Na bijna drie decennia is het genoeg geweest voor Sum 41. Ongeveer twee jaar geleden kondigden de poppunkers uit Ontario, Canada hun afscheid aan. Geen onenigheid, geen depressies, geen writers block. Gewoon: het is genoeg geweest. Zanger Deryck Whibley wist er wel bij te zeggen dat ze niet zouden stoppen zonder nog één keer de boel op stelten te zetten. Hij had zoveel inspiratie, en waarschijnlijk tijd, tijdens de lockdowns gehad dat hij een ton nummers had geschreven. Die verzameling songs bevatte zowel poppunksongs die klinken zoals debuutalbum All Killer, No Filler en harde, op het randje af, metalsongs. De oplossing? Een dubbelalbum! In één ruk werd Heaven :x: Hell aangekondigd, en de afscheidstocht werd op gang getrapt.
Die afscheidsronde bracht hen al twee keer langs België, een keer in Vorst Nationaal en een keertje op Rock Werchter. Deze zomer komt het gezelschap nog één keer goeiedag zeggen in ons land, wederom op de Main Stage van Rock Werchter. Nadien staat er nog een tour door Amerika en thuisland Canada op het programma, met op 30 januari 2025 de definitieve laatste show in Toronto. Daarna valt het doek over toch wel een van de meest invloedrijke poppunkbands van de tweede poppunkgolf. De hoogste toppen waren dan misschien wel weggelegd voor Green Day en blink-182, maar Sum 41 legde net daaronder een zeer mooi parcours af. Een parcours dat zijn ups en downs kende, maar de laatste jaren behoren toch tot de beste die Sum 41 gekend heeft. Stoppen op een hoogtepunt heet zoiets dan, het is weinig bands gegeven.
Heaven :x: Hell is een essentieel onderdeel van het afscheid. Zoals je zou verwachten krijgen we op Heaven poppunksongs in de stijl waar de band met doorbrak aan het begin van het millennium. “Fat Lip” en “In Too Deep” katapulteerde de vier pubers naar wereldroem. Ook het vervolg Does This Look Infected? herbergde enkele hitsingles die tot de dag van vandaag een vast plaatsje hebben in de set. Toen “Landmines” als eerste single uitkwam van Heaven :x: Hell leken we wel terug in de tijd gevlogen. De directe herkenbaarheid legde de lat voor het afscheidsalbum meteen vrij hoog. Met “Rise Up” volgde een inkijk in wat we konden verwachten van Hell; harde gitaren die vlammende solo’s afvuren. En die lat werd nog wat hoger gelegd. Ook openingstrack en laatste vooruitgeschoven single “Waiting On a Twist of Fate” scheurde alles kapot en deed ons verlangen naar lang vervlogen tijden waar het leven simpeler was. Met een score van drie op drie leek Sum 41 klaar om een knallend orgelpunt af te leveren.
Zo poppy als op All Killer, No Filler wordt Sum 41 nooit, maar de iets stevigere poppunkinvloeden zoals we die kennen vanop Does This Look Infected? zijn wel zeer sterk aanwezig op de eerste tien songs. “Waiting On a Twist of Fate” opent verschroeiend en laat veel hedendaagse poppunkbands een poepje ruiken. De single is snedig, snel, melodieus, heeft killer riffs en een supercatchy refrein; een instant Sum 41-klassieker. Tijd om te bekomen is er niet, want “Landmines” volgt direct en ook hier treffen we Sum 41 in de grootste vorm. Mocht de band niet het loodje leggen, dan bleef dit een certitude in de set. “I Can’t Wait” trekt de lijn door en rockt lekker weg. Alle ingrediënten zijn ook hier aanwezig en zo opent Heaven :x: Hell heel herkenbaar, maar ook heel sterk. “Time Won’t Wait” heeft een productie die doet denken aan de hedendaagse recepten die mgk gebruikt. De gitaarsound klinkt heel opgeblazen en vol, met daarover een simpele gitaartokkel. Het refrein balanceert op het randje van té infantiel. Eenzelfde geluid valt “Dopamine” te beurt, waardoor dit nummer een iets te hoog bubblegumpopgehalte krijgt.
Gedurende de tien songs van Heaven valt Sum 41 zelden uit zijn rol. Veel vernieuwing bespeuren we amper, maar wat de band doet, doet ze meestal met voldoende kwaliteit. “Johnny Libertine” is een snelle punkrocksong van anderhalve minuut die de moshpit in gang trapt. Op “Bad Mistake” wordt de akoestische gitaar toegevoegd, maar toch ontplooit het zich toch tot een typisch Sum 41-nummer. Heaven wordt afgesloten met een zeemzoete ballade. “Radio Silence” doet een beetje denken aan “Pieces”. Met een piano-intro en ingetogen stem van Whibley trekt het een traan uit je ogen. Het refrein ontploft met de nodige bombast en grandeur. Toch klinkt het net iets te voorspelbaar en te flauw. Het is een obligatoir nummertje om toch de nodige variatie te brengen in het poppunkdeel van Heaven :x: Hell.
“Preparasi a Salire” opent de poorten naar Hell. De letterlijke vertaling is ‘bereid je voor op de beklimming’. Wie zich direct aan kletterende gitaren verwacht, zal toch even slikken. De intro gebruikt elektronisch vervormde stemmen waar Whibley de deuren naar de hel zachtjes openduwt. “Rise Up” kenden we al en zet de toon direct voor het tweede deel. Qua geluid sluit Hell het meeste aan bij wat we eerder hoorden op Chuck. De solo’s vliegen ons rond de oren, maar er is zoals we Sum 41 kennen nog steeds heel veel ruimte voor melodie en catchy refreinen. “Stranger In These Times” begint met een riff die klinkt als Billy Talent. Eenmaal de strofe begint, volgen de dubbele drumritmes en de urgente gitaarsound, maar ook hier wordt het refrein overgoten met een blik mierzoete melodieën.
Hell is gevoelig harder dan Heaven. Toch wordt het nooit zo bont als op Order in Decline en 13 Voices. “I Don’t Need Anymore” komt nog het meeste in de buurt qua stevigheid van de laatste twee albums. Gitarist Dave Baksh mag zijn duivels ontbinden en een gierende solo afvuren, al blijven die uiteindelijk beperkt en krijgen we in totaal maar vier echte solo’s voor de kiezen op Hell. Er zijn echter genoeg andere elementen die een metaltwist toevoegen; de supersnelle drums, de dubbele tempo gitaarriffs, de iets meer gebeten zang van Whibley… Naast de stevigere sounds valt ook de keuze voor meer dissonante klanken op. “House of Liars” klinkt daardoor bijvoorbeeld iets dreigender.
De lijn tussen beide delen is niet altijd even duidelijk. Zo kon de cover van The Rolling Stones’ “Paint It Black” evengoed zijn plaatsje hebben op Heaven. Daar ligt misschien de achilleshiel van deze ambitieuze onderneming. 55 minuten voor twintig poppunksongs is misschien een beetje te veel van het goeie. Niet elke song haalt het verhoopte niveau, waardoor er toch de overbodige ballast wordt meegezeuld. “It’s All Me” is een degelijke song, maar zo diep in het album voelt het toch aan alsof we het al een paar keer gehoord hebben. Het is het lot van elke band die zich ooit gewaagd heeft aan een dubbelalbum; hoe hou je het niveau heel de tijd hoog? Heaven :x: Hell plaatst een orgelpunt op een mooie rijkgevulde carrière. Een carrière waar Sum 41 heel veel uitgehaald heeft, maar die ook veel gevraagd heeft van de poppunkers.
De toekomst ligt wagenwijd open voor de bandleden, maar laat ze eerst nog maar even alles geven op Rock Werchter!
Ontdek “Waiting On a Twist of Fate”, ons favoriete nummer van Heaven :x: Hell, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
