The Jesus and Mary Chain @ Ancienne Belgique (AB): Heerlijk apathisch

© CPU – Peter Verstraeten

Een maand geleden bracht The Jesus and Mary Chain met Glasgow Eyes zijn fraaie achtste langspeler uit. Voor de broeders Reid was dat reden genoeg om op wereldtournee te gaan, die hen afgelopen weekend al langs het Nederlandse festival Roadburn bracht. Op dinsdagavond was de Ancienne Belgique aan de beurt en daar kregen we live een doorsnede van de gehele discografie van de Schotten voorgeschoteld.

Om iets over half acht mocht het Londonse slowcorekwartet deathcrash aan het voorprogramma beginnen. Aanvankelijk deed de band, die met z’n vieren mooi op een horizontale lijn bleef staan, dat nogal mak. Met name in de kalmere stukken mistte de band de nuances en details die de kalme stukken van slowcore onderhoudend maken. Naarmate de set van de Londenaren vorderde, groeiden ze hier wel in, terwijl ze bij de intense stukken al van bij het begin overweldigden. Had deathcrash voortdurend staan spelen zoals ze de laatste drie nummers deden, had het een veel sterkere indruk kunnen laten dan het nu deed, al weten we dat ze daar wel toe in staat zijn.

© CPU – Peter Verstraeten

The Jesus and Mary Chain opende gelukkig wel een pak overtuigender. Met de eerste single van de nieuwe plaat, “jamcod”, resoneerde de elektronica die Glasgow Eyes typeert al meteen door. De vocals van Jim Reid zaten aanvankelijk net wat te veel naar achter, maar dat probleem werd al snel verholpen. Het duurde niet lang voor de Schotten een versnelling hoger schakelden, met snedige nummers als “All Things Pass”, dat, door de op een vreemde manier opzwepende drums, hier en daar voor groepjes dansende fans zorgde.

Tussen de snedige en meer rockende nummers door gooide The Jesus and Mary Chain er ook zijn andere kenmerkende stijl tussen, namelijk de eeuwig slepende en toch onderhoudende nummers. “Chemical Animal” was daar eentje van en bewees net zoals het rockende “The Eagles and The Beatles” dat nadien volgde dat het nieuwe materiaal ook live als een huis staat. Met name het gigantische geluid dat William Reid door middel van feedback uit zijn gitaar wist te persen, droeg daar aan bij.

© CPU – Peter Verstraeten

Het was ook dat gigantische geluid dat de Schotten voor zich lieten spreken, want qua podiumpresence valt er bij The Jesus and Mary Chain nooit veel te beleven. Jim Reid stond helemaal alleen voorop het podium, met de rest van de band ver achter zich en mooi opgelijnd. Een volksmenner is de jongste van de muzikale broers ook niet, met als grootste podiumtroef het lichtjes vooroverbuigen van zijn rug en in het beste geval haalde hij eens een van zijn handen van de microfoon af. Niet veel bands zouden er mee wegkomen, maar die apathische en statische manier van optreden past wel perfect bij de altijd op een bepaalde manier slepende en bovenal wazige muziek van The Jesus and Mary Chain. Toch werd het even net te veel van dat na “Cracking Up”, waarbij het bij William te lang duurde om zijn gitaar te stemmen en er een nogal ongemakkelijke stilte volgde.

De lichten zorgden er ook voor dat de totaalbeleving van het wazige geheel nog wat versterkt werd en dat er op voorhand gewaarschuwd werd voor een overdosis aan felheid, was absoluut terecht. Ook wij mochten bij het thuiskomen nog een aspirientje nemen door de felle en snel flikkerende witte lampen tijdens “In A Hole”. Naar het einde toe bracht de band meer uptemponummers en de eeuwig hyperkinetische visualiteit konden daarbij niet achterblijven, al zorgde dat er ook voor dat we opgelucht naar adem hapten toen we na een vrij opgewekt “I Love Rock ‘N’ Roll” aan “Just Like Honey” belandden. De band zijn grootste klassieker was kalmer dan alles wat ervoor kwam, maar des te mooier doordat het toch wat in contrast stond met al de rest. Als we dan toch wat moeten aanmerken, dan is het dat de backing vocals die er naar het einde toe bijkomen net wat te stil waren. En er is dan ook niemand die de originele backings van Karen Parker kan doen vergeten.

© CPU – Peter Verstraeten

De frontman grapte voor “Just Like Honey” nog dat dat het laatste nummer zou zijn, maar dat iedereen weet hoe het gaat, namelijk dat het publiek dan wat gaat klappen en joelen en ze nog voor enkele nummers terugkeren. De Schot hield woord en gaf met zijn band nog een verschroeiende toegift van stevige nummers die elkaar naadloos opvolgden. “Taste of Cindy”, waarbij de mensen vooraan zelfs gingen springen, was daarvan zonder meer het hoogtepunt. “Reverence”, voorzien van een lang en breed uitgespannen intro, diende dan weer als absolute afsluiter en gold als laatste demonstratie van de gigantische wall of sound die The Jesus and Mary Chain neerzette. Het laatste geluid kwam toepasselijk genoeg uit de versterkers van William Reid, die nog een laatste keer zijn gitaarfeedback door de Ancienne Belgique hoorde galmen.

The Jesus and Mary Chain gaf in de Ancienne Belgique een concert dat bijzonder was omwille van verschillende zaken. Zowat iedere plaat en ep die de Schotten ooit uitbrachten, passeerde al dan niet in grotere mate de revue, terwijl het grootse geluid van de band de constante was. De band zelf bracht bitter weinig op het podium, maar begeesterde juist door zijn afstandelijkheid en het contrast met de lichten die dan weer heel bedrijvig waren. Meer hoefde dat niet te zijn, al zeker niet voor de fans op de voorste rijen, die voortdurend hun hoofd met de muziek meewiegden en bij “Taste of Cindy” zelfs eens volledig los gingen.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!