schreeuwen van De Gieter als messen doorheen het grove geschut sneden. Het leek wel alsof alle frustraties die hij de afgelopen tijd had opgebouwd als een soort verwerkingsproces stapsgewijs naar buiten kwamen, met telkens een beetje meer intensiteit. Om die intensiteit nog een beetje extra op te voeren, zat Burroughs naast hem als een bezetene op zijn drums te rammen, waardoor het geluid enkel maar dreigender werd. Prima showtje heren!
Altin Gün @ Main Stage
Rond deze tijd van het jaar, maar dan een jaar geleden, besloot zangeres en toetseniste Merve Daşdemir Altın Gün te verlaten. De rest van de groep zag dat echter niet als reden om op de rem te gaan staan. Na een reeks optredens op grote festivals beloofde de Turks-Nederlandse band een extra psychedelische liveset te brengen. Die belofte namen ze serieus, want het Roadburn-publiek leek niet per se uit op een uur lang zwoel dansen op Anatolische klanken. De eerste drie nummers waren volledig nieuw en doordrenkt van fuzz. Samen met de psychedelische visuals vormden ze een kleurrijk klankbad. Daarna werd er gretig geput uit materiaal uit de beginjaren. “Vay Dünya” beet de spits af, waarbij de synths het handgeklap aanwakkerden. Voor wie liever in een bloedhete woestijn ronddwaalt: bij “Kolbasti” werd een brug geslagen naar het meer stonerachtige “Leyla”, waarin de gitaren heviger klonken dan ooit tevoren. Altın Gün maakte haar status op Roadburn zo meer dan waar. De dansbare groove werd bewaard voor het slotstuk met “Maçka Yolları”.
Altin Gün speelt deze zomer op 6 juni op Zuiderpark Live, 28 juni op Paradise City en 10 augustus in het Amsterdamse Bostheater.
Grote Geelstaart @ LOC Brewery
Die offroadshow van Fellatio in de LOC Brewery op dag twee, die beviel ons wel. Reden genoeg om ook op dag drie de 4×4-banden er onder te leggen en opnieuw af te zakken naar het café net buiten het terrein. Deze keer was het de beurt aan Grote Geelstaart en de jonge Zeeuwen grepen die kans met beide handen aan. Wat volgde was een set vol branie, bezetenheid en verrassende wendingen, waarin noisy gitaren, bezwerende synths en een hyperactieve frontman de hoofdrol pakte. De ruimte was klein, de muren kwamen dichter en zelfs de pinten op de toog leken mee te dijen op de tonen van de groep. Waar vorig jaar Fellatio onze aanrader was van het Offroad-programma, is het dit jaar ongetwijfeld deze Zeeuwse formatie.
Chat Pile @ Main Stage
Roadburn houdt van Chat Pile en Chat Pile houdt van Roadburn. Nadat de groep zijn Europese debuut op de 2023-editie van het festival mocht maken met direct twee shows, keerde de band ook dit jaar terug met twee sets. De eerste was eergisteren, waar het tijdens een secret show gebouw en de omgeving van het Ladybird Skatepark stevig liet beven. Echter was het gisterenavond tijd voor het echte werk, want de band stond op de planning om de Main Stage af te sluiten. Waar de show in de skatehal aanvoelde als een voorproefertje, was dit een volledig driegangenmenu vol snijdende gitaren, strakke drums en frontman Raygun Busch die, nog steeds shirtloos, zijn strot tot het uiterste dreef. Met enkel “Tape” en vaste afsluiter “Dallas Beltway” op herhaling, bracht het ten opzichte van de vorige show nu vooral nummers van de recenste plaat Cool World. Toch bleef de energie, moeite en passie die de groep erin stak precies hetzelfde als voorheen en zagen we een Chat Pile in zijn natuurlijke habitat: een zwetende zaal vol chaos, lawaai en totale overgave.
Busch was opnieuw in zijn nopjes en deelde tussen de nummers door tips over films, boeken en nog honderd andere dingen, om er vervolgens telkens weer keihard in te vliegen met een stort waar geen betonnen muur tegen bestand is. Wat misschien ook wel meehielp, was de onvermoeibare energie van het publiek, want vanaf boven zagen we een moshpit die maar geen einde leek te kennen. De band voedde zich zichtbaar met deze chaos en gooide er enkel nog meer lawaai, woede en ongrijpbare intensiteit tegenaan, wat resulteerde in een intensiteit die alleen Chat Pile voor elkaar krijgt. Voor deze band kom je naar dit festival, voor deze band reis je naar Nederland en ga je naar Tilburg, want dit, dit is een band die je live gezien moet hebben!
Gemist? Schande! Maar gelukkig kan je op 27 april terecht in de Trix voor een show samen met Agriculture.
De recensie van de pre-party lees je hier.
De recensie van de eerste festivaldag lees je hier.
De recensie van de tweede festivaldag lees je hier.
Deze recensies werden geschreven door Bryan Boomaars en Cédric Ista.
