© Sara Messinger
Hotline TNT is het project van Will Anderson, een 34-jarige Amerikaan dat al eens graag distortion in zijn gitaren probeert te steken. Dat is ook iets wat Jack White van The White Stripes niet is ontgaan, want hij tekende zijn project op Third Man Records om er Cartwheel uit te brengen, het tweede album van Hotline TNT. Het zorgde er meteen voor dat meer mensen van de band begonnen te horen en ook dat een overstap naar het Europese vasteland noodzakelijk werd. Nadat de band twee jaar geleden in Brussel speelde, werden er nu enkele medeklinkers vervangen om in Cactus Café van Brugge de tweede plaat voor te stellen. Het werd een set vol stevige gitaren waarbij Anderson zich liet bijstaan door vier extra muzikanten.
Net iets na half negen kwam de band schoorvoetend het podium opgewandeld. Met wat dromerige gitaren werd meteen de toon gezet voor de rest van de avond, want we kregen namelijk in “Protocol” een goeie blauwdruk van wat komen zou. De bandleden lieten elk hun gitaren een beetje opwarmen waardoor het heel lang duurde voor er een eerste explosie volgde en alles samenkwam, maar eens dat gebeurde voelde je door je ledematen toch de nodige trillingen. Anderson ging er gemakkelijk met zijn dromerige vocals over zweven en zo hadden we meteen door dat Hotline TNT een leuke mix van dromerige indie en shoegaze brengt.
Dat bleek weliswaar niet alles, want de band creëerde ook een stevige wall of sound. Met drie gitaristen en een bassist kan dat ook niet anders. We zagen net geen verkrampingen in de armen van de gitaristen want het tempo waarop ze soms riffs door de zaal moesten laten klieven, sprak boekdelen. Ook de manier waarop de set werd opgebouwd bleek doordacht, al was het dat helemaal niet. De setlist was namelijk altijd improvisatie waarbij de bandleden elkaar via vreemde handgebaren probeerden duidelijk te maken wat het volgende in de set werd.
“I Thought You’d Change” was zo een iets meer dromerig nummer dat voor een rustgevend momentje zorgde met toch de nodige noisy uitspattingen op het einde. Maar het waren toch de songs die vol energie werden gebracht die de meeste hoofden aan het bewegen kregen in de Cactus. De band had ook niet veel woorden voor de zaal, al waren ze wel duidelijk dankbaar en ook subtiel humoristisch. Zo beweerden ze dat deze show hun laatste zou zijn in Brugge. Grootheidswaanzin of niet, ze kregen alvast iedereen in de zaal mee door gewoon te blijven spelen met een verschroeiende kracht.
De TNT in de naam gaf ook weg dat er buskruit in de muziek zat van de band en naar het einde toe werd dat meer en meer duidelijk. Zo was een “Trinity” een kletterende song van jewelste waarbij de link met Cloud Nothings’ zijn meer stevige nummers snel gemaakt was en ook “Had 2 Try” bleef vol kracht doorvuren. En plots was de set ook gedaan. Net geen 45 minuten duurde het, maar we kregen wel een portie riffs waar we even van kunnen blijven smullen.
Op die manier had Hotline TNT zich toch geprofileerd als een uitstekende rockband waar de toekomst wel eens goed voor kan zijn. Het is niet zo dat er veel automatisme in de band kroop en door ook spontaan de set te spelen, gaf het aan dat de muzikanten uitstekend op elkaar zijn ingespeeld. Vocaal hoorde je geen fluit van de lyrics, maar dat hoeft binnen het genre ook totaal niet. Je laat je vooral onderdompelen in de donkere gitaren die je volledig overnemen en niet meer loslaten. En dat was ook zo gedurende de volledige set van Hotline TNT. Een band die met een volle shoegazesound heel wat ontploffingen kan verwezenlijken, zoveel is duidelijk.
