Geike Arnaert was jarenlang het gezicht en de stem van Hooverphonic vooraleer ze zich eventjes op haar solomuziek focuste. Hooverphonic ging verder in een aantal andere bezettingen en toen de groep in 2021 ons land zou gaan vertegenwoordigen op het Eurovisiesongfestival, dan gebeurde dat opnieuw met Geike en “The Wrong Place“. Niet veel later volgde Hidden Stories, een van de zwakkere albums van de groep waarop het trio zelden verrassend uit de hoek kwam en het nogal vaak op veilig speelde. Op Fake Is The New Dope is dat gelukkig iets minder het geval en grijpen Alex Callier en co terug naar de elektronische muziek van de jaren ’90, in een hedendaags jasje. Echo’s van de eerste paar albums zijn zeker aanwezig, zonder dat de muziek gedateerd klinkt. En zo toont Hooverphonic aan dat de groep nog niet passé is.
Openen doet de band met de titeltrack. “Fake Is The New Dope” loopt over van de melancholie, en de stemmen van Geike Arnaert en Alex Callier smelten mooi samen, terwijl het typische Raymond Geerts-gitaarwerk en de strijkers het helemaal afmaken. Openen gebeurt dus in schoonheid, terwijl er (niet expliciet) gezongen wordt over plastische chirurgie. Wat verder gaat “The Best Day Of Our Life” voort op hetzelfde elan, met strijkers die een melancholisch gevoel met zich meebrengen. Er wordt gezongen over levensrivieren die leeglopen, maar toch ziet Hooverphonic het positief, want dit wordt de beste dag van ons leven. Die lege rivieren worden dus gevuld met het water van een halfvol glas, en zo flirt Hooverphonic zoals vaak met het duistere zonder het zwaarmoedig te maken.
Tussen die twee nummers vinden we echter nog “Don’t Think, dat daar wat raar gepositioneerd is. De single laat zich kenmerken door een bevreemdende sample. Hooverphonic toont zich hier van een stoerdere kant, met wat old school hiphop invloeden. Ook op “And Then I Found You” komen de invloeden van jaren ’90 elektronische muziek duidelijk naar voren. De groep liet zich nooit eerder op deze manier horen, al kan er ergens in de verte een vergelijking worden gemaakt met “Lung“, maar dan zonder het coole rockaspect ervan dat op “And Then I Found You” ruimte maakt voor dance. De eerste vier nummers van Fake Is The New Dope volgen elkaar niet zo vlot op, maar tonen wel het eclectische karakter van Hooverphonic en dat de groep nog steeds op zoek gaat naar nieuwe invloeden om verder te evolueren.
‘The night is long / Light is unfair, only shining for those who don’t care’, klinkt het op “The Night Is Long”, waarmee het duidelijk wordt dat Alex Callier zich niet geweldig voelde tijdens het schrijven van deze plaat. Had het lied iets trager geweest, was de tristesse ervan beter tot haar recht gekomen (en had het op bijvoorbeeld A New Stereophonic Sound Spectacular kunnen staan). “A Guiding Star At Night” voelt dan weer een beetje aan als het sterke en relatief recente “Mysterious“. De gesproken tekst en percussie zijn best droog, maar het lied krijgt veel extra kleur en een dromerig aspect door het korte refrein en ademruimte die gecreëerd wordt met de instrumentale stukken. Op Hidden Stories hield Hooverphonic zich enorm vast aan nummers van ongeveer drie minuten, dus dat er hier over de kaap van vier minuten wordt gesprongen, werpt zijn vruchten af.
“Two Wrongs Right” voelt wat aan als een old school Hooverphonic-nummer, maar dan met een hedendaagse afwerking. Onder andere de ‘Oh-oh-oh’ zorgt voor die frisse look en dit wordt op “Somebody” overgedaan met een leuke, catchy hook: ‘Down, down, down, do-do-down…’ Op die manier wordt het nummer een luchtige popsong, zonder dat het een te platte zomerhit wordt en het Hooverphonic-DNA verliest. Op “Por Favor” wordt er wel volop ingezet op zon, warmte en zomerse gevoelens. De feelgoodsong past misschien niet helemaal op het album, maar zorgt wel voor een endorfineshot tussen al die triestere of donkerdere nummers.
“Heatwave” en “I’m Not The Kind Of Girl” (die tweede geschreven met Janie Price van Bird, die ook te horen was op “In Wonderland” en “I Like The Way I Dance“) voelen allebei op een lichtjes andere manier aan als een nachtelijke autorit op de autostrade waarbij de straatverlichting letterlijk de duidelijk aanwezige duisternis wegjaagt. Afsluiter “United States of Amnesia” doet hetzelfde op een sneller tempo en opent met een heerlijke intro (die evengoed de plaat had kunnen inleiden). Veel diepgaande tekst krijgen we hier niet te horen, maar Geikes stem klinkt toch als zoete honing die over een heerlijke taart wordt gegoten. De laatste drie nummers zijn weer old school Hooverphonic, zonder gedateerd te klinken, en zeker de afsluiter smaakt enorm naar meer. Eindigen op een hoogtepunt, moet Callier gedacht hebben.
Op Fake Is The New Dope krijgen we een Hooverphonic te horen dat steviger in zijn schoenen staat dan op de meest recente albums. De groep heeft zijn magie teruggevonden, maar weet ook op zijn sterktes in te spelen en ons te doen terugdenken aan oudere nummers zonder te veel in herhaling te vallen. De opbouw van de plaat is niet altijd optimaal, maar dat neigt al naar muggenziften. Niet ieder nummer zal door iedereen evenveel in de smaak vallen, maar Hooverphonic is er op Fake Is The New Dope zowel voor zij die houden van de melancholische en donkere muziek als voor zij die houden van de luchterige popdeuntjes. Hooverphonic was altijd al een eclectische groep en toont nog maar eens aan dat die van vele markten thuis is.
Op 12 april speelt Hooverphonic in de Koning Elisabethzaal in Antwerpen met zijn Sit Down and Listen to Hooverphonic-show, al zal er naast veel oude nummers ook nieuwe muziek te horen zijn. De groep heeft ook een tournee doorheen Europa gepland. Meer informatie vind je op de site.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “United States Of Amnesia”, ons favoriete nummer van Fake Is The New Dope in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
“Hidden Stories, een van de zwakkere albums … op Fake Is The New Dope is dat iets minder het geval” en toch 4 sterren…? Dan toch voorzichtig benieuwd.